Εκτός σχολικών γευμάτων μένουν γι’ άλλη μια φορά τα Χανιά, καθώς η φετινή υπουργική απόφαση αφορά 954 Δημοτικά σχολεία μόνο από ορισμένους Δήμους της ηπειρωτικής Ελλάδας και του Ιονίου, ενώ απουσιάζουν τα σχολεία του Αιγαίου και της Κρήτης με την εξαίρεση 17 σχολείων από το Ηράκλειο.
Η απόφαση αυτή ένταξης ορισμένων μόνο σχολείων και ορισμένων μόνο περιοχών της Ελλάδας έρχεται να εντείνει τις τοπικιστικές αντιθέσεις και τις κοινωνικές ανισότητες.
Η λογική πίσω από την ένταξη ορισμένων μόνο σχολείων και από ορισμένες μόνο περιοχές προβάλλει τα επιχειρήματα ότι αυτές οι περιοχές έχουν μεγαλύτερη ανάγκη κι ότι τα σχολικά γεύματα επεκτείνονται σταδιακά στα υπόλοιπα σχολεία λόγω έλλειψης χρημάτων.
Όμως η φτώχεια δεν είναι προνόμιο ορισμένων μόνο περιοχών της χώρας: Η ύπαρξη και λειτουργία συσσιτίων και κοινωνικών παντοπωλείων και στα Χανιά αποδεικνύει ότι η φτώχεια είναι υπαρκτή και στα Χανιά, δίπλα και παρά την πληθώρα των τουριστών. Τα όποια κέρδη από τον τουρισμό στο Αιγαίο και την Κρήτη δεν μοιράζονται σε όλους το ίδιο, υπάρχουν πάρα πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που αγωνιά να πληρώσει το νοίκι ή να βρει σπίτι να μείνει, να ανταπεξέλθει στους στοιχειώδεις λογαριασμούς. Τα μεγάλα κέρδη από τον τουρισμό πάνε σε λίγα χέρια κι αυτό είναι κοινό μυστικό σε όλες τις τουριστικές περιοχές. Άρα, υπάρχει ανάγκη για σχολικά γεύματα δωρεάν και στα Χανιά, την Κρήτη και το Αιγαίο.
Το άλλο επιχείρημα περί «μη ύπαρξης επαρκών κονδυλίων» εύκολα μπορεί να καταρριφθεί, καθώς και ευρωπαϊκά προγράμματα σχετικά υπάρχουν, και αίτημα για επιπλέον οικονομική συνδρομή από ευρωπαϊκά κονδύλια θα μπορούσε να γίνει δεδομένης της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας με τα αλλεπάλληλα μνημόνια που είναι και πρωταθλήτρια στην ανεργία στην Ευρώπη.
Μια διαφορετική πρόταση για την επέκταση των σχολικών γευμάτων σε όλα τα σχολεία σε όλη τη χώρα άμεσα θα έπρεπε να περιλαμβάνει ενεργό εμπλοκή των Δήμων και αποκεντρωμένες διαδικασίες. Αντί δηλαδή να γίνεται πανελλήνια προκήρυξη για κάλυψη των σχολικών γευμάτων σε όλη τη χώρα από έναν ανάδοχο, μια εταιρεία, η διαδικασία αυτή θα μπορούσε να γίνεται αποκεντρωμένα σε επίπεδο Δήμου, ευνοώντας έτσι τις τοπικές επιχειρήσεις και τα τοπικά αγροτικά προϊόντα. Θα έπρεπε, παράλληλα να δούμε τα σχολικά γεύματα όχι μόνο ως μέσο ανακούφισης της φτώχειας αλλά ως παρέμβαση υπέρ της υγιεινής διατροφής όλων των μαθητών.
Κάθε Δήμος, έχοντας ένα δεδομένο ποσό και προδιαγραφές για τα γεύματα από το Υπουργείο θα μπορούσε:
Να αξιοποιήσει δημόσιες επαγγελματικές κουζίνες, όπως πχ των στρατοπέδων, των νοσοκομείων, του Δημοτικού Γηροκομείου και του Μεσογειακού Αγρονομικού Ινστιτούτου στα Χανιά.
Να προχωρήσει σε προμήθεια αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων (λαχανικά, φρούτα, γάλα, τυρί κλπ) από τους τοπικούς συνεταιρισμούς κατά προτεραιότητα από βιολογικά προϊόντα και με έλεγχο της ποιότητας των προϊόντων από τις τοπικές υπηρεσίες υγείας και ελέγχου των τροφίμων για τυχόν υπολείμματα φυτοφαρμάκων κλπ.
Να τηρεί πρόγραμμα υγιεινής διατροφής για τα παιδιά με βάση τις οδηγίες ειδικών διαιτολόγων και διατροφολόγων.
Να κατανέμει το μαγειρεμένο φαγητό στα σχολεία της περιοχής του Δήμου με ειδικά μικρά οχήματα, ώστε να φτάνει άμεσα και ζεστό στα παιδιά.
Λύσεις υπάρχουν, εάν υπάρχει επαρκής πολιτική βούληση και σύμπραξη τοπικών φορέων και δυνάμεων. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η πολιτική βούληση τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο.
