Εκπαιδευτικοί

Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών (5/10) καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να υπενθυμίζει σε όλο τον κόσμο το πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος τους στην κοινωνία, ειδικά σε χαλεπούς καιρούς, εποχές οικονομικών κρίσεων, πανδημιών ή άλλων προβλημάτων. Ο εκπαιδευτικός είτε εργάζεται σε μια πόλη, είτε στο πιο μικρό χωριό, καλείται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών.
Με την πανδημία οι εκπαιδευτικοί επιφορτίστηκαν με πρόσθετα καθήκοντα υγιειονομικής φροντίδας του εαυτού τους και των μαθητών, για τα οποία φυσικά δεν έχουν εκπαιδευθεί.
Και δεν είναι η πρώτη, ούτε κι η τελευταία φορά που ζητούνται από τους εκπαιδευτικούς πράγματα πάνω από τις δυνατότητές τους.
Οι εκπαιδευτικοί, είναι πασίγνωστο αυτό, ασκώντας ένα κατεξοχήν ανθρωπιστικό επάγγελµα υπόκεινται έτσι κι αλλιώς σε συνθήκες έντονου στρες: σκεφθείτε μόνο πόσες αλλαγές φέρνει κάθε καινούργιος υπουργός Παιδείας. Σκεφθείτε επίσης με πόσους καινούργιους μαθητές (και γονείς) έχει να κάνει… Γι’ αυτό και οι εκπαιδευτικοί οδηγούνται συχνότερα από τους άλλους εργαζόμενους σε “επαγγελµατική εξουθένωση” (burn out).
Οι δυσκολίες και οι ιδιαιτερότητες του επαγγέλματός τους ποτέ δεν υπήρξαν θέμα μιας σοβαρής συζήτησης από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Αυτό που ενδιαφέρει δεκαετίες επί δεκαετιών τους ιθύνοντες είναι η με κάθε τρόπο λειτουργία των σχολείων (το “φαίνεσθαι”), χωρίς προηγουμένως να έχουν λυθεί, έστω μερικά από τα πολλά και εγγενή προβλήματα της Παιδείας (το “είναι”). Χωρίς προηγουμένως να έχει ληφθεί μια στοιχειώδης πρόνοια για τους βασικούς φορείς παιδείας, τους εκπαιδευτικούς και την επιβίωσή τους.