Είναι μερικοί λαοί που μ’ εκνευρίζουν αγρίως. Θα σας αναφέρω κάποιους απ’ αυτούς, ενδεικτικά. Με εκνευρίζουν οι Δανοί. Με εκνευρίζουν οι Αυστριακοί. Οι Γεωργιανοί. Οι Σκοπιανοί. Οι Εσθονοί. Οι Σέρβοι. Οι Νορβηγοί. Οι Γερμανοί. Οι Λιχτενσταϊν-ιανοί ή όπως αλλιώς λέγονται, αυτοί με εκνευρίζουν και επειδή δεν μπορώ να τους προφέρω.
Ολοι οι παραπάνω λαοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Κι επειδή εδώ στο Ημερολόγιο δεν γράφω πράγματα για τα οποία δεν έχω αποδείξεις, ιδού οι αποδείξεις μου.
Αυστρία, 2010. Δημοτικές εκλογές. Εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος ένας τύπος είκοσι τεσσάρων χρονών. Είκοσι τεσσάρων! Το όνομά του, Σεμπάστιαν Κουρτς. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο τύπος αυτός είναι υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας! Ευτυχώς εμείς έχουμε τον 57χρονο Ευάγγελο Βενιζέλο στην αντίστοιχη θέση.
Νομίζετε ότι η απρονοησία -να το πω, ανωριμότητα να το πω, ανοησία να το πω, δεν ξέρω- των Αυστριακών είναι μοναδική ανά την Ευρώπη; Νομίζετε λάθος. Στο Λιχτενστάιν την ίδια θέση -υπουργός Εξωτερικών- κατέλαβε το 2009, στα τριάντα τέσσερά της, η Αουρέλια Φρικ. Στη Σερβία, το 2007, στα τριάντα δύο του, την κατέλαβε ο Βουκ Τζέρεμιτς. Στα Σκόπια, το 2011, στα τριάντα τρία του, ο Νίκολα Ποπόσκι. Στην Εσθονία το 2005, στα τριάντα ένα του, ο Ούρμας Παέτ.
Είμαι βέβαιος πως ήδη, μετά από τα παραπάνω, είστε εξ’ ίσου εξαγριωμένοι, όπως εγώ, με την ανευθυνότητα που δείχνουν αυτοί οι λαοί και οι κυβερνήσεις τους. Αλλά όχι, αγαπητοί φίλοι, δεν τελειώσαμε ακόμα. Στη Δανία, το 2011, υπουργός Οικονομικών ανέλαβε ο Θορ Μόγκερ Πέντερσεν. Ετών είκοσι έξι, είτε το πιστεύετε, είτε όχι. Ευτυχώς, εμείς έχουμε τον 57χρονο Γιάννη Στουρνάρα σ’ αυτή τη θέση. Στη Νορβηγία, υπουργός Πολιτισμού διετέλεσε η Χάντια Τατζίκ, που ανέλαβε τη θέση στα είκοσι εννιά της. Σε μας τον Πολιτισμό έχει αναλάβει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ετών πενήντα έξι.
Στη Γερμανία, υπουργός Οικογένειας ανέλαβε πριν από είκοσι μέρες η Μανουέλα Σβέσιγκ, ετών τριάντα εννιά. Εμείς δεν έχουμε υπουργείο Οικογένειας, διότι όλα πάνε πρίμα στην ελληνική οικογένεια.
Στη Δανία, η Αστριντ Κραγκ Κρίστενσεν εκλέχτηκε βουλευτής το 2007, στα είκοσι πέντε της και έγινε υπουργός Υγείας το 2011, στα είκοσι εννιά της. Τη χαριστική βολή την άφησα, φυσικά, για το τέλος. Πρωθυπουργός της Γεωργίας ανέλαβε στις 20 Νοεμβρίου ο Ιρακλί Γκαριμπασβίλι, ετών τριάντα ενός. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ακριβώς τα διπλάσια χρόνια του: εξήντα δύο.
Τι θέλω να πω, με όλη την παραπάνω πλάκα; Οχι βέβαια ότι η ανάδειξη νέων σε ηλικία ανθρώπων στην εξουσία είναι κάτι αυτομάτως θετικό. Ούτε ότι η εμπειρία σε θέσεις ευθύνης είναι κάτι αυτομάτως αρνητικό.
Η νεαρή ηλικία εξάλλου δεν σημαίνει απαραίτητα και φρέσκιες ιδέες. Υπάρχουν άφθονοι νέοι με ξεπερασμένα μυαλά, που τους ακούς και νομίζεις ότι βρίσκονται σε περασμένες εποχές. Υπάρχουν και μεγαλύτεροι με φρέσκιες ιδέες. Επίσης, όλοι οι νεαροί πολιτικοί που ανέφερα παραπάνω θα κριθούν από το έργο τους, στις χώρες τους.
Ομως, το γεγονός ότι στην Ευρώπη αρχίζει να υπάρχει ένα μεγάλο κύμα ανάδειξης νέων ανθρώπων είναι απόρροια της φιλοσοφίας που υπάρχει σ’ όλους τους τομείς της ζωής των ευρωπαϊκών χωρών (όπως και στις Η.Π.Α. και στον Καναδά) και η φιλοσοφία αυτή είναι να δίνονται ευκαιρίες στους πολύ πολύ νέους. Ολες οι εταιρείες που πρωτοπορούν και έχουν ανάγκη να ανανεώνονται διαρκώς, αυτό κάνουν. Κρίνουν τους νέους ανθρώπους με βάση το βιογραφικό τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, να δουν πόσο έχουν δουλέψει και τι το πρωτοποριακό έχουν να προτείνουν. Και αν η κρίση είναι θετική, τους ρίχνουν μία κλωτσιά στον πωπό και τους λένε «βγες μπροστά, για να μας πας με τις ιδέες σου στην επόμενη δεκαετία».
Τα ελληνικά κόμματα, στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές και στις εθνικές -όποτε κι αν γίνουν- πόσους νέους ανθρώπους με σημαντικά βιογραφικά θα κατεβάσουν ως υποψήφιους; Κι αν τους κατεβάσουν, πόσοι πολίτες είναι διατεθειμένοι να τους ψηφίσουν, αντί να καταφύγουν (στις δημοτικές εκλογές, ας πούμε) στην δοκιμασμένη, εξαιρετική λύση, «άσε μωρέ, θα ψηφίσω τον τάδε, που πίνουμε μαζί καφέ, και μπορώ να τον πάρω κι ένα τηλέφωνο άμα έχω καμιά δουλίτσα να μου φτιάξει»;
(Πολύ χρήσιμο για το παραπάνω κείμενο ήταν το άρθρο: “Τα τρομερά μωρά της εξουσίας”, του Σ. Μαλαβάκη, που δημοσιεύτηκε στα “Νέα” στις 28 Δεκεμβρίου 2013).
* O Πολυχρόνης Κουτσάκης είναι συγγραφέας και επίκουρος καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Το τελευταίο μυθιστόρημά του είναι το “Καιρός για Ηρωες”.
