Ι.-ΣΥΜΦΩΝΑ με τη δήλωση της UNESCO, που έγινε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Εκπ/κών, (5/10), «Η πανδημία έδωσε φως στην αναντικατάστατη αξία του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού στην κοινωνία, αλλά και στις δύσκολες συνθήκες εργασίας που αντιμετωπίζουν πολλοί εκπαιδευτικοί».
ΚΑΙ ο εκπρόσωπος της Ουνέσκο πρόσθεσε: «Την Παγκόσμια Ημέρα των Δασκάλων δεν γιορτάζουμε μόνο κάθε δάσκαλο. Καλούμε τις χώρες να επενδύσουν σε αυτούς και να τους δώσουν προτεραιότητα στις παγκόσμιες προσπάθειες ανάκαμψης της εκπαίδευσης, έτσι ώστε κάθε μαθητής να έχει πρόσβαση σε έναν καταρτισμένο και υποστηριζόμενο δάσκαλο».
ΙΙ.-“ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ” αξία, λοιπον, ο εκπαιδευτικός: όλοι την αναγνωρίζουν κρυφά και κανείς -εδώ στην Ελλάδα- φανερά. Τα ευχολόγια και οι πομπώδεις εκφράσεις των πολιτικών μας είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Η πραγματικότητα άλλα λέει.
ΕΔΩ και 60 χρόνια, -από τη γενιά του 1-1-4 που “απαιτούσε” για την Παιδεία ένα 15% (“Ψωμί, Παιδεία, ΦΔημοκρατία”)- ουδέποτε η Πολιτεία διέθεσε το ανάλογο ποσοστό!
ΤΟ ΟΤΙ δε οι εκαιδευτικοί όλων των βαθμίδων είναι “αιωνίως διαμαρτυρόμενοι” δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε αποκλειστικό… προνόμιό τους: τόσο η οικονομική κρίση, όσο και η πανδημία έχει εξουθενώσει τους πάντες, ειδικά τους “νομάδες” Έλληνες εκπαιδευτικούς. Η πανδημία, με τις πρωτόγνωρες εργασιακές καινοτομίες που επέβαλε εξ ανάγκης (εξ αποστάσεως διδασκαλία) έχει καταστήσει τους εκπ/κούς “πιόνια” μιας τεχνολογικής ενημέρωσης υποβαθμίζοντάς τους από άτομα (υποκείμενα) που προσφέρουν ουσιαστική παιδεία στη νεολαία, διά ζώσης.
ΟΣΟ για τη δεινή οικονομική θέση των εκπ/κών μας, ορίστε η κατάταξή τους: Η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση από το τέλος(!), σε ό,τι αφορά τη μισθοδοσία: με 27.335,5 δολάρια το χρόνο, μόνο η Ουγγαρία και η Σλοβακία έχουν χαμηλότερους μισθούς μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Όταν το Λουξεμβούργο δίνει 101.360 δολ. το χρόνο στους εκπ/κούς του για την ίδια εργασία, φαντάζεστε την πικρία των δικών μας εκπαιδευτικών…
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ έχουν περάσει από τις σχολικες αίθουσες, το μορφωτικό και εκπαιδευτικό έργο σε μια τωρινή κατάσταση πολλαπλά δύσκολη (πανδημία) επιβαρύνεται όχι μόνο από τα προβλήματα μιας παγκόσμιας μεταδοτικής ασθένειας, αλλά και από τις “α-νόητες” προκαταλήψεις που την περιβάλλουν. Στη χώρα μας επιπλέον ένας εκπαιδευτικός έχει να αντιμετωπίσει μια συστηματική υποχρηματοδότηση (φωτ.), χρόνια υποστελέχωση, μη οργανικότητα θέσης, δυσκολία εξεύρεσης κατοικίας, “εκπαιδευτική” προσαρμογή λόγω των συχνών μετακινήσεων (διαθεσιμότητα) κ.λπ. Ως εκ τούτου, θα περίμενε κανείς να μη προστίθενται τουλάχιστον και άλλα προβλήματα στις πλάτες τους.
…ΚΙ ΟΜΩΣ, οι εκπαιδευτικοί, εν μέσω τόσων αντίξοων συνθηκών, νομίζουμε ότι κάνουν το παν για να ανταποκριθούν ευσυνείδητα στα καθήκοντα τους.
