O ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αλλαγή σελίδας στην πολιτική και την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε στο Κοινοβούλιο, θα επιχειρήσει, αν μπορέσει, να εκμεταλλευθεί με επιδεξιότητα τις σχέσεις του σε θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος αποκτώντας την εμπιστοσύνη και την κατανόηση εξ εκείνων απ’ τους οποίους εξαρτάται η χώρα οικονομικώς.
Το μέλημα είναι και το επιζητεί να επιτύχει τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Για τον εκσυγχρονισμό πάσχιζαν όλοι όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα, ο καθ’ ένας, όμως, έθετε τις δικές του ιδιαιτερότητες. Αλλιώς θεωρούσαν τον εκσυγχρονισμό οι μετεπαναστατικοί Μαυρομιχαλαίοι και Κουντουριώτηδες και αλλιώς οι μεταγενέστεροι. Ο Τρικούπης ήταν ο πρώτος που ήθελε εκσυγχρονισμό του κοινοβουλευτισμού. Ο Βενιζέλος έβλεπε ότι προείχε η επέκταση του κράτους. Ο Καραμανλής ονειρεύτηκε τον εκσυγχρονισμό της χώρας στην ευρωπαϊκή πορεία της. Κοινό γνώρισμα και των τριών ήταν ότι έβλεπαν πολύ μπροστά και εναλλάσσονταν αυτή την ιδέα όπως τη σκυτάλη οι σκυταλοδρόμοι.
Ο εκσυγχρονισμός, όμως, ουδέποτε φτούρησε στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα γιατί κάθε πολιτική παράταξη έπραττε κατά το δοκούν, δεν υπήρχε αμοιβαιότητα, οι κυβερνήσεις έλεγαν πάντα τη μισή αλήθεια, δεν ενημερωνόταν η αντιπολίτευση και εν συνεχεία η κοινή γνώμη. Οχι τώρα επί πρωθυπουργίας Σαμαρά και αντιπολίτευσης Τσίπρα. Τα ίδια συνέβαιναν και επί Ανδρέα. Οταν έπεφτε ο ένας και ανέβαινε ο άλλος, ο τελευταίος έλεγε ότι παρελάμβανε καμένη γη. Και τούτο διότι υπήρχε πολιτική αντιπαλότητα που μετατρέπετο σε μίσος.
Πότε κάλεσε η κυβέρνηση την αντιπολίτευση να συζητήσουν τη λύση φλεγόντων θεμάτων; Οσα μάθαιναν οι αντιπολιτευόμενοι και ο λαός, κυρίως για την οικονομία, τα διάβαζαν απ’ τις εφημερίδες ή τ’ άκουγαν απ’ τα Ρ/Τ μέσα και αυτά μεταλλαγμένα.
Φτάσαμε στο σημείο ο προηγούμενος πρωθυπουργός όχι μόνο να μην καλεί να ενημερώσει κατ’ ιδίαν τους αρχηγούς των κομμάτων, να μην εμφανίζεται στον ναό της δημοκρατίας, αλλά ούτε να παραδίδει το πρωθυπουργικό γραφείο με τα αρχεία του. Πώς θα εξασφαλισθεί η συνέχεια του κράτους, το οποίο δεν έπεσε απ’ τον ουρανό, δεν είναι μόνο του στον κόσμο και ούτε μπορεί να σταματήσει να λειτουργεί, έστω και για δευτερόλεπτα. Σ’ αυτή τη φάση είδαμε πόσο “γυμνός ήταν ο αυτοκράτορας”.
Υπάρχουν όμως και άλλοι που διορίζονται αρχηγοί κομμάτων, εκλέγονται με ομοϊδεάτες του βουλευτές και αρνούνται να γίνουν συνομιλητές με την εξουσία, ούτε να συμμετέχουν σ’ αυτήν.
Κι όμως εκλέγονται για να υπάρχουν, για τα προνόμια, να διακηρύττουν στερεότυπα τυποποιημένες απόψεις με ξύλινη γλώσσα και να πληρώνονται απ’ τον κρατικό κορβανά!
Η κακοδαιμονία μας έγκειται στο ότι δώσαμε το δικαίωμα στους δανειστές και εταίρους μας να μας χαρακτηρίζουν ότι διαπνεόμεθα από συμπεριφορές εθελοδουλίας και όταν παρουσιάζεται κάποιος να ανατρέψει αυτή την τάση, να βελτιώσει τις θέσεις μας, τότε αυτοί απαιτούν το αδιαπραγμάτευτο. Θέτουν όρους κακεντρεχείς, αποκλείουν κάθε είδους αμοιβαιότητα που είναι απαραίτητη μεταξύ ίσων στο παιχνίδι των συμβιβασμών και που συμφέρον έχουν να τελειώνει κάποτε συναινετικά.
Η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν η τελευταία απ’ τ’ απομεινάρια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ανίκανη να προλάβει τα δεινά του “χειμώνα”. Η νέα φρουρά στο Μ. Μαξίμου δεν θέλει να ’ρθει σε σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, που είναι σάρκα της. Εχει δώσει το μήνυμα ότι, αν επροκαλείτο μια άτακτη Grexit, θα προέκυπτε χαοτική αναστάτωση και στην Ευρώπη με παγκόσμια απήχηση.
Η κα Μέρκελ μπορεί να βλέπει τις δύο όψεις του ευρώ. Στη μία τις χώρες με πρόγραμμα διάσωσης και στην άλλη τις υπόλοιπες της Ευρωζώνης. Δεν βλέπει, όμως ότι δίχως συναίνεση είναι αδύνατον να διασωθεί ο σύστημα. Αν συνεχίσει με τέτοιες επιθέσεις εναντίον της Ελλάδος, δεν μπορεί να σωθεί κανείς. Για να διαλυθούν οι υποψίες του ανθελληνισμού της, έστω και άδικες, πρέπει να θυσιάσει κάτι, τη συναίνεση λύσης, που μπορεί να μην αρέσει, αλλά θα ωφελήσει ισομερώς.
