Παρά την ενασχόλησή μας με την επιδημία του κορωνοϊού, η οπισθοδρόμηση της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι ορατή.
Τη δεκαετία του ’80 ο χρόνος κάλυψης της διαδρομής Χανιά – Κολυμπάρι από τον παλιό παραλιακό δρόμο ήταν άμεσα εξαρτημένος από: α) την αυξημένη ή μη κυκλοφορία των αγροτικών οχημάτων- με τυρί πήρες το δίπλωμα ρεεε!! β) τις καιρικές συνθήκες, γ) την έγκαιρη ή μη εκκίνηση απ’ την αφετηρία- πάλι σε πλάκωσε το πάπλωμα συναδέλφισσα; δ) το οδηγητικό ταπεραμέντο του οδηγού- συχνά με σύνδρομο Σουμάχερ και βέβαια ε) από τις δυνατότητες της καταπονημένης συνήθως… καμήλας, γιατί αυτά τα καραβάνια των εκπαιδευτικών που εξορμούσαν- και εξακολουθούν να εξορμούν- υπομονετικά κάθε πρωί από την πόλη για τα επαρχιακά σχολεία του νομού, κουβαλούν φορτίο βαρύτερο από εκείνο των τριών μάγων που με τα δώρα τους φιλοδόξησαν να εντυπωσιάσουν- και πιθανώς να καλοπιάσουν- εκείνο το σγουρόμαλλο αγόρι στη Βηθλεεμ…
Από σγουρόμαλλα αγόρια και κορίτσια γεμάτες οι αυλές και οι αίθουσες των σχολείων, γεμάτα ιδέες και φιλοδοξίες και τα κεφάλια των επίδοξων νέων εκπαιδευτικών που επιχειρούν την εκπαίδευση και την διαπαιδαγώγησή τους. Τα νιάτα, η δημιουργική διάθεση, η συναίσθηση της ευθύνης αλλά κυρίως η ΑΝΑΓΚΗ που προβάλλει σε επίπεδο εκπαίδευσης, αλλά και κοινωνίας κάθε εποχή, δραστηριοποιούν πάντα τους… μάγους της εκπαίδευσης. Απ’ την άλλη τη δεκαετία του ’80 τα εποπτικά μέσα φτωχά και τα μυαλά μας φτωχότερα. Ένας πανεπιστημιακός τίτλος σπουδών και… κολύμπα στραβάδι. Το όνειρο μιας μετεκπαίδευσης στο βάθος του ορίζοντα μας έκλεινε το ένα μάτι, ώσπου αργότερα έκλεισε και το ..άλλο, αλλά εμείς πλέον ήμασταν μάγοι «ιδίοις μέσοις και χρήμασι». Άλλωστε τα βιβλία και η διδακτική μέθοδος (δασκαλοκεντρική με βάση την αποστήθιση) δεν αποτελούσαν απειλή για την αξιοπιστία και την επάρκεια του δασκάλου.
Και τότε μεσούσης της δεκαετίας του ’80 το βιβλίο της Κοινωνιολογίας ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα. Ένα βιβλίο-μάθημα που αποτελούσε εξαίρεση, καθώς ευαγγελιζόταν την εξέταση και ανάδειξη των κοινωνικών δομών, τις ατομικές και κοινωνικές σχέσεις, τις θετικές αλλά και αρνητικές συνέπειες από τις εφαρμογές των υπολοίπων επιστημών. Ένα μάθημα δύσκολο, ειδικά αν το αναλάμβανε- σε δεύτερη ανάθεση- φιλόλογος χωρίς το απαραίτητο οικονομικοπολιτικό background, όμως τόσο ενδιαφέρον, τόσο μαγικά αποκαλυπτικό για το ατομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, που λειτουργούσε ως πρόκληση για τον εκπαιδευόμενο μάγο, αλλά και για τους μαθητές του για τους. Ευτυχώς κυκλοφορούσε βοήθημα για τον καθηγητή και η νύχτα ήταν πάντα πρόσφορη για… κοινωνιολογική κραιπάλη!! Άλλωστε η γνώση, ανώτερη κι από το χρυσάφι του Μελχιόρ, είναι η δύναμη που εξασφαλίζει την πρόοδο, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, όλες αυτές τις αξίες που υπό μορφή… καρότου ταλαντεύει μπροστά στα μάτια μας χρόνια τώρα κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Άπιαστο το καρότο…
Με ανάλογο ενθουσιασμό, ίσως και μεγαλύτερο λόγω της φύσης του, υποδεχτήκαμε αργότερα- σε σχολείο της πόλης πια- το μάθημα των Διαφυλικών σχέσεων ή Σεξουαλικής Αγωγής. Μάθημα που διδάχτηκε πιλοτικά σε όσα σχολεία οι μάγοι-καθηγητές προσφέρθηκαν να παρακολουθήσουν το απαιτούμενο σεμινάριο προκειμένου να διδάξουν τους μαθητές των Λυκείων τα αυτονόητα: τη φροντίδα του σώματος και της ψυχής τους στις διαπροσωπικές σχέσεις που εκ των πραγμάτων αργά ή γρήγορα θα συνάψουν στη ζωή τους-διαιώνιση του είδους είναι αυτή. Τα σμύρνα του Γασπάρ προσφέρθηκαν για λίγο για το σκοπό της εφηβικής ενημέρωσης και προστασίας, γιατί γρήγορα βρήκαν εμπόδια στις θρησκευτικές αλλά και γονεϊκές προκαταλήψεις.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, το Υπουργείο Παιδείας καταργεί την Κοινωνιολογία και αποσύρει- προσωρινά λέει- τις διατάξεις για την αγωγή υγείας, για τα καλλιτεχνικά και τη θεατρολογία. Κοινωνία ώρα μηδέν..
Όμως σ’ αυτήν την κοινωνία κάποιοι μάγοι-εκπαιδευτικοί ονειρεύτηκαν ένα σχολείο «ανοιχτό», που μέσα από τις τέχνες- τη ζωγραφική, τη μουσική, το θέατρο- οι μαθητές θα πρόσφεραν τις αφομοιωμένες γνώσεις τους ως θυμίαμα στο κοινωνικό σύνολο που βάλλεται παντοιοτρόπως από τα εξανδραποδισμένα ΜΜΕ. Με την κατάργηση όλων αυτών των μαθημάτων, η παταγώδης αποτυχία του Βαλτάσαρ, εκτός από αισθητικές πήρε και κοινωνικές διαστάσεις: άνεργοι καθηγητές και απαίδευτοι μαθητές, ενώ το τελευταίο μοντέρνο αφήγημα του Υπουργείου περί «ίσων ευκαιριών στην παιδεία» και μάλιστα εν καιρώ οικονομικής κρίσης και κορωνοϊού απεδείχτηκε περισσότερο αναξιόπιστο και από τα «Παραμύθια της Χαλιμάς»..
Εδώ οι μάγοι μαζεύουν πια την πραμάτεια τους και αναχωρούν. Ίσως αυτή τη φορά περάσουν από τον Ηρώδη για να του πουν να μη φοβάται το Μεσσία, γιατί κανένα δεν μπορεί να σώσει, αν ο ίδιος δε θέλει να σωθεί.
Οι εκπαιδευτικοί πάλι, θα μείνουν. Είναι και ο βιοπορισμός, θα πείτε, αλλά είναι και κείνο το… βίτσιο -που τους κάνει να διαλέγουν και το επάγγελμά τους- να ονειρεύονται ότι με προσωπικές θυσίες και μαγικά κόλπα θα οδηγήσουν το καραβάνι της εκπαίδευσης ΕΜΠΡΟΣ, κόντρα σε όσους φωνάζουν γύρω τους «ΠΙΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ».
