ΣΤΗ χώρα μας, μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Μόλις εκλεγεί μια παράταξη για να κυβερνήσει, υποτίθεται για τέσσερα (4) συναπτά έτη, ευθύς αμέσως η (οποιαδήποτε) αντιπολίτευση θέτει σε εγρήγορση όλο τον κομματικό μηχανισμό της, απαιτώντας… νέες εκλογές!
ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ, η (εκάστοτε) αντιπολίτευση, την ανικανότητα των κυβερνώντων, την ασυμφωνία λαού-κυβέρνησης (δημοσκοπήσεις), τη δυσαρέσκεια λαού λόγω αθέτησης υποσχέσεων, την εξαπάτηση του εκλογικού σώματος με την υπερφορολογία και άλλα. Επιδιώκεται κυρίως μια πόλωση, ώστε να επέλθει η συσπείρωση των οπαδών των κομμάτων, που οδηγεί σε εκλογική ετοιμότητα.
ΕΤΣΙ και τώρα, τo ζήτημα των εκλογών, διπλές ή μονές, και πότε ακριβώς θα διεξαχθούν (Φθινόπωρο/2018 ή τέλος του 2019) βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Από κοντά και η κόντρα για το κατά πόσον η λεγόμενη «καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια (Αύγουστος 2018), θα είναι… καθαρή ή σκιασμένη από τις φοβέρες των δανειστών για αυστηρή επιτήρηση!
ΤΟΣΟ η Ν.Δ., όσο και το Κίνημα Αλλαγής ΚΙΝ.ΑΛ) απαιτούν κάλπες τώρα(!), την ώρα που η κυβέρνηση επιμένει σε κάθε τόνο ότι θα εξαντλήσει την τετραετία! Αλλά, με τον Τούρκο δίπλα μας να καιροφυλακτεί, η όλη εκλογολογία θυμίζει την παροιμία του «Εδώ ο κόσμος καίγεται…».
