«Εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι θα ’ρθεις»

Βαδίζει στη μέση του δρόμου αργά και κουρασμένα και μας εμποδίζει τη διάβαση! Μπαινοβγαίνει στο μπάνιο όλη μέρα και δεν μας αφήνει να κάνουμε τις δουλειές μας… Τον κοιτάμε, έτσι μαζεμένος που είναι σε μια γωνιά και χαλάει το κέφι μας! Δεν θυμάται πια καλά κι όλο μας μπερδεύει… Χάνουμε την έξοδό μας γιατί αδιαθέτησε ξανά… Αυτά κι άλλα πολλά, που μας θυμώνουν, μας εκνευρίζουν, μας βγάζουν απ’ τη σειρά μας! Κι όμως πρόκειται για τον θαρραλέο γείτονά μας -αυτόν τον πολεμιστή των ενενήντα χρόνων- που επιμένει να κάνει την πρωινή του βόλτα έξω απ’ το δρομάκι! Για την καλή, τη θεία που τόσα και τόσα μας δίδαξε! Για την ίδια μας τη μάνα, που κάνει την προσπάθειά της να αυτοεξυπηρετείται όσο μπορεί, για να μην μας φορτώσει κι άλλα βάσανα… Για τον παππού μας, που μαζεμένος στη καρέκλα, σκεφτικός κι αμίλητος αγωνιά για το μέλλον μας… Είναι ο δικός μας άνθρωπος! Αυτός που έδωσε τα πάντα για να μας!! Ρίξε μια ματιά στο ρυτιδιασμένο χέρι του! Είναι το χέρι που δούλεψε για να μας αναστήσει, που απλώθηκε σε κάθε δύσκολη στιγμή μας, που ακόμα απλώνεται και προσφέρει το κατά δύναμη… Το χέρι που αξίζει να σκύψουμε και να φιλήσουμε με σεβασμό! «Εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι θα’ ρθεις», μου είχε πει κάποτε η γιαγιά μου. Μια μεγάλη αλήθεια! Ας μην την ξεχνάμε! Κι ας απλώσουμε στους γέροντές μας το δικό μας χέρι συμπαράστασης…