ΟΤΑΝ ο Ανδρέας ίδρυε το “Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα”, είχε ήδη πάρει “διαζύγιο” από την “Ένωση Κέντρου” του πατέρα του, του Γεργίου Παπανδρέου. Συνεπώς και σήμερα, μετά την ολική φθορά του ΠΑΣΟΚ και των ιδεών του στους χρόνους της οικονομικής κρίσης (2009-2019), η επίκληση του παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ είναι εκτός χρόνου και πραγματικότητας. Ζητείται το νέο για το μέλλον…
ΜΠΟΡΕΙ στις προχθεσινές εκλογές (5-12-21) η λεγόμενη “παραταξιακή μνήμη” του ΠΑΣΟΚ να αποδείχθηκε ζωντανή σε πολλούς ψηφοφόρους της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, όμως στην εποχή μας δεν γίνονται νεκραναστάσεις. Κοιτάζουμε προς το μέλλον, μέσω του παρόντος.
ΣΗΜΕΡΑ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ ερίζουν για το ποιος εκπροσωπεί το “σοσιαλιστικό κίνημα” στην Ελλάδα, ενώ όπως δυστυχώς απέδειξαν οι μεταπηδήσεις κομματικών στελεχών εκατέρωθεν, πολλοί ψηφοφόροι είναι οπαδοί του ”όπου φυσάει ο άνεμος”. Φυσικά και υπάρχει πάντα σε κάθε κόμμα μια ισχυρή, αμετακίνητη βάση -η μαγιά- που εκκολάπτει το νέο.
AN KAI η προεκλογική εκστρατεία και των 6 υποψηφίων για την προεδρία του κόμματος, δεν μας έκανε πολύ σοφότερους σχετικά με τη μελλοντική μορφή του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσαμε να πούμε πως η πλειονότητα των υποψηφίων τόνισε την ευρωπαϊκή διάσταση του κόμματος εντός μιας ισχυρής “ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας”.
ΣΧΕΔΙΟ για τη χώρα, συνολικό, πειστικό και ανταγωνιστικό του νεοδημοκρατικού κυβερνητικού, δεν κατατέθηκε (ίσως κατατεθεί μετά την 12 Δεκεμβρίου). Χωρίς όμως ένα τέτοιο σχέδιο, το ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ (με Ανδρουλάκη ή Γ. Παπανδρέου) δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει το σύνδρομο του
«συμπληρωματικού» κόμματος στις επικείμενες εκλογές με απλή αναλογική.
Αλλά, η κάλπη πάντα επιφυλάσσει κι άλλες εκπλήξεις…
