Ελάτε, σας παρακαλώ…

Εκείνο το βροχερό βράδυ του Οκτώβρη οι αστυνομικοί μέσα στο περιπολικό συζητούσαν αδιάφορα για το ποδόσφαιρο και τις οικογένειές τους. Φαινόταν ένα ήσυχο βράδυ του Οκτώβρη. Ξαφνικά από τον ασύρματο έδωσαν εντολή να σπεύσουν στην κεντρική πλατεία της πόλης γιατί είχαν ένα έκτακτο περιστατικό. Σε πέντε λεπτά ήταν εκεί. Είδαν ένα ηλικιωμένο άντρα να κάθεται, φορώντας ένα ακριβό μπουφάν, στο παγκάκι και ν’ αδημονεί για την άφιξή τους. «Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε ο επικεφαλής. «Ημουν μόνος και είπα να σας τηλεφωνήσω να πούμε δυο κουβέντες. Τα παιδιά δουλεύουν όλη μέρα, αναθρέφουν τα εγγόνια μου, οι ώρες της μοναξιάς περνούν δύσκολα». Οι αστυνομικοί παραξενεύτηκαν· ο νεαρός αστυφύλακας ήταν έτοιμος να βάλει τα γέλια. «Ώστε μοναξιές;». «Ναι, δεν είχα ύπνο και είπα να σας τηλεφωνήσω να πούμε δυο κουβέντες». Δεν ήταν κι άσχημη ιδέα αυτή σκέφτηκε ο αρχιφύλακας και έσφιξε τον ασύρματο. Είπαν πολλά, τόσα κι άλλα τόσα που χωρά η ψυχή του ανθρώπου μέσα στο Φθινόπωρο. «Τη Δευτέρα είμαστε πάλι υπηρεσία…», είπε με νόημα ο νεαρός. «Θα ξανατηλεφωνήσω», αποκρίθηκε ο ηλικιωμέ