Κάθε άνθρωπος, όπως όλοι το ξέρουμε, δεν πλάστηκε για να ζει μόνος του στη ζωή. Περιβάλλεται από άλλους ανθρώπους. Τους έχει πλάι του, στο σπίτι, στη δουλειά και στην κοινωνία.
Ο άνθρωπος του καιρού μας που έχει το νου για να σκέφτεται το καλό για τον εαυτό του και τον περίγυρό του και την καρδιά του ευαίσθητη στα γύρωθέ του ερεθίσματα δεν μπορεί να στέκεται αδιάφορος και απαθής παρατηρητής, θεατής και ακροατής των εμφυλίων πολέμων που μαστίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες. Αναφερόμαστε στον ένα εμφύλιο ανάμεσα σε αυτούς που έχουν και εμπορεύονται τα υλικά αγαθά και σε εκείνους που τα έχουν ανάγκη από τη μια και στον άλλο από την άλλη ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν και εκείνους που κυβερνώνται.
Στις ημέρες μας, όπως όλοι βλέπουμε καθημερινά, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων – μελών των κοινωνιών ξοδεύουν όλες τους τις, σωματικές, ψυχικές και πνευματικές, δυνάμεις στην αναζήτηση μέσων και τρόπων ασφαλούς διαβίωσης. Εάν απελευθερωθούμε από το άγχος αυτό, της επιβίωσης, το ανθρωπολόι στρέφει τους αγώνες του στο να ψάχνει διαρκώς για κάτι καινούργιο στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή του ώστε να τη βελτιώσει και να την ομορφύνει.
Είναι παλαιόθεν γνωστό ότι ο καθένας μας όσο κι αν αγωνίζεται δεν μπορεί πάντα να ανακαλύψει κάτι το αληθινά νέο. Το βρίσκει μονάχα οσάκις ξέρει πώς και πού και τι να ψάχνει.
Oταν, όμως, οι κρατούντες ή οι έχοντες τα υλικά αγαθά βάζουν προς ίδιον όφελος εμπόδια στο ψάξιμο αυτό στους μη έχοντες ή στους κυβερνώμενους, τότε οι κοινωνίες δεν προκόβουν αλλά διχασμένες ζουν σε έλη.
Οι κρατούντες, στα δημοκρατικά πολιτεύματα, οφείλουν να παρέχουν παιδεία, εργασία και περίθαλψη και να περιβάλλουν με ισονομία, αξιοκρατία και σεβασμό τους πολίτες και να περιφρουρούν τα ατομικά και τα κοινωνικά δικαιώματά μας. Οφείλουν να εξασφαλίζουν στον κάθε πολίτη ελευθερία, ιδιοκτησία, ασφάλεια και αντίσταση στην καταπίεση και στην εκμετάλλευση.
Oπου πραγματικά συμβαίνει αυτό, οι κυβερνώντες είναι αρωγοί των πολιτών στα καθημερινά προβλήματα και δεν έχουμε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ τους, αλλά όλοι μαζύ αγωνιζόμαστε για το κοινό καλό και για όσα θα μπορούσαν να κάνουν τη δημόσια ζωή πιο εύκολη και πιο όμορφη.
Το ίδιο ισχύει και για τους εμπορευόμενους τα υλικά αγαθά. Oπου δεν υπάρχει κερδοσκοπία ή αισχροκέρδεια, όλοι έχουν τα όλα υλικά αγαθά και κανείς δεν εκμεταλλεύεται τις ανάγκες του άλλου μα είναι συναγωνιστές και συνοδοιπόροι του κοινού καθημερινού αγώνα.
Ανοίγω το παράθυρο και ό,τι βλέπω απέξω με καλεί να μην είμαι αδρανής θεατής όσων γίνονται. Και ετοιμάζομαι με βιάση να βγω από το σπίτι και να βρω τους άλλους. Eλα και συ μαζί μας…
*Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι φιλόλογος
