Εκήβολος αθιβολή

Oμίχλη. Πάλεται. Ως η περι πολλά τυρβάζουσα νύχτα. Ως ο περι πολλα τυρβάζων νους. Μακρινό βλέμμα.Στις εσχατιές των καιρών και των χρόνων. Και ενας ουρανός- μελάνι, γράφει. Οτι ειπώθηκε. Και οτι δεν ειπώθηκε. Δούρειος ίππος ο καπνός, τσιγάρου που σιγοκαίει. Οπως η μεταμφιεσμένη μουσική του περιβάλλοντος χώρου. Ηχοι σιωπηλοί. Νομίζεις πως ξεμακραίνουν. Γιατί ξεμακραίνεις εσυ. Σε πέλαγο νυχτερινό, με όλα τ’άστρη του. Να καθρεφτίζονται. Στο πριν και στο τώρα. Να υφαίνουν το αύριο. Που δεν θ’ αργήσει να ‘ρθει. Οι νύχτες είναι περιέργως μικρές οταν μεγαλώνει η αγρύπνια. Της ψυχής. Που τεντώνεται σχεδόν βακχικώς νωχελικά. Καθώς κυματίζει. Σε μακρινές ακτές. Απο ‘κει που κάποτε έφυγε. Χορεύοντας στη μουσική του τραγοπόδαρου θεού. Απολλώνια λύρα. Κλεμένη απο το παζάρι των αθιβολών. Που προστρέχουν ικέτιδες στο ναό της ενθαλπίας. Πανάρχαιη η φωνή της ρίζας. Εκεί που κρύβονται όλοι οι χυμοί των καρπών της δημιουργίας. Σκέψεις που έρχονται απο μακριά. Απο πολυ μακριά και απο πολυ βαθιά. Εκει που υπάρχει μόνο το σκότος της
αβύσσου. Και ‘συ αναστοράσαι. Κι η αθιβολή, ουράνιο σέλλας απλ΄βνεται. Και ξεδιπλώνει τα πέπλα του. Το κρύο μειδίαμα των καιρών, παραιτήται στο λυκαυγές που πλησιάζει ακάθεκτο. Σιωπή. Μόνο κάτι περιπλανωμενοι ήχοι προσπερνούν βιαστικά τη θύμηση. Των ατάκτως πεπραγμένων στην άκρα του χτες. Το μέτρημα είναι εκκωφαντικά ανυπόμονο. Και μέσα του ακούς, στο μέγιστο, τη νύχτα που φεύγει.Προδομένη. Απο το φως το εσώτερο του βλέματος της γαλήνης. Που έρχεται κάθε φορά που αναστοράσαι. Το γέλιο. Τη ζεστασιά. Γδύνεται η νύχτα τους περιττούς της δαιδάλους. Και ο νους που δεν υπάκουσε στο Μορφέα, χορεύει. Σε τραγούδια των ρομά με τις χάλκινες κομπανίες τους. Σε ταραντέλες, σε γκραίκικη διάλεκτο της Κατω Ιταλίας. Σε ταξιδιαρικες σιωπές, γεμάτες απο τη μουσική της αθιβολής σου. Που έρχονται απο μακριά. Και που φεύγουν ακόμα μακρύτερα. Καθώς το πειρατικό σου ξύπνησε απο τους ήχους της πόλης. Και της επαναστατικά νυχτερινής σιωπής της. Κύμβαλα περαστικών ιδεών, γραμμένων σε άγρυπνα όνειρα. Ακόμα και το άπειρο κάπου τελειώνει. Εκει που αρχίζει το άγνωστο της ψυχής που πάλλεται. Εκει που αρχίζει ο νους που πάλλεται. Που καταρίπτει το περιγεγραμμένο. Και αφήνεται στον αχαρτογράφητο ορίζοντα. Απολλώνιος βολή απο μακριά, απο πολυ μακρια, ακριβώς στο στόχο. Ως εκηβόλος αθιβολή.