Ήταν δεν ήταν, δεκατριών… Μελαψός, όμορφος, με το βλέμμα όμως γεμάτος αντάρα. Αγωνία, τρόμο, πόνο, δάκρυ… Όλα χώρεσαν.
Τραβούσε τ’ αδερφάκια του, τεσσάρων χρονώ και δυόμισυ, έξω από το χαλασμό και τη φωτιά, και γύρευε, λέει, το Θεό!
Για να Του πει, πως τους γονείς του και τον παππού, τους σκότωσαν εκεί, στη Γάζα, και δεν ήξερε τι να κάνει.
Μα, πού να βρει τον Θεό, σ’ αυτό το χάος; Μήπως έφυγε απηυδισμένος από την αφροσύνη των ανθρώπων; Μήπως…, μήπως σκοτώθηκε κι Αυτός; Πάντως, Θεό δεν έβλεπε, και κανείς δεν ήξερε να του πει και κάτι!
Γύριζε, γύριζε απελπισμένος, τραβώντας πάντα τα μικρά, ώσπου τα ‘χασε ο κόσμος στους καπνούς και τη φρίκη… Κι όταν με τις ημέρες κάποιος ρώτησε τι γίνανε τα δύστυχα εκείνα παιδιά, άκουσε να του λένε:
Τώωρα τα παιδιά; Στον ουρανό είναι και τα τρία! Τα υποδεκτήκανε λέει, κάτι γλυκύτατα Χερουβείμ, και τώρα που μιλούμε, θα τα ‘χουν κιόλας εντάξει, σ’ ένα από τα τάγματα των Αγγέλων!
Τώωρα τα παιδιά;
Το ποίημα είναι από τη συλλογή της γράφουσας, ‘‘Οινοχόος’’ ενότητα (Θλίψη η ‘‘Αγιογραφούσα’’ σελίδα 54-55.)
«Κόντρα στα άθλια ψέματα που ισοπεδώνουν το δίκιο, που βαφτίζουν τα θύματα ως θύτες και υμνούν τις δολοφονικές ενέργειες στο όνομα της δήθεν ‘‘αυτοάμυνας’’, έχει σημασία να θυμίσουμε, πως η ιστορία δεν ξεκίνησε πριν από ένα μήνα. Η καθημερινότητα του Παλαιστινιακού λαού, όλα αυτά τα χρόνια είναι να σκοτώνεται από ελεύθερους σκοπευτές, να βομβαρδίζεται μέχρι τα θεμέλια και, όποιος επιβιώνει, να ζει σε καθεστώς τρομοκρατίας, ελέγχου, ανεργίας, ανέχειας και φτώχειας.
…Όταν στη Γάζα οι νεκροί από τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς ξεπερνούν τις 8.000, όταν η περιοχή έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο, με 6 παιδιά να χάνουν τη ζωή τους ανά ώρα, όταν οι τραυματίες ξεπερνούν τις 15.000, τότε η αλληλεγγύη, γίνεται καθήκον!».
Θανάσης Γκώγκος.
Επίμετρο: Ο ανείπωτος πόνος που βιώνεται στον μαρτυρικό τόπο, από την «πρόθεση θανάτου» με τον απάνθρωπο «γενοκτόνο σχεδιασμό» ενός λαού που σέρνεται για δεκαετίες στους αιματηρούς αγώνες και τα δεινά, τη δυστυχία, το δάκρυ και την Αδικία, δεν μπορεί να «ειπωθεί» με οποιοδήποτε αφήγημα λόγου, λοιπόν.
Ποιητικού, Ιστορικού, πολιτικού, κοινωνικού ή με «ένδακρυ πρόζα» ίσως ως ελεγεία παγκόσμιου πένθους! Ανείπωτος, λοιπόν.
Μόνο ίσως, με την άναρθρη κραυγή την προαιώνια κραυγή του Ανθρώπου, από «δίκοπο θάνατο», που άνθρωπος του προκάλεσε!…
Αυτές οι γραμμές γράφονται Παρασκευή. Όταν θα διαβάζονται τι;;
