Κύριε διευθυντά,
το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου αιφνιδίασε όχι μόνο τον μεγάλο χαμένο (ΣΥΡΙΖΑ), αλλά τον κόσμο όλο, ακόμη και τις δημοσκοπικές εταιρείες. Ούτε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας δεν υπολόγιζε σε τόση μεγάλη διαφορά με το δεύτερο κόμμα.
Για πρώτη φορά στα χρονικά ανατράπηκε ο κανόνας που θέλει το κυβερνών κόμμα στο τέλος της θητείας του να εισπράττει εκλογικά την αναπόφευκτη κυβερνητική φθορά. Χωρίς καμία διάθεση μηδενισμού, κάποιων θετικών που συνέβησαν στην τελευταία τετραετία, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και να μη χρεώσουμε στην κυβέρνηση πλήθος αρνητικών, αποδεδειγμένων σκανδάλων, υπαιτιότητα σε τραγικά γεγονότα.
Επίσης, ενώ ήταν αναμενόμενο πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν δεύτερο και με διαφορά από το πρώτο, συνέβη το απίστευτο, ο καταποντισμός του. Πλήρωσε βαριά την κυβερνητική του θητεία των μνημονιακών χρόνων, κάτω από την ισχυρή πίεση των δανειστών. Πολλοί ψηφοφόροι ζύγισαν και σύγκριναν τις δύο κυβερνήσεις με την ίδια ζυγαριά. Την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που λειτούργησε με όρους αιχμαλωσίας, και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που λειτούργησε πιο ελεύθερα, έξω από τα σκληρά μνημόνια. Ακόμα, η πτώση του οφείλεται στην ανεπαρκή παρουσία του στην κοινωνία, κατά την αντιπολιτευτική του θητεία, στην ανικανότητα του να διαβάσει σωστά την κοινωνία, να διαμορφώσει μια ξεκάθαρη ταυτότητα και να προβάλλει μια πειστική πρόταση εξουσίας.
Κυρίως αναλώθηκε στην αποδόμηση της εικόνας της κυβέρνησης, υποτιμώντας το ισχυρό μπλοκ των δυνάμεων που είχε απέναντι του, το οποίο δούλευε υπέρ της κυβέρνησης. Τα δυναμικά οικονομικά στρώματα, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), έντυπα και ηλεκτρονικά, οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι, τα έδιναν όλα προκειμένου να συνεχίσουν ανεξέλεγκτα τη δράση τους και τη διαπλοκή τους με τους κρατικούς διαχειριστές, με την εξουσία. Φυσικό και λογικό είναι σε κάθε εκλογή, μέρος των ψηφοφόρων να μετακινούνται από κόμμα σε κόμμα, σύμφωνα με την κρίση τους, την εμπειρία τους από την τελευταία διακυβέρνηση ή επηρεασμένοι από μεγάλες και ανέξοδες υποσχέσεις ή ακόμη πλανεμένοι από την προπαγάνδα των στρατευμένων μέσων. Αυτή τη φορά, οι περισσότεροι όσων μετακινήθηκαν, στράφηκαν προς τα δεξιά, τη συντηρητική παράταξη, τον χώρο του φιλελευθερισμού.
Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει, όχι απλά Δεξιά κυβέρνηση ή συντήρηση, σημαίνει παράδοση στον αχαλίνωτο καπιταλισμό. Σημαίνει ελάχιστο κοινωνικό κράτος, ελάχιστη έως μηδενική στήριξη των αδύναμων πολιτών, σημαίνει ανεξέλεγκτη δράση του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας, σημαίνει βαριά φορολογία στους πολλούς και φορολογικό παράδεισο στο μεγάλο κεφάλαιο. Σημαίνει ανίσχυρο και ανυπεράσπιστο το εργατικό και υπαλληλικό προσωπικό στις επιχειρήσεις των ισχυρών εργοδοτών. Σημαίνει ιδιωτικοποίηση (ξεπούλημα σε ιδιώτες) των βασικών κοινωνικών αγαθών (νερό, ηλεκτρικό, υγεία, παιδεία κ.α.) με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σημαίνει την άνευ όρων παράδοση του φυσικού πλούτου και της λαϊκής ιδιοκτησίας (αιγιαλοί, δασικές εκστάσεις, περιοχές φυσικού κάλλους ευαίσθητες περιβαλλοντικά, βουνοκορφές) στους ισχυρούς επενδυτές, ντόπιους και ξένους, για εκμετάλλευση. Σημαίνει τουριστική υπερεκμετάλλευση, ώστε οι πολίτες και τα παραλιακά μέρη να μετατρέπονται αποκλειστικά σε τουριστικούς προορισμούς, οι λίγοι να νέμονται τον πλούτο μας και η ζωή για τους κατοίκους να γίνεται αβίωτη.
Σημαίνει όλο και λιγότερο οι κοινωνίες να είναι αφεντικά στον τόπο τους, ο λαός να φτωχαίνει και η κερδοφορία των ισχυρών να καλπάζει. Σημαίνει οι νόμοι να εφαρμόζονται στους αδύναμους και να μην ισχύουν για τους ισχυρούς.
Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει απλά ο καθένας και πάνω του κι όσο αντέξει, σημαίνει κάθε φτωχός κι η μοίρα του.
Άραγε όσοι έκαναν στις προηγούμενες εκλογές αυτή τη συντηρητική στροφή, κατάλαβαν ποιο δρόμο επέλεξαν; Τα δώσανε όλα για την πολυδιαφημισμένη από τη Νέα Δημοκρατία και τα αφοσιωμένα σ’ αυτήν μέσα, σταθερότητα και την επίσης πολυδιαφημισμένη ανάπτυξη με τον ερχομό των «ευεργετών» ξένων επενδυτών. Εκτίμησαν υπέρμετρα τα βοηθήματα, τα κουπόνια και τα διάφορα pass τα οποία δόθηκαν στους οικονομικά αδύναμους. Δεν είναι μηδενική η αξία τους, όμως δεν αντιμετωπίζεται έτσι η οικονομική δυσκολία των λαϊκών στρωμάτων, αλλά με γενικευμένα και σταθερά μέτρα, με ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους. Πρόχειρα και παροδικά μας γλύκαναν για τις εκλογικές ανάγκες, τη στιγμή που δεν μπήκε κανένα φρένο στην ακρίβεια των ειδών της λαϊκής κατανάλωσης, τη στιγμή που τα κέρδη των επιχειρηματικών και τραπεζικών ομίλων, των επιχειρήσεων ενέργειας, τρέχουν ανοδικά ιλιγγιωδώς.
Η ηγεσία της νεοφιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας και οι δυνάμεις που αυτή υπηρετεί, με την “αξιοσύνη” τους καθάρισαν για πάρτη τους τον χώρο από την άκρα δεξιά μέχρι τις παρυφές της κεντροαριστεράς, και έτσι έκαναν, χρωματικά τουλάχιστον, τη “γαλάζια” πατρίδα. Ήταν καλά σχεδιασμένα, η τοποθέτηση σε τρία βασικά υπουργεία στελεχών του ακροδεξιού ΛΑΟΣ αλλά και το κάλεσμα σε θέσεις εξουσίας στελεχών του κεντροσοσιαλιστικού χώρου. Χωρίς αναστολές, με πίστη στο δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας προσέβαλε τους δημοκρατικούς πολίτες και τους αγωνιστές της δημοκρατίας, τοποθετώντας στην καρέκλα του αξέχαστου Γιώργου Γεννηματά, τον γιο του δηλωμένου και αμετανόητου ναζιστή Πλεύρη.
Οι ψηφοφόροι που έκαναν τη συντηρητική στροφή αλλά και οι μετριοπαθείς παραδοσιακοί ψηφοφόροι, σταμάτησαν καθόλου στα Τέμπη και το έγκλημα που εκεί διαπράχθηκε και που αποδεδειγμένα χρεώνεται στο πολιτικό προσωπικό, κυρίως το κυβερνητικό της τελευταίας περιόδου; Σταμάτησαν για λίγο στο επιβεβαιωμένο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, κεντρικά από το στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού; Κοντοστάθηκαν στο τεράστιο θέμα των χιλιάδων πλειστηριασμών της πρώτης και μοναδικής κατοικίας φτωχών και ανυπεράσπιστων συνανθρώπων μας που θα ενταθεί από τα ξένα και εγχώρια αρπαχτικά κοράκια ή στο ρατσιστικό ρεύμα που όλο και περισσότερο ευδοκιμεί στην κοινωνία μας, με τις κυβερνητικές επιλογές στο προσφυγικό, τις κοινωνικές ανισότητες; Τους απασχόλησε καθόλου η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι δομές της δημόσιας υγείας, που αφημένη «νοσεί» βαριά, ώστε σταδιακά το ανώτερο κοινωνικό αγαθό να περνά στους επιχειρηματίες ιδιώτες; Τους προβλημάτισε η πλήρης παράδοση της χώρας στην Αμερικανο-Νατοϊκή πολεμική μηχανή και η απεμπόλιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας;
Αυτή η άνευ όρων παράδοση θα αποτελεί σίγουρα ομπρέλα προστασία ή θα μας κάνει βέβαιο στόχο σε μια γενικευμένη σύρραξη; Πόσο εκτίμησαν την ευκαιρία που μας δόθηκε, να εκλέγουμε τις κυβερνήσεις με το δικαιότερο εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, γιγαντώνοντας με την ψήφο τους τον ορκισμένο εχθρό της, τη συντηρητική παράταξη; Μετά από πενήντα χρόνια δημοκρατικού πολιτεύματος δεν είναι η ώρα να παγιωθεί η απλή αναλογική;
Θέλουν να συνεχίσουμε με τις ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις που θεωρούν το κράτος τσιφλίκι τους και λάφυρο τους και διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα το δημόσιο χρήμα, με την κορύφωση της διαπλοκής και της εύνοιας στους ημετέρους;
Ξέχασαν πως οι ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ χρεοκόπησαν τη χώρα και έδιωξαν τα νιάτα μας στην ξενιτιά; Δεν άκουσαν τίποτα για τα οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών, την κακοδιαχείριση κονδυλίων, τις απευθείας (άρα σκοτεινές) αναθέσεις δισεκατομμυρίων;
Το ισχυρό δεξιό νεοφιλελεύθερο κόμμα έχει ήδη αρχίσει να γκρεμίζει κατακτήσεις σκληρών αγώνων των εργαζομένων. Δεν κρύβει την επιθυμία του να εξασφαλίσει περισσότερους των 180 βουλευτών, ώστε να μπορεί να αλλάξει «ενοχλητικά» άρθρα του Συντάγματος.
Η απλά αναλογική πολεμήθηκε λυσσαλέα από τα διαπλεκόμενα με την εξουσία και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ΜΜΕ, τα οποία με την προπαγάνδα τους έπεισαν τους πολλούς πως θα είναι η αιτία της αστάθειας και της οπισθοδρόμησης! Σε μια πολιτισμένη και ελεύθερη κοινωνία, η πολυκομματική Βουλή είναι η εγγύηση για την καλύτερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι τύπου μπουλουκιού ροές των ψηφοφόρων από το ένα μεγάλο κόμμα προς το άλλο, εκλογικεύονται, το άσπρο ή μαύρο καταργείται και επικρατεί ο πολυχρωματισμός των πολλών κομμάτων.
Ας ξαναδούμε, λοιπόν, τις επιλογές μας, μήπως χρειάζονται μια άλλη ματιά. Ας ξανασκεφτούμε ποιο δρόμο πήραμε. Την εκλογή τη διεκδικούν πολλά μικρότερα κόμματα που τα χρειάζεται η Βουλή, τα θέλει η Δημοκρατία, τα χρειάζονται οι κοινωνικοί αγώνες.
Για τον λαό και ιδιαίτερα για τους πολύ αδύναμους, έρχονται μεγάλες δυσκολίες. Ας σκεφτούμε την τελευταία στιγμή την επόμενη ψήφο μας, να σώσουμε ό,τι σώζεται. Οι δικαιολογημένα απογοητευμένοι από το σύστημα νέοι, ας κινητοποιηθούν. Η αποχή δυναμώνει περισσότερο αυτό το σύστημα. Να μην το βάλουμε κάτω, να συνεχίσουμε με αγώνες. Οι λαϊκοί αγώνες θα φέρουν την Αναγέννηση. Προϋπόθεση για να είναι οι αγώνες δυνατοί και αποτελεσματικοί είναι η ευρύτερη Αριστερά να κοιταχτεί ψύχραιμα και σε βάθος, να αποκτήσει νέο αίμα και ψυχή. Προϋπόθεση είναι η Αριστερή Αναγέννηση.
Γιώργος Μυλωνάκης
