Κύριε διευθυντά,
δεν θέλω από την πλευρά µου να ενισχύσω την υπαρκτή ανασφάλεια για το αύριο και το γενικευµένο φόβο που διακατέχει τον καθένα µας. Ο φόβος είναι βάσιµος όταν στην Ουκρανία εξελίσσεται ο µεγαλύτερος πόλεµος µετά το Β’ παγκόσµιο. Ένας πόλεµος, που παρά την πραγµατικότητα που έχει επιβάλλει στο πεδίο ο ρωσικός ιµπεριαλισµός, είναι ερωτηµατικό αν οι εµπρηστές του πολέµου και τροφοδότες του, ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ∆ΥΣΗ, αποδεχτούν ποτέ την «αρχιτεκτονική ασφάλειας» που απαιτούν οι Ρώσοι. Πολύ περισσότερο τον «πολυπολικό κόσµο» Ρωσίας – Κίνας που θα βόλευε και µια σειρά αναδυόµενες δυνάµεις, που ήδη µε κάποιο τρόπο συσπειρώνονται στους BRICS.
Βάσιµος ο φόβος και από την άποψη της εµπλοκής της χώρας µας µε επιλογή της αστικής τάξης και όχι του λαού. Οι αποστολές όπλων, η πολιτική στάση και ιδιαίτερα η εντατική χρήση των βάσεων των ΗΠΑ από τη Σούδα ως την Αλεξανδρούπολη, συµβαδίζουν µε τα δις δαπανών σε όπλα (F35, F16, RAFAL, φρεγάτες, κ.ο.κ.) για να ενισχυθεί, λέει η ντόπια πλουτοκρατία, το στρατιωτικό αποτύπωµα της χώρας µας και τάχα η ασφάλειά της.
Ουσιαστικά η µόνη επιδίωξη είναι η όποια εξασφάλιση των κερδών και των προσδοκιών της πλουτοκρατίας στα πλαίσια των θεσµών της ∆ύσης (Ε.Ε., ΕΥΡΩ, Οίκοι αξιολόγησης, ∆.Ν.Τ. κ.λπ.). Είναι γεγονός πως ιδιαίτερα µε τα µνηµόνια η ντόπια αστική τάξη αποδεχόµενη το βάθεµα της ιµπεριαλιστικής εξάρτησης ανήκει στη ∆ύση και είναι ∆ύση ακόµη πιο σταθερά, αλέθοντας χωρίς σταµατηµό κάθε έννοια εργατικών λαϊκών δικαιωµάτων και κατακτήσεων που αποσπάστηκαν από το σύστηµα την εποχή που το δυνάµωµα του εργατικού, επαναστατικού, κοµµουνιστικού κινήµατος επέβαλε τα δίκια της εργατικής τάξης και του λαού. Συνεχίζει να ευνοείται το ντόπιο κηφηναριό µε το ταµείο ανάκαµψης και άλλες εύνοιες την ίδια ώρα και στο βαθµό (όρος π.χ. το σχέδιο Πισαρίδη) που τα εργατικά λαϊκά δικαιώµατα συνεχίζουν να κατακρεουργούνται. ∆ωρεάν παιδεία, περίθαλψη, και κάθε δικαίωµα συνθλίβεται και οι µισθοί φτώχειας µε την ακρίβεια γίνονται µισθοί πείνας.
Όλα αυτά είναι θυσίες λένε για να βγει η χώρα στο ξέφωτο µιας και τάχα όλοι (και εργάτες και κεφαλαιοκράτες) είναι στην ίδια βάρκα. Ο φόβος και η ανασφάλεια επεκτείνονται από την κατανόηση της ωµής πραγµατικότητας και αποδείχνει πως ακόµη και αν λιµοκτονήσει ο κόσµος της δουλειάς, νέες κρίσεις ακόµη και χρεοκοπίες καραδοκούν στο βαθµό µάλιστα που η απορρύθµιση του συστήµατος παγκόσµια αλληλοτροφοδοτείται µε πολέµους χωρίς σταµατηµό.
Οι παλιότεροι µας θυµίζουν πως πόλεµος, στυγνή εκµετάλλευση και φτώχεια των εργαζοµένων και φασιστικοποίηση πήγαιναν µαζί. Είναι κρίσιµο να κατανοήσουµε σήµερα την αλληλοτροφοδότηση των ζητηµάτων (πολέµου- εκµετάλλευσης) που φέρνουν φόβο, ανασφάλεια και καθηµερινά δεινά στους λαούς. Η αίσθηση πως στους πολέµους των ιµπεριαλιστών σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ, υπάρχει πάντα. Η πολιτική κατεύθυνση της µαζικής λαϊκής Αντίστασης και Πάλης απέναντι σ’ αυτή την πραγµατικότητα είναι γεγονός πως έχει υποχωρήσει. Ούτε τη συζητάνε (τουναντίον)
ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, ούτε την τολµάει αποφασιστικά το ΚΚΕ που κάνει πετυχηµένα φεστιβάλ αλλά υπολείπεται σε πρωτοβουλίες µαζικής λαϊκής κινητοποίησης.
Οι ΗΠΑ εδώ και ένα χρόνο στηρίζουν ανοικτά το Ισραήλ να δολοφονεί βοµβαρδίζοντας ακόµη και νοσοκοµεία και καταυλισµούς και κάνοντας ερείπια τη Γάζα, τώρα και τη Βηρυτό – Λίβανο. Η αστική τάξη της χώρας µας µε καθηµαγµένο το λαό πετσοκόβει ακόµη και την περίθαλψη προκειµένου να αγοράζει φρεγάτες αξίας πολλών δις για να πλαισιώνει τις αποστολές των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ µέχρι την Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό. Η πύκνωση των αποστολών αυτών γίνεται για να υποστηρίζεται και να εξελίσσεται ακάθεκτη η θηριωδία του σιωνιστικού κράτους και η τροµοκρατία του ως µαντρόσκυλου, σε βάρος των κατατρεγµένων λαών του αραβικού κόσµου µε επιδίωξη σύµπραξης µε σειρά αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων.
Η ιµπεριαλιστική σύγκρουση εκφράζεται και εδώ µε απρόβλεπτες συνέπειες άµεσα ή στην πορεία των εξελίξεων. Η εµπλοκή της χώρας µας σ’ αυτό το πολεµικό πεδίο, ιδιαίτερα της Σούδας εκθέτει αυτή και το λαό σε ακόµη µεγαλύτερους κινδύνους.
Για να σπάσει η σιωπή χρειάζεται να ενισχυθεί η κατεύθυνση πως ο λαός θα υπερασπιστεί «τις αυλές και τις πεζούλες του» κόντρα για άλλη µια φορά στους ντόπιους πλουτοκράτες- υπηρέτες του ιµπεριαλισµού. Οι τελευταίοι δεν είναι υποχρεωµένοι να ζουν ούτε κοντά στη Σούδα, ούτε στην αβίωτη κυρίως από την εκµετάλλευση και τη φτώχεια Αθήνα. Στα δύσκολα τους περιµένουν οι πολυτελείς κατοικίες τους σε Λονδίνο και Ελβετία.
Οι συριζαίικες αυταπάτες σαν αποκορύφωµα των κάθε λογής ρεφορµιστικών αυταπατών και όσοι τις στήριξαν έχουν ευθύνες για τη σιωπή και ας µη προσπαθούν νέους κύκλους αυταπατών για εύκολους τάχα δρόµους. Οι αστείρευτες δυνάµεις του λαού είναι ανάγκη ζωής να αφυπνιστούν ξανά. Εκεί θα κριθεί ξανά η ζωή και το µέλλον του κόσµου της δουλειάς και όσοι εµπιστεύονται τη δύναµη της εργατικής τάξης και του λαού, παρά τους αρνητικούς συσχετισµούς, µπορούν να συµβάλουν στην υπόθεσή του. Ξεκάθαρα πρόκειται για δύσκολη υπόθεση, µα δεν υπάρχει άλλος δρόµος.
Νεκτάριος Κοκολαντωνάκης,
µέλος συλλογικότητας
Αντίσταση και Πάλη
