Εκσυγχρονισμός των καλλιεργειών, εκπαίδευση παραγωγών και ελαιουργών και πραγματικά κίνητρα από το κράτος για την ενίσχυση της τυποποίησης και εμπορίας του ελαιολάδου.
Αυτό είναι το τρίπτυχο πάνω στο οποίο θα πρέπει να στηριχθεί το “χρυσό προϊόν” της Κρήτης σύμφωνα με τον κ. Γιάννη Ρουμπεδάκη. Έμπειρος στην παραγωγή και εμπορία του ελαιολάδου, εδώ και 50 χρόνια ο κ. Ρουμπεδάκης γνωρίζει καλά τις αδυναμίες και τα προβλήματα σε αυτό που λέμε “Αγορά του λαδιού”.
Η ΦΕΤΙΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
«Φέτος η παραγωγή είναι καλύτερη ποιοτικά σε σύγκριση με άλλα χρόνια και για αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις καλές καιρικές συνθήκες, που δεν άφησαν το δάκο να πλήξει τον καρπό. Τελευταία βέβαια με την ανομβρία παρουσιάζεται ένα άλλο πρόβλημα με τη γεύση του λαδιού αλλά αυτό έχει να κάνει με τα αγουρέλαια» σημειώνει μιλώντας στα “Χ.ν.” ο κ. Ρουμπεδάκης.
Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η ποιότητα του παραγώμενου ελαιολάδου στην Κρήτη, ρωτάμε τον ελαιουργό.
«Καταρχήν θα πρέπει το κράτος να “ξυπνήσει”. Ο τουρισμός είναι μια πολύ θετική οικονομική δραστηριότητα αλλά όπως είδαμε και με το covid δεν είναι καθόλου σίγουρη! Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ιταλία και την Ισπανία. Το κράτος επιδοτεί την ανανέωση των ελαιώνων. Στη Ferrara της Ιταλίας το κράτος δίνει 240.000 ελαιόδεντρα για να ανανεωθούν οι ελαιώνες να μπουν νέα εύρωστα, δέντρα. Μπορούμε να κρατήσουμε κάποιους ιστορικούς, παλαιούς ελαιώνες αλλά οι υπόλοιποι πρέπει να αντικατασταθούν. Επίσης κάτι πρέπει να γίνει με τον μικρό κλήρο που δεν είναι εκμεταλλεύσιμος . Ένας που έχει 100 δέντρα δεν μπορεί να επιβιώσει! Οφείλει το κράτος να διευκολύνει, να δώσει κίνητρα σε νέους αγρότες να ενοικιάσουν ή να αγοράσουν αυτά τα κτήματα και με ομάδες παραγωγών να οργανώσουν καλύτερα την παραγωγή. Έτσι ο μεν μικροκαλλιεργητής να πάρει ένα ενοίκιο, ο δε νέος αγρότης να αποκτήσει κλήρο ώστε να τον εκμεταλλευτεί. Διαφορετικά η παραγωγή ελαιολάδου κάθε χρόνο θα μειώνεται γιατί για τον μικροκαλλιεργητή το κόστος είναι μεγάλο» απαντάει ο κ. Ρουμπεδάκης.
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει και στο θέμα του νερού. Επειδή υπάρχει μια ισχυρή τάση προς την καλλιέργεια αβοκάντο αυτή δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος της ελαιοκαλλιέργειας και σίγουρα «για να μπουν νέες καλλιέργειες πρέπει να έχει εξασφαλιστεί νερό. Δεν μπορεί ανεξέλεγκτα να φυτεύει ο καθένας ότι θέλει!» σημειώνει.
ΤΑ ΕΛΑΙΟΥΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ
Ένα άλλο ζήτημα είναι η ίδια η λειτουργία των ελαιουργείων. «Προσωπικά έχω πολύ καλά μηχανήματα, που βγάζουν άριστο προϊόν. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και με όλα τα ελαιουργεία. Όπως το κράτος ελέγχει πχ. Τον οδηγό του λεωφορείο αν έχει τα προσόντα να το οδηγήσει και το όχημα του είναι σε καλή κατάσταση έτσι πρέπει να ελέγχεται και ο ελαιουργός για το ελαιόλαδο που βγάζει» λέει ο κ. Ρουμπεδάκης.
Αναφορικά με τη μεγάλη ποσότητα ελαιολάδου που συνεχίζει να πουλάει “χύμα” η Κρήτη στο εξωτερικό σε βάρος της τιμής του ο κ. Ρουμπεδάκης εκτιμά πως αυτό θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με κίνητρα προς τις ελαιουργικές και τυποποιητικές επιχειρήσεις. «Θέλει το κράτος να αυξηθεί η ποσότητα του τυποποιημένου ελαιόλαδου; Στήριξε τον εκσυγχρονισμό των μονάδων, τη μετεγκατάσταση τους σε κατάλληλα σημεία, τη αγορά και λειτουργία τυποποιητηρίων, δώσε επιδοτήσεις ή μείωσε το ΦΠΑ για όσους κάνουν αυτές τις ενέργειες. Έτσι μόνο θα προσφέρεις πραγματική βοήθεια. Εμείς ξεκινήσαμε φέτος και αγοράζουμε από τον παραγωγό στην τιμή των 3,50 ευρώ το κιλό. Πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό;» τονίζει.
Ο ίδιος στέκεται ιδιαίτερα και στο ρόλο των παραγωγών.
«Δεν θα πρέπει να εκπαιδευτούν ώστε να μάθουν πράγματα που αγνοούν; Στα ΙΕΚ δεν θα πρεπε να υπάρχει μια ειδικότητα ώστε να μαθαίνει ο παραγωγός πως γίνεται το κλάδεμα, η λίπανση. Αν δεν εκπαιδευτεί ο παραγωγός πως θα βελτιώσει αυτό που παράγει;» αναφέρει ο κ. Ρουμπεδάκης.
