O κορωνοϊός, κρατώντας μας στο σπίτι, πέρα από την τηλεργασία ή την από απόσταση εκπαίδευση, μας δίνει συχνά την ευκαιρία για σκέψεις και προβληματισμό σχετικά με όσα μας περιβάλλουν καθημερινά ως μεμονωμένα άτομα και ως μέλη του κοινωνικού μας συνόλου.
Όλοι ξέρουμε ποιες είναι οι υποχρεώσεις των πολιτών έναντι του συνόλου και της Πολιτείας. Την ίδια στιγμή, η προσφορά κοινωνικών υπηρεσιών, για την Υγεία, την Πρόνοια, την ασφάλιση, την ασφάλεια της εργασίας δεν είναι μόνο κοινωνικό αγαθό. Είναι υποχρέωση της Πολιτείας προς τους πολίτες, η οποία βρίσκει απόλυτη εφαρμογή μέσα σε περιβάλλοντα κοινωνικής συνεργασίας.
Η υγεία και η περίθαλψη, η συνταξιοδότηση, η εξάλειψη της ανεργίας, η παροχή στέγης και η χορήγηση εργασιακών επιδομάτων δεν είναι «καλή χέρα» των ευγενών κρατούντων προς το λαό, αλλά είναι σημαντικές κοινωνικές οφειλές του Κράτους προς τους πολίτες, που το κόστος τους αυξάνεται αλματωδώς καθημερινά, ιδίως σε κοινωνίες όπου κυριαρχούν οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς. Και η Πολιτεία οφείλει να προστατεύει τους πολίτες από το να γίνονται θύματα κερδοσκοπίας στην προσπάθεια να εξασφαλίσουν τις παροχές αυτές.
Παρά ταύτα, δυστυχώς, ο καπιταλισμός των ημερών μας που τρέφεται και γιγαντεύει από την αισχροκέρδεια και από τις ελαστικές μορφές εργασίας, αυτές που συμβάλλουν στη δημιουργία του κοινωνικού πλούτου που ιδιοποιούνται όμως οι λίγοι εις βάρος των πολλών, δεν αφήνει τα συμφέροντά του ανυπεράσπιστα και ορμά σαν γύπας στα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα που θα προάσπιζε μια κοινωνία δικαίου και ένα κράτος πρόνοιας.
Και σημαντικές, αναμφίβολα, μορφές συμπαράστασης του κράτους πρόνοιας προς τους πολίτες του για να τους προστατέψει από τον ιό προβάλλουν εσχάτως και η τηλεργασία και η εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Όλοι επικροτούν τα πλεονεκτήματα της τηλεργασίας και τείνουν να την θέσουν πλέον ως αναπόσπαστο κομμάτι των εργασιακών δεδομένων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Προβάλλουν τις με τη συνδρομή της τεχνολογικής επανάστασης δυνατότητες αύξησης της παραγωγικότητας και επομένως της μείωσης του εργάσιμου χρόνου.
Τα πλεονεκτήματα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης – λένε οι υποστηρικτές της – και οι δυνατότητες γρήγορης και εύκολης πρόσβασης σε χιλιάδες ψηφιακές βάσεις δεδομένων και γνώσεων, που παρέχουν οι δημόσιες και ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες και τα πανεπιστήμια, βοηθούν κάθε στιγμή όχι μόνο τη νέα γενιά, αλλά και τον καθένα από εμάς στη δημόσια και στην ιδιωτική ζωή μας.
Μήπως, όμως, οι νέες τεχνολογίες, εάν βρεθούν σε λάθος χέρια, δύνανται να χρησιμοποιούνται μόνο και μόνο για να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης όσων εργάζονται κοπιωδώς και για έλεγχο των κάθε είδους «κινήσεων» των πολιτών; Με την κακή χρήση της τηλεργασίας και με την επακόλουθη χαλάρωση των εργασιακών σχέσεων, μήπως ο υπάλληλος μετατρέπεται, άθελά του, σε πιόνι που θα «βοηθήσει» όσους εκμεταλλεύονται, προς ίδιον συμφέρον, τον σωματικό και τον πνευματικό του κάματο, προκειμένου να καταπατούν τα με αίμα κεκτημένα εργασιακά του δικαιώματα και να παγιώσουν τη μερική απασχόληση και τα ευέλικτα εις βάρος των εργαζομένων ωράρια και τα κατά συνέπεια περικομμένα ημερομίσθια; Και εδώ. ναι!, έρχεται η ευθύνη της Πολιτείας να αποτρέψει αυτή την ανήθικη εκμετάλλευση έγκαιρα …
