• «Σκοπός του σχολείου είναι η εκπαίδευση του μαθητή στις μεθόδους εργασίας του και όχι η επιτυχία του σε μια τελική δοκιμασία που βασίζεται σε μια στιγμιαία συσσώρευση γνώσεων».
(Ζαν Πιαζέ, “Ψυχολογία και Παιδαγωγική”, μετ. Απ. Βερβερίδης, εκδ. Λιβάνης, Αθήνα, 1999).
Ι.-ΚΑΘΕ χρόνο, στις αρχές του Σεπτέμβρη η επιστροφή στα θρανία κρύβει μέσα της μια γεύση της μελαγχολίας.
ΔΕΝ φταίει ο καιρός που αλλάζει· κι αλλάζοντας αυτός μεταβάλλει και την ψυχοσύνθεσή μας. Ούτε φταίνε οι ειδικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν εξαιτίας της δεκαετούς οικονομικής κρίσης (2009-2019), ούτε και η πανδημία (Covid-19) με τα πολλά κρούσματα και τους καθημερινούς νεκρούς της.
ΕΙΝΑΙ που οι σταγόνες και η αλμύρα της θάλασσας στάζουν ακόμη απ’ τα σώματα των παιδιών· είναι που ο δροσερός βουνίσιος αέρας συνεχίζει να αναδεύει τα μαλλιά των μαθητών που κατεβαίνουν απ’ τα χωριά για να σπουδάσουν· είναι που οι αναμνήσεις του καλοκαιριού παραμένουν ζωηρές στα μυαλά των παιδιών.
ΕΠΕΙΤΑ, στη διδασκαλική έδρα θα καθίσουν νέα πρόσωπα, νέοι εκπαιδευτικοί, πρωτοδιόριστοι ή αναπληρωτές· εξάλλου, θα έλθουν καινούργια διδακτικά βιβλία, ανανεωμένα προγράμματα σπουδών, νέες “εκπαιδευτικές ρυθμίσεις”, νέες νομοθεσίες.
ΕΙΝΑΙ και που μεγαλώνουν άλλη μια χρονιά όσοι ανήκουν στην εκπαιδευτική κοινότητα· να και η αιώνια ελπίδα για μια ζωντανή και σωστή παιδεία που διατρέχει όλη την κοινωνία.
ΙΙ.- ΧΡΟΝΙΑ τώρα, πολλοί εκπ/κοί, δίκην περιπλανώμενων νομάδων, μετακινούνται από περιοχή σε περιοχή, με την οικοσυσκευή τους(!). Κι αυτό, επειδή δεν τους έχει δοθεί οργανική θέση ή είναι αναπληρωτές “παντός τόπου και καιρού” (ρεπορταζ Χ.ν., 7/9)!
ΕΤΣΙ, διορισμένοι ή αναπληρωτές κουβαλούν την ίδια αγωνία κάθε τέλος καλοκαιριού: Πού θα τοποθετηθούν (κι αν τοποθετηθούν); Θα βρούν σπίτι να νοικιάσουν; Πώς θα είναι ο “νέος” κόσμος και οι μαθητές, απέναντί τους;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ακόμη υπάρχει το στερεότυπο για δήθεν “ευνοημένη” κάστα των εκπαιδευτικών: λένε, “έχουν τις θερινές διακοπές τους, τα δεκαπενθήμερα Χριστουγέννων και Πάσχα, είναι “τεμπέληδες”, κάνουν απεργίες με το παραμικρό” κ.λπ.
ΛΗΣΜΟΝΟΥΝ, όσοι πιστεύουν ακόμη στα παραπάνω ότι η πραγματικότητα που διαμορφώθηκε εδώ και δεκαπέντε χρόνια είναι σκληρότατη: ας πούμε, μπορεί ένας διορισμένος εκπ/κός να αιτείται δεκαπέντε και είκοσι χρόνια μετάθεση στον τόπο καταγωγής ή μόνιμης κατοικίας του, αλλά να μη την παίρνει για τον άλφα ή βήτα λόγο; Οι δε κενές θέσεις όπου αιτείται μετάθεση, να… καλύπτονται από αναπληρωτές οι οποίοι πιθανόν δεν μετακινούνται ποτέ από τον τόπο καταγωγής τους;
Μιλάμε για “κράτος δικαίου”, αν υπήρξε ποτέ τέτοιο!
ΑΛΛΑ, σκεφθείτε και τι μόρφωση παίρνουν τα παιδια ακριτικών, νησιωτικών ή απόμακρων περιοχών, όταν κάθε χρόνο αλλάζουν εκπαιδευτικούς, άρα νέους τρόπους διδασκαλίας· υφίστανται νέες προσαρμογές, νέες απαιτήσεις. Η έλλειψη ικανών μόνιμων διορισμών και το σύστημα τοποθέτησης αναπληρωτών ουσιαστικά μετατρέπουν τα παιδιά σε πειραματόζωα διαφορετικών παιδαγωγικών προσεγγίσεων και μεθόδων διδασκαλίας, αρνητικών πολλές φορές για όλους.
