Εκβιασμοί και για αποσενγκενοποίηση

Βλέποντας οι ανεγκέφαλοι του “ιερατείου” των Βρυξελλών πόσο γίναμε ευάλωτοι τελευταία, βρήκαν νέο “εργαλείο” να μας εκβιάζουν με εκδίωξή μας από τη Σένγκεν. Οι απειλές, που εκτοξεύουν, οφείλονται και στο ότι έχουμε γίνει υποχωρητικοί, αλλά πρέπει να καταλάβουν, ότι το παρατράβηξαν και ότι κουραστήκαμε να υποκρινόμαστε ες αεί με τις θωπείες στην πλάτη και τα προσποιητά μισόγελα. Να το αντιληφθούμε κι εμείς, ότι δεν μπορούν να μας αποβάλλουν.
Αν οι Ευρωπαίοι μας θέλουν στην Ευρώπη, που μας χρειάζονται, γιατί αλλοιώς θα μας είχαν βγάλει απ’ το ευρώ μετά το πρώτο μνημόνιο, δεν έχουν παρά να σταματήσουν τις απειλές περί Σένγκεν, αφού οι ίδιοι ευθύνονται για την κατάντια μας.
Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει αβάσιμο το δημοσίευμα των Financial Times σχετικά με την αποπομπή μας από τη Σένγκεν εξαιτίας του προσφυγικού. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, πιστεύοντας στην επιμονή τους, ότι μπορεί να έχει μέλλον η Ευρώπη με φράχτες. Φταίμε για πολλά, όχι όμως για όλα, όπως μας επιρρίπτουν ευθύνες για την κακή διαχείριση των μεταναστευτικών ροών και τη μη αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, που είναι και σύνορα της Ευρώπης κυρίως τα θαλάσσια στο Αιγαίο. «Οσο οργανωμένη χώρα και να είμαστε, όπως θεωρούν αυτοί τις δικές τους, δεν θα μπορούσαμε να τα φυλάξουμε καλά. Ας αφήσουν, λοιπόν, τους εκβιασμούς. Με όσα διαδίδουν, ότι θα μας διώξουν από τη Σένγκεν, είναι σαν να θέλουν να μας βγάλουν απ’ το ευρώ. Ενταχθήκαμε σ’ αυτή τη Συνθήκη, για να ’χουμε πλεονεκτήματα, να μπούμε και στο ευρώ. Αν μας τα κόψουν δεν θα υπάρχει λόγος παραμονής μας πια στο ευρώ.
Πριν, λοιπόν, κάνουν απειλητικές δηλώσεις καλό θα ’ταν να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση. Η σμίκρυνση της Σένγκεν, έστω… κατά ένα μέλος, θα ήταν ήττα της Ευρώπης. Δεν φταίμε εμείς για τις ροές των προσφύγων. Τους πολέμους τους δημιούργησαν οι Αμερικανοί με τους Ευρωπαίους. Τώρα βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω, μας κουνάνε και το δάχτυλο. Ποιοί; Ολλανδία, Δανία, Σλοβακία και Βρυξέλλες, που δεν απειλούνται από κανένα κίνδυνο εισβολής όπως εμείς. Ο Σλοβάκος πρ/ργος Φίτσο, που η χώρα του δεν έχει θάλασσα, ούτε νησιώτικη δομή, δεν μπορεί να αξιολογήσει σωστά τις παραμέτρους, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει τρόπος να περιορισθούν οι μετανάστες στην Ευρώπη και ως εκ τούτου, η χώρα μας δεν έχει θέση στη ζώνη της Σένγκεν και ότι όλοι είναι πεπεισμένοι για την αποπομπή μας, κάτι που συζητείται ανεπίσημα σε ανώτατο ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η Συμφωνία Σένγκεν περί ελεύθερης διακίνησης αγαθών και προσώπων και κατάργησης των ελέγχων στα εσωτερικά και αύξησής των στα εξωτερικά τους σύνορα, υπεγράφη στις 14/6/1985 από Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και Βέλγιο στο ομόνυμο Λουξεμβουργιανό χωριό. Η Ελλάδα προσχώρησε με την ψήφιση του Ν/Δ 2514/27-6-97, προϋπόθεση της οποίας ήταν η ψήφιση προηγουμένως του Ν/Δ 2472/10-4-97 περί προσωπικών δεδομένων. Η Σένγκεν μας κόστισε για εξοπλισμό εφάπαξ περί τα 30 δισ. δρχ. και οι δαπάνες ανά υπουργείο από μερικά εκατομ. έως 5 δισ. δρχ. κάθε χρόνο.
Ο κ. Κουβελάκης υπ. Δικαιοσύνης τότε, δεν έφερε τη σύμβαση προς ψήφισιν, θεωρώντας, ότι «επιφέρει έμμεση συνταγματική αναθεώρηση» και «αλλοίωση του Συντάγματος», ότι ήταν ασαφής ως προς τη νομολογία του ευρωπαϊκού Δικαίου και ότι «υπεισέρχεται σε ζητήματα, που αφορούν τις ατομικές ελευθερίες». Ο κ. Κουβέλης τη θεώρησε «ισόβια αιχμαλωσία του ατόμου», ο εγκληματολόγος κ. Πανούσης επεσήμανε ερωτήματα, που «δεν ταιριάζουν σε δημοκρατικές κοινωνίες» και ότι οι «κίνδυνοι είναι περισσότεροι από τα ωφέλη», η δε κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου διεπίστωσε, ότι με τη Σύμβαση Σένγκεν υπονομεύονται, όχι μόνον οι θεσμοί, αλλά γίνεται «ανατροπή στο νομικό πολιτισμό της Ευρώπης και στην ιστορία της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των πολιτών, από τη Γαλλική επανάσταση ως σήμερα».
Ομως ο πρόεδρος της Αρχής Προστασίας δεδομένων, πρώην αντιπρόεδρος του Α.Π. Κων. Δαφέρμος και το μέλος αυτής καθηγητής του Συντ/κού Δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος είχαν αντίθετες γνώμες, διότι βάσει της Σένγκεν «η δημιουργηθεία Αρχή είναι η ασπίδα του Πολίτη».
Ψιλά γράμματα και άγνοια για τον κάθε πολίτη, το πώς και το γιατί πρέπει να γίνονται οι “καταχωρήσεις” και το “φακέλλωμα” κατά τις απόψεις των επικριτών της Συνθήκης του Σένγκεν.