Θλίψη, απέραντη θλίψη, για το φευγιό της πρεσβυτέρας Κυριακής Χριστουλάκη, το γένος Βασιλαντωνάκη, της για 60 χρόνια συζύγου του παπά-Μιχάλη, στο άλλο ηµισφαίριο της ζωής.
Εκεί όπου βρίσκονται οι παλιοί µας και µας περιµένουν.
Της παπαδιάς των ενοριών του Νίππους και του Τζιτζιφέ. Της παπαδιάς µας.
Πάνδηµος ο αποχαιρετισµός της σήµερα στην κεντρική εκκλησία του χωριού µας, στην εκκλησία του Τιµίου Σταυρού, όπου κι αν έχει αφήσει τα αποτυπώµατα της πίστης, της ευσέβειας, της έγνοιας και της υποδειγµατικής νοικοκυροσύνης της.
Απ’ όλους που είχαµε την ευλογία, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο να τη γνωρίσουµε. Ωσεί παρόντες απαξάπαντες και οι απανταχού Νιππιανοί.
«Μ’ έχει ο Θεός ευλογηµένη κι είµαι γεµάτη προκοπή,\ ως τα βαθιά µου γηρατειά\ δεν βρίσκω στη δουλειά ντροπή».
Και οι στίχοι αυτοί από το γνωστό στα παλιά αναγνωστικά ποίηµα του Κωστή Παλαµά για την ελιά στον νου µου χθες, όταν πληροφορήθηκα για την αποδηµία της. Μια ελιά, µια πολύκαρπη και καλλίκαρπη νιππιανή ελιά η παπαδιά µας, η γέννηµα – θρέµµα χωριανή µας Κυριακή Σταύρου και Μαρίας Βασιλαντωνάκη. Η κόρη µε τους εννιά αδελφούς και τα πολλά ανίψια που έδεσε τη ζωή της µε τον παπά-Μιχάλη και συµπορεύτηκε µαζί του στα ιερατικά του καθήκοντα.
Ανεκτίµητη και ανεπανάληπτη για όλους µας η προσφορά της πλάι του. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στις χαρές και στις λύπες, στις σχόλες και στις καθηµερινές. Ήταν τελειοµανής και ήθελε να λάµπουν, ν’ αστράφτουν όλα µέσα στην εκκλησία, όπως και στο πάντα ανοιχτό και φιλόξενο σπίτι της. Αυτό το θεωρούσε πως ήταν δική της δουλειά, µου είπε, µεταξύ των άλλων ο χωριανός µας ο Χρίστος ο Κοτσιφάκης, που έµαθε από αυτήν και από τον παπά -Μιχάλη, όπως και άλλοι και άλλες να ψέλνει. Κοινή πεποίθηση τα λόγια του για όλους µας, που είχαµε την ευλογία να τη γνωρίσουµε ως τον άνθρωπο που αποδείκνυε στην καθηµερινότητά του µε πράξεις την µοναδικότητα του ανθρώπινου είδους.
Θα τη µνηµονεύουµε πάντα, ενόσω ζούµε, αναπνέουµε και σωφρωνούµε, για να θυµηθώ τον Παπαδιαµάντη, την παπαδιά µας και θα την αναθιβάλλουµε. Ιδιαίτερα στις µεγάλες γιορτές και στα πανηγύρια του Τιµίου Σταυρού και των άλλων των πολλών εκκλησιών του χωριού µας, και βέβαια σ’ αυτό του προστάτη της Αγίου Εφραίµ, της εκκλησίας του οποίου είναι κτήτορες µε τον παπά Μιχάλη.
Αιωνία η µνήµη αυτής!
Κουράγιο, παπά Μιχάλη!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος, λογοτέχνης
Σηµ.: Επικήδειος λόγος στη εκκλησία του Τιµίου Σταυρού του Νίππους, στις 11.2.2025
