ΑΝΕΚΑΘΕΝ ο Ελληνας πολίτης ήταν -και είναι- καχύποπτος με τους “εκλογικούς νόμους”. Η αιτία; Μα, όποτε αρχίζουν στη Βουλή να συζητούν για “αλλαγή” εκλογικού νόμου, όλα τα κόμματα -μηδέ αυτού που την εισηγείται- αναρωτιούνται ποιες θα είναι οι παγίδες του! Ή, πώς θα είναι “κομμένος και ραμμένος” στα μέτρα του κυβερνώντος κόμματος.
ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ bonus των 50 επιπλέον εδρών στο πρώτο κόμμα σίγουρα φαλκιδεύει την αντιπροσωπευτικότητα του συστήματος, αφού η αναλογικότητα ανατρέπεται υπέρ του πρώτου κόμματος σε βάρος των μικρότερων ή αυτών που δεν μπαίνουν στη Βουλή.
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ της κυβερνησιμότητας(!) ένα σωρό καλπονοθευτικά συστήματα εφαρμόστηκαν. Πάντα σε βάρος του δεύτερου κόμματος!
ΕΞΑΛΛΟΥ η λεγόμενη “κουλτούρα της συναίνεσης” για τα ελληνικά δεδομένα παραμένει είδος εν ανεπαρκεία… Ακόμη και σε περιπτώσεις κινδύνου αφανισμού της χώρας. Το είδαμε στη διάρκεια της κρίσης.
ΑΥΤΟ όμως που επίσης φαλκιδεύεται, πάντα στο όνομα της κυβερνησιμότητας της χώρας, είναι η ουσία της δημοκρατίας- όπως, όταν για παράδειγμα στα Χανιά στις εκλογές του 2019, άλλο κόμμα ήρθε πρώτο σε αριθμό ψήφων και άλλο έβγαλε τους περισσότερους βουλευτές!
ΙΣΩΣ πουν μερικοί πως οι εθνικές εκλογές υπήρξαν και παραμένουν ένα αλισβερίσι μεταξύ των βουλευτών και των ψηφοφόρων/πελατών μιας περιοχής. Πιθανόν να παραμένουν σ’ αυτό το επίπεδο, αλλά όταν (το 1985) το ΠΑΣΟΚ “πειραματίστηκε” με τη λίστα καταργώντας τη σταυροδοσία, όλο το πολιτικό σύστημα “ζεματίστηκε”, διαμαρτυρήθηκε έντονα και ζήτησε να επιστρέψουν στην… παράδοση!
ΕΤΣΙ, με το να υπάρχουν πολλές παραδοξότητες και βαθιά ριζωμένες “πεποιθήσεις” για τους “ελληνικούς” εκλογικούς νόμους, φαντάζει δύσκολη κάθε αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Μακάρι από τις συζητήσεις, αν και δεν ευελπιστούμε, να βρεθεί ένας “ενδιάμεσος” εκλογικός νόμος που να ικανοποιεί τόσο το αίτημα της δίκαιης αναλογικότητας των κομμάτων στη Βουλή, όσο και την προστασία της δημοκρατίας μας…
