ΔΥΣΤΥΧΩΣ ή ευτυχώς, μια κυβέρνηση ελέγχοντας την Παιδεία του λαού της, ελέγχει και το μέλλον του τόπου. Και, όχι μόνο ιδεολογικά.
ΜΟΧΛΟΣ της εκάστοτε εκπαιδευτικής πολιτικής είναι ο εκπαιδευτικός. Αυτός θα μεταδώσει το πνεύμα και την ουσία της μεταρρύθμισης. Αυτός θα διαμορφώσει τις γενιές του μέλλοντος. Μεγάλη η ευθύνη του και όποιος αντιλαμβάνεται το μέγεθός της, έρχεται αντιμέτωπος με σωρεία συνειδησιακών ή και πρακτικών προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει ή να επιλύσει.
Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ της εγκατάλειψης από την πολιτεία και η έλλειψη μιας στοιχειώδους συμπαράστασης, οδηγούν πολλές φορές τον εκπαιδευτικό στο να χάνει την αυτοπεποίθησή του, να κλονίζεται και να σκέπτεται μήπως ότι προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στις επόμενες γενιές είναι μάταιο. Συχνά, όπως συμβαίνει στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε σήμερα, έρχεται σε συνεχή σύγκρουση με άτομα ή ομάδες, με διλήμματα και αδιέξοδα. Εκεί χρειάζεται σθένος και επιμονή. Ο
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ δεν είναι μόνο φορέας γνώσης. Είναι και φορέας ήθους, εμπειριών, συνέπειας. Κυρίως αγάπης τόσο προς το αντικείμενο ενασχόλησής του όσο -και περισσότερο-προς τους μαθητές του. Οι μαθητές -όπως μας έλεγαν τις προάλλες δυο παλιές μαθήτριές μας- αντιλαμβάνονται αμέσως ποιοι εκπαιδευτικοί τους αγαπούν! Ποιοι «φέρνουν την αλλαγή» στην τάξη και το σχολείο και ποιοι είναι απλά στενόκαρδοι «επαγγελματίες».
ΕΝΑΣ σωστός και εμπνευσμένος εκπαιδευτικός δεν περιορίζεται σε καμιά περίπτωση στα «εντελλόμενα» του Υπουργείου. Εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα τις σύγχρονες έρευνες σε «συγγενείς» χώρους της δουλειάς του, όπως της Συμβουλευτικής και της Κοινωνιολογίας, της Ψυχοπαιδαγωγικής, των επιστημών Επικοινωνίας και Ανθρώπινης Συμπεριφοράς κ.λπ.
ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ένα ανήσυχο πνεύμα, ξεπερνώντας την αθλιότητα στην οποία η εκάστοτε κυβέρνηση θέλει να τον κρατά επί τούτου. Και οφείλει να είναι «ανήσυχο πνεύμα», ώστε από τον σημερινό ανερμάτιστο μαθητή να προετοιμάσει τον σωστό αυριανό πολίτη, τον αγαπητό δάσκαλο, τον συνεπή επιστήμονα, τον κοινωνικό φιλόσοφο, τον καλλιτέχνη ή και τον πολιτικό ηγέτη του αύριο.
Με δυο λόγια τον συνειδητοποιημένο πολίτη. ΕΙΝΑΙ αυτός, τελικά, που ως τα βαθιά γεράματά του θα ακούει μια καλή κουβέντα στον δρόμο από τους γονείς των παιδιών «του». Αλλά και εκείνη την τόσο σημαντική προσφώνηση που του επιδαψιλεύουν οι μαθητές που τον αγάπησαν: «Γεια σου δάσκαλε!». Υπάρχει, άραγε, καλύτερος και συγκινητικότερος χαιρετισμός των νέων γενεών σε εκείνες που απερχόμενες «δίδαξαν» αυτό που έπρεπε;
