Εκείνος ο ζωντανός θρύλος… ο Ροβήρος Μανθούλης.

«Τελευταία σκέπτομαι το παράδειγμα του Κλεισθένη. Παρότι δεν ήταν από προοδευτική οικογένεια είχε μια αριστερή στάση. Ενάντια στον τύραννο Ιππία κατάφερε να βάλει τα θεμέλια της Δημοκρατίας, όχι μόνον ως λόγο αλλά και ως πράξη. Ο Κλεισθένης, έκανε τον πρώτο αντιρατσιστικό νόμο. Έτσι και οι ξένοι ένοιωθαν πολίτες Αθηναίοι.
Αυτό το νόημα θα έπρεπε να έχει και η σημερινή Δημοκρατία»…
(Ρ.Μ.)
Ο Ροβήρος Μανθούλης, πρόσωπο μυθικό για την Μπεϊόγλου, συνεντευξιάζεται…
Ο σκηνοθέτης, ποιητής συγγραφέας αγωνιστής διανοούμενος, ενενηκοντούτις από τις αρχές του μήνα, μιλά για όλα…
Για τα “37”, του ποιήματα (εκδόσεις Γαβριηλίδη) και χαμογελά ευτυχής, για την Αριστερά, ως Επανάσταση πάντα, “όπως το 1848 στη Γαλλία, εκείνη ήταν που έφερε τη Δημοκρατία, συμπληρώνει. Ο κόσμος είχε ήδη επηρεαστεί, απ’ ό,τι γνωρίζουμε σήμερα, από το προοδευτικό ρεύμα”!
Σήμερα η αριστερά, χάος… Πάνω από δέκα συνδυασμοί… Από τη διάσπαση του ΚΚΕ με το ΚΚΕ εσωτερικού αρχίσαν όλα…
“Η Αγγλία, υποστηρίζει παρενέβη στα δικά μας πράγματα μετά την κατοχή… Έτσι οδηγηθήκαμε στα τρία γεγονότα σταθμούς Ζερβας – ΕΛΑΣ – Δεκεμβριανά – Εμφύλιος… Πριν οδηγηθούμε σ’ αυτόν, τον εμφύλιο, έγιναν 85.000 δολοφονίες, μπορείτε να το φανταστείτε αυτό;
Έτσι ανάγκασαν τους αριστερούς να βγουν στο βουνό…”.
… “Έχω κάνει μια ταινία για τον Εμφύλιο… Μου την ανέθεσε η Γαλλική τηλεόραση.
Ο Ζαχαριάδης; Εκείνος ήθελε ν’ αλλάξει τα πράγματα με τη βία, χωρίς να είναι έτοιμες οι συνθήκες, ήταν φυσικό να μην συμφωνούν όλοι με τον τρόπο του…”.
“… Κοιτάξτε, ο μέσος Έλληνας, δεν είναι αυτό που οι αρχαίοι έλεγαν “πολίτης”… Αντίθετα, λειτουργεί σαν “ιδιώτης”… Ναι, εγώ από τα 13 μου, συμμετέχω στα πράγματα… Το “πρόσωπο με πρόσωπο” ταινία εμβληματική, έκανε πρεμιέρα τη νύχτα του πραξικοπήματος… έτυχε ήταν για μένα σημαδιακό…
– Τι σας συγκινεί ως ανάμνηση; Ερωτάται από τη δημοσιογράφο.
– “Οι γονείς μου, ο Αλέκος και η Στέλλα… αν και δεν ήταν αριστεροί, με βοήθησαν να κρύψουμε τους συντρόφους μου… Αντιμετώπιζαν θανάσιμο κίνδυνο”…
Βουρκώνει… Τριάντα εφτά γιασεμάκια, όσα και τα ποιήματα γεμίζουν τα χέρια του… Αρωματίζουν το δάκρυ, νοερά…