«Μια χαψιά με έκανε ο καιρός. Κι είδα τη νύχτα στο έμπα του φθινοπώρου με δυο τζιτζίκια καρφωμένα στ’ αυτιά της, να ξενυχτά τραγουδώντας τη Δραπετσώνα παρέα με Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες, Λωτοφάγους και άλλα ξωτικά. Είδα τη νύχτα κι έχασα τις λέξεις λες κι έγινε έκλειψη ηλίου στο αλφαβητάρι. Κι έτσι είπα να δοκιμάσω με τις εικόνες μπας και καταφέρω να δώσω κάποιο σχήμα στο εμβαδόν του μυαλού μου». Με αυτά τα λόγια, εν είδει επιλόγου, έκλεισε την απαγγελία του διασκευασμένου ποιήματος του Έντγκαρντ Άλαν Πόε “Το κοράκι” ο Γιάννης Ρεμούνδος, στο εικαστικό βίντεο που πλαισιώνει την ομότιτλη έκθεση φωτογραφίας του, που φιλοξενείται από την περασμένη Τρίτη στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Χανίων – Νεώριο Μόρο.
Λόγια που μαρτυρούν και την αιτία που τον ώθησε να μεταβεί από την επικράτεια των λέξεων, που γνωρίζει ως συγγραφέας, σε εκείνη των εικόνων και των επεξεργασμένων φωτογραφιών.
Είκοσι τρεις φωτογραφίες στις οποίες δεσπόζουν ανθρώπινες μορφές μέσα σε αστικά τοπία, άλλοτε παραπέμποντας σε στιγμές έντασης από μία διαδήλωση κι άλλοτε -ίσως- σε κάποιον μοναχικό χορό.
Τι είναι όμως το “κοράκι”, ο χρόνος που “πετάει”, τα ανεκπλήρωτα που μας κυνηγάνε από το παρελθόν, οι στιγμές που έφυγαν; «Όλα αυτά. Ο χρόνος είναι αμείλικτος κι έρχεται μια στιγμή που πρέπει να δεις αλλιώς τα πράγματα. Εκεί έρχεται το “κοράκι” σαν ένα είδος αφύπνισης που μας καλεί να ζήσουμε ξεπερνώντας την καθημερινότητα. Κοντολογίς ο θάνατος είναι το θέμα», σημείωσε ο κ. Ρεμούνδος μιλώντας στα “Χ.ν.”.
Ο θάνατος ως μια αφορμή απολογισμού αλλά συγχρόνως κι ως ένα εφαλτήριο για ζήσουμε: «Σαν ένας κύκλος που κλείνει ανοίγοντας έναν άλλο. Άλλωστε, η ζωή μας αποτελείται από διαρκείς “μικρούς θανάτους”, από πράγματα δηλαδή που τελειώνουν και μέσα από τα οποία εξοικειωνόμαστε σιγά σιγά με το τέλος», επεσήμανε ο κ. Ρεμούνδος ενώ στην ερώτηση αν η συμφιλίωση με τον θάνατο σημαίνει και σοφία, σχολίασε: «Θα ήθελα να το πιστεύω αυτό. Ίσως όχι σοφία αλλά ωριμότητα».
Η έκθεση θα διαρκέσει έως 23 Ιουνίου.
