Εκλογές και η ανάγκη για κάτι νέο…

Εκλογές προ των πυλών λοιπόν; Εκλογές, ναι! Αλλά τι καινούργιο άραγε θα φέρουν τούτες οι κάλπες μαζί τους;
Τι επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων θα έχει το αποτέλεσμά τους; Θα καταφέρει να βγάλει από το «έλος» ή θα βουλιάξει ακόμα πιο βαθιά το Νεοέλληνα; Με τι ιδέες θα γεμίσει το «οπλοστάσιό» του βοηθώντας τον να ξεπεράσει όσα εμπόδια ορθώνονται μπροστά του σήμερα εξαιτίας της παρατεταμένης οικονομικής και πολιτικής κρίσης και της παρακμής αρχών και αξιών;
Οπως δείχνει σε κάθε πτυχή της η καθημερινή ζωή μας ο κάθε Ελληνας, στην κοινωνική του ζωή, είναι σταθερός ως προς την τήρηση όσων ιδεών, εκάστοτε, πρεσβεύει, αν και μπορεί ν’ αλλάζει το «ιδεολογικό οπλοστάσιό» του επηρεασμένος από την κίνηση και την πρόοδο μιας δοσμένης κοινωνίας ή μιας συγκεκριμένης εποχής. Δηλαδή κάθε μέρα, κάθε συμπατριώτης μας  έχει κάποιες «ιδέες και αρχές», που ξεπηδούν από μέσα του και που τον ωθούν να ενεργεί και να πολιτεύεται σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Με τα ίδια «πιστεύω», και σκέφτεται, ψάχνει να βρει λύσεις στα τρέχοντα δικά του ζητήματα και στα κοινωνικά, αλλά και στα χρονίζοντα επιστημονικά προβλήματα…
Οσάκις, όμως, μια κοινωνία είναι παρακμασμένη και αργοκίνητη, αναπόφευκτα και η ζωή των πολιτών είναι ανιαρή και μονότονη. Στερεύουν οι άνθρωποι από ιδέες και γίνονται εύκολα «υποχείρια και υποπόδια» των οικονομικά και πολιτικά δυνατών σε μιαν κοινωνία. Το σήμερα μοιάζει στο χθες και καμιά αλλαγή στην Επιστήμη, στην Τεχνολογία και στον Πολιτισμό δε θα έρχεται αρωγός στους πολίτες να ξεφύγουν από τη στασιμότητα, το «έλος χωρίς τέλος»…
Σε μια τέτοια κοινωνία, δε θα εξελίσσονται και δε θα εκσυγχρονίζονται τα μέσα παραγωγής. Η Τεχνολογία θα «βαλτώσει». Η Επιστήμη θα «βουλιάξει». Η παραγωγή, που στηρίζεται σε πεπαλαιωμένες γνώσεις και «σκουριασμένα» μέσα, θα είναι περιορισμένη και μη ανταγωνιστική στις διεθνείς αγορές. Αυτό, με τη σειρά του, θα έχει επιπτώσεις στην εθνική οικονομία, τόσο με την οικονομική διείσδυση άλλων προηγμένων χωρών, όσο και με τη φτώχια και με την ανεργία.
Ο Πολιτισμός και οι Τέχνες σε μιαν αργόσυρτη κοινωνία, δεν μπορούν να εκπληρώσουν τους σκοπούς τους, την τέρψη και τη διδασκαλία ταυτόχρονα των ανθρώπων σ’ ό,τι αφορά τις ομορφιές και τις χαρές της ζωής. Τα θέματα των καλλιτεχνών είναι «παρωχημένα» και πληκτικά και η επιρροή και η προσφορά των «πνευματικών ταγών» στο κοινωνικό σύνολο καταντά ανύπαρκτη ή μηδαμινή.
Η οικονομική, όμως, και η πολιτιστική στασιμότητα σε ένα κοινωνικό σύνολο θα επιφέρουν, αργά ή γρήγορα, το «γέννημα» κάποιων επιτηδείων, που θα θελήσουν να προβληθούν προς ίδιον συμφέρον. Συνάμα, όμως, εάν δεν προσέξουμε, θα ιδούμε και το «φώλιασμα» αντικοινωνικών προκαταλήψεων μέσα στην ψυχή των πολιτών, αφού δεν θα υπάρχουν νέες ιδέες να αποτινάξουν καθετί την ώρα που θα κοντεύει να «σκουριάσει»…
Μα κοντά σ’ αυτά, ας θυμηθούμε και μέρος όσων πιστεύει και ο Καρλ Μαρξ σχετικά με το πώς η εργατική τάξη (όλοι, κατά τη γνώμη μου, δηλαδή, οι εργαζόμενοι, και οι χειρώνακτες, μα και οι πνευματικά κοπιώντες!) μπορεί να αλλάξει τον ευρύ και τον στενό κοινωνικό της περίγυρο, να φέρει πραγματικά άλλο, καινούργιο αέρα στη δημόσια ζωή μας, μακριά από καθετί στάσιμο και οπισθοδρομικό. «Οι εργαζόμενες τάξεις παραμένουν φτωχές μέσα στην αύξηση του πλούτου, εξαχρειωμένες μέσα στην αύξηση της χλιδής. Οι υλικές στερήσεις σακατεύουν το ηθικό τους όσο και τη φυσική τους κατάσταση. Δεν μπορεί να βασιστούν σε άλλους για θεραπεία. Γι’ αυτό έχει καταστεί μια επιτακτική ανάγκη να πάρουν την υπόθεσή τους στα χέρια τους. Οι εργάτες πρέπει να αλλάξουν τις σχέσεις, ανάμεσα σ’ αυτούς και τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουν την κοινωνία. Αυτός είναι ο γενικός στόχος κάθε γνωστής εργατικής οργάνωσης. Οι αγροτικές και εργατικές λίγκες, οι επαγγελματικές ενώσεις, οι κοινότητες αλληλοβοήθειας, η συνεταιριστική παραγωγή είναι απλά τα μέσα προς αυτόν» (18-7-1871, Συνέντευξη στην εφημερίδα «Κόσμος της Νέας Υόρκης»
-βλ. https://www.marxists.org/ellinika/ archive/marx/works/1871/07/14/interview_nyworld.html) .