Είναι μεσημέρι, ένα καλός μου φίλος ο Αντώνης Κ. με καλεί στο τηλέφωνο λέγοντας μου με μια φωνή όλο ζωντάνια και καθαρότητα «ρε συ εντάξει έχουμε την ιδεολογία μας ο καθένας έχει την δική του αλλά αν περνούσαμε αξιοπρεπώς στη καθημερινότητα μας με το καπιταλισμό μοντέλο ας ήταν. Αν όλοι περνούσαμε καλά και τι έγινε που μπορεί εμείς να είχαμε διαφορετικές σκέψεις ή ιδέες αλλά ρε συ αυτοί απέτυχαν ξανά και ξανά. Αποτυγχάνουν και σήμερα». Του απαντώ, τότε ας πάρουμε πίσω τα κλειδιά που τους δώσαμε.
Κλείνοντας το τηλέφωνο σκεφτόμουν, φτιάχνω έναν ωραιότατο ελληνικό καφέ και βάζω μουσική στο YouTube. Ξαφνικά παρατηρώ ένα βίντεο με ανθρώπους, κρατούν βιολιά σε μια πλατεία στο Παρίσι. El Pueblo Unido τραγουδούν Γάλλοι καλλιτέχνες και προχωρούν σε καταλήψεις στα θέατρα της Γαλλίας. Τα δόντια μου σφίγγουν. Ανατριχιάζω. Αυτοί οι άνθρωποι πιθανώς δεν είναι στη πλειοψηφία τους αναρχικοί μήτε και εκφραστές του κινήματος που διαλαλεί πως δεν υπάρχει πανδημία. Αντίθετα είναι απλοί δημοκράτες πολίτες, σκεπτόμενοι άνθρωποι τραγουδώντας λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος. Τραγουδούν και ζητούν αλλαγή των συμφωνιών και σχέσεων μεταξύ κράτους και λαού. Συμφωνίες που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια μας πνίγουν και μας εξοργίζουν.
Δυστυχώς το ζήτημα στην Ελλάδα είναι πιο βαθύ. Μια κοινωνία πολιτών που περνά ακραία μέτρα λιτότητας εδώ και μια δεκαετία, τώρα βαδίζει σε άβολα νερά. Άραγε που είναι τα δικά μας τραγούδια, που είναι οι δικές μας φωνές; Μάλλον παγιδευμένες και ήσυχες μπροστά στο αμήχανο σκηνικό, ίσως πνευματικά ανέτοιμες. Όμως σε κάθε περίπτωση πιστεύω πως συνηθίσαμε να ζούμε στο καπιταλισμό και το ζήτημα δεν είναι ακριβώς αυτό. Αντιθέτως, το πρόβλημα κατά την γνώμη μου είναι ότι συνηθίσαμε να είμαστε ευχαριστημένοι με τα λίγα, συνηθίσαμε να μην αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα μας, συνηθίσαμε να είμαστε μονάχα μια χώρα υπηρεσιών χωρίς όραμα και δημιουργίες.
Η πανδημία ξεγύμνωσε το προφίλ των εκφραστών του νεοφιλελευθερισμού που ακόμα και σήμερα επιμένουν να υποβαθμίζουν τη Πρωτοβάθμια Υγεία, να διατηρούν κοινωνικές πολώσεις και αβεβαιότητα. Ξεγύμνωσε τα ιδανικά και τις ιδέες που συναντώνται μόνο στους αριθμούς και στη προπαγάνδα. Έτσι λοιπόν, από το Παρίσι έως τη Λίμα και από το Βερολίνο έως τα Χανιά. Ας φωνάξουμε, αρκετά. Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος!
Σε όλες τις προσπάθειες που έγιναν και θα γίνουν,
για το παρόν που δεν μας αρκεί για μέλλον.
