Εκκενώσεις βάθρων

Ναι, ναι, καλά διαβάσατε: Βάθρων. Πώς λέμε, το βάθρο της Δημοκρατίας, το βάθρο του πρωταθλητή; Yπάρχουν βέβαια και υπόβαθρα, επιστημονικά, ηθικά, και πολλά άλλα, τέλος πάντων, να μην πολυλογούμε τώρα.

Το θέμα μας είναι ότι πρέπει να αρχίσουν εκκενώσεις Βάθρων από ανθρώπους που τα καταλαμβάνουν καταχρηστικώς. Εδώ τίθεται ένα τεχνικό ζήτημα, για το αν πρέπει να γίνουν οι εκκενώσεις με τον γνωστό τρόπο της αναρροφήσεως ή με κατακρήμνισμα. Αυτό το δεύτερο θυμίζει εξέγερση, ρε παιδί μου, αλλά και το πρώτο, η αναρρόφηση, πολύ σιχαμερό πράγμα. Τώρα θα μου πείτε, αν κάποιος βρίσκεται στο βάθρο με πλαστή ικανότητα, δεν είναι και αυτός λαοπλάνος; Ή λέξη “σιχαμερό” θα μας ενοχλήσει;

Αααα !Ξέχασα να σας πω ότι στη θράκα και σε αναμμένα Κάρβουνα, ψήνονται εκλογές, και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι. Αφού τελειώσει το ψήσιμο, τα κεράσματα και λοιπά, θα πρέπει να επιλέξουμε άρχοντα για το κυβερνητικό αξίωμα της χώρας. Έτσι να πούμε και καμιά ωραία κουβέντα. ΑΡΧΟΝΤΑΣ. Τί λέξη κι αυτή, εεε; Γεμάτη αρχοντιά. Αλλά πρέπει να είσαι άρχοντας, για να σε εκλέξουν άρχοντα. Αν δεν είσαι, δεν γίνεσαι με την εκλογή. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε τα παράσημα τον ήρωα.
Στους προηγούμενους αιώνες, το αρχοντικό αξίωμα και ο τίτλος του ευγενούς, πήγαινε κληρονομικά από πατέρα σε γιό, όμως στις ημέρες του σύγχρονου πολιτισμού μας, τους άρχοντες τους εκλέγουμε δημοκρατικά. Βέβαια, εάν έχεις πολιτικό παρελθόν ή στο σπίτι υπάρχει τζάκι με ξύλα ή καλό λάδι βοηθάει, και βοηθάει αρκετά. Η αν προέρχεσαι από πολιτικό σχήμα με ιδεολογία που δεν κυβέρνησε ποτέ, ας έχεις και εσύ μια ευκαιρία βρε αδελφέ.

Εμείς διώξαμε την βασιλική οικογένεια, για να μην μας κυβερνάνε κληρονομικά, και από τότε, δόξα τω Θεώ, έχουμε τρείς πολιτικές οικογένειες και πορευόμαστε. Έχουμε επί τέλους εναλλακτικές, κατεβαίνει από το κυβερνητικό βάθρο ο ένας, ανεβαίνει ο άλλος. Μετά ξανά ανεβαίνει ο πρώτος ή ο τρίτος ,και δεν υπάρχει κανένα παράπονο. Λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος, και όλα σπρώχνονται καλά, κατά βάθρον. Όταν ο επί βάθρων γίνει υπέργηρος, έχει και παιδιά και εγγόνια και ανήψια με όνομα. Ο κάθε ἀλλος που απλώς έχει προσόντα αρχοντιά και είναι άγνωστος, έχει την τύχη του Θανασάκη του πολιτευόμενου από την ελληνική ταινία, που δεν τα κατάφερε, και τελικά έγινε μπακάλης. Βέβαια ο συγκεκριμένος Θανασάκης της ταινίας δεν ήταν και τέρας αρετής, κόλλημα είχε αλλά τέλος πάντων.

Στην Αρχαία Σπάρτη, σε μια περίοδο σοβαρής κρίσης, σαν κι αυτές που περνάμε στις ημέρες μας, οι Σπαρτιάτες βρισκόντουσαν σε απόγνωση. Ο Λυκούργος τότε, για να διδάξει και να αναπτερώσει το ηθικό των Σπαρτιατών, πήρε δυο σκυλιά, ένα οικόσιτο και ένα λαγωνικό, και τα εκπαίδευσε αντίστροφα. Στο λαγωνικό έδινε έτοιμη καλομαγειρεμένη τροφή, και το οικόσιτο το προέτρεπε να κυνηγήσει για να βρει να φάει. Αφού τελείωσε την εκπαίδευση των σκυλιών, τα πήρε, βγήκε σε μια πλατεία, και συγκέντρωσε τους Σπαρτιάτες να βλέπουν. Έβαλε από την μία μεριά μαγειρεμένο φαγητό και από την άλλη απελευθέρωσε ένα λαγό, αφήνοντας ταυτόχρονα τα σκυλιά ελεύθερα. Και τότε συνέβη το εξής θαυμαστό. Το λαγωνικό πήγε νωχελικά στο έτοιμο φαγητό και το οικόσιτο κυνήγησε τον λαγό.

Χρειαζόμαστε την σοφία του Λυκούργου που μας παραπέμπει με το παράδειγμά του να αναπτύξουμε σαν λαός προσωπικότητα αγωνιστού, για να μπορέσουμε, όπως αναφέρεται ο Αριστοτέλης, να γίνουμε γυμνασταί του πολιτικού, ως αθλητού – άρχοντα στο βάθρο της εξουσίας. Και ο πολιτικός να γνωρίζει, ότι το βάθρο της εξουσίας είναι διακόνημα προς τον λαό, είναι συνεισφορά στο κοινό αγαθό, και όχι εξυπηρέτηση συμφερόντων ξένων προς το καλό του λαού.

Αν γίνουμε οικόσιτα, περιμένοντας έτοιμη τροφή, ανάλογοι θα είναι και οι άρχοντες.
Αν γίνουμε αγωνιστές από το δικό μας μετερίζι και ρόλο ο κάθε ένας, ανάλογοι αγωνιστές θα είναι και οι άρχοντες στο βάθρο.

Ταύτα είπα και ελάλησα, και αμαρτίαν ουκ έχω.