Εκθεση φωτογραφίας του Ηλία Μπουργιώτη, «Το βλέμμα της αιωνιότητας», μία έκθεση – αφιέρωμα στον σπουδαίο σκηνοθέτη, Θόδωρο Αγγελόπουλο, 10 χρόνια μετά το ξαφνικό φευγιό του ξεκινά την Τετάρτη 3 Αυγούστου 2022 στις 8.30 μ.μ. στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου (ΚΑΜ) και θα διαρκέσει έως τις 23 του μηνός.
Ο Ηλίας Μπουργιώτης, φωτογράφος που αποτύπωσε τις τελευταίες δημιουργικές στιγμές του Θόδωρου Αγγελόπουλου θα βρίσκεται στο ΚΑΜ για να μοιραστεί μνήμες από τη δουλειά του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και για να υπογράψει το λεύκωμα με την δουλειά του.
Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Λευτέρης Λαμπράκης.
Την έκθεση διοργανώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων με την Υποστήριξη της Περιφέρειας Κρήτης, του Δήμου Χανίων, της ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ και του Δήμου Πλατανιά.
Ώρες Λειτουργίας: 10.00 π.μ. – 2.00 μ.μ. & 7.00 μ.μ. – 11.00 μ.μ.
Εκθεση φωτογραφίας για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στο ΚΑΜ
Δημοφιλή άρθρα
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Η Ώρα Της Περίσκεψης
(στο Θόδωρο Αγγελόπουλο, που μας
έδωσε χρόνο να σκεφτούμε..)
Σιωπή ,μόνο σιωπή, σιωπή,
κι όλοι μαζί στη μοναξιά!
Περίσκεψη, μόνο περίσκεψη!
Κοιτάζω μπροστά
στη μεγάλη οθόνη,
κοιτάζω κι εσένα
με την άκρη του ματιού μου
στο μισοσκόταδο.
Κι η εικόνα εκεί, εγκλωβίζει το χρόνο
με μια μουσική χαμηλή
ίσα-ίσα να τσιγκλάει τη σκέψη σου.
Όλοι εδώ, ήρωες και θεατές
είμαστε ξύπνιοι, γιατί επιτέλους,
βλέπουμε σκεφτόμενοι!
Μα, σα να ζούμε έναν εφιάλτη
αυτόν που άλλους τους έστειλε στο θάνατο,
κι εσύ νιώθεις περίεργα που ζεις
για να βλέπεις επιδέξιες λήψεις
να αποδίδουν τη μοναξιά
στη μοναξιά του τοπίου!
Ο Θίασος, Οι Κυνηγοί, Οι Μέρες του 36
στις μέρες μας, τι άλλαξε άραγε;
Η μοίρα των ανθρώπων, ριγμένη στο υπαρξιακό κενό
στην περιπλάνηση πίσω στην ιστορία
ή στη μνήμη που ενεργοποιείται από μοτίβα
της προσφυγιάς, της διαρκούς αναζήτησης
Αργές ροές, για εντρύφηση
στο εγώ των ηρώων, στο εγώ μας
στην ψυχή μας, στο επέκεινα!
Καταγραφές του πεπρωμένου
όταν το συμφέρον ,ως τροχοπέδη της λογικής,
απλώνεται παντού.
Έχεις πλέον χρόνο,
αυτόν που ποτέ δεν βρίσκεις, να σκεφτείς
πώς οι άνθρωποι
επινόησαν τρόπους του χαμού τους!
Σιωπή ,πολλή σιωπή
και μέσα απ’ αυτήν ,η εικόνα που αλλάζει
κι οι αργές κινήσεις με φόντο
το νερό ,τη θάλασσα, τον ουρανό
που ποτέ δεν είναι καταγάλανος
είναι μουντός
κι η θάλασσα ,παίρνει ένα χρώμα γκρίζο ,
ψυχρό που δε θες να το βλέπεις.
Κι όμως αυτό το τοπίο, το Τοπίο Στην Ομίχλη,
σου υποβάλλει
αισθήματα και ερωτήματα.
Τι κάνεις σ’ αυτόν το μάταιο κόσμο,
όταν δεν αφήνεις
-με ποιο δικαίωμα άραγε-
τον άνθρωπο να απολαύσει
ένα και μόνο δικαίωμα ,να ζήσει ελεύθερος!
Οι σκηνές προχωρούν αργά ,
θα φτάσει ο χρόνος μιας ταινίας
για να σε πείσει πως το ταξίδι σου
στη ζωή, στη γη έχει δυσκολίες
που εσύ επινόησες;
Θα φτάσει , το έχει περίτεχνα φροντίσει ο σκηνοθέτης!