Η έλευση της τρόικας και οι συνήθεις ρητορείες

Ενα μόνιμο παιχνίδι εκτυλίσσεται κάθε φορά που βρίσκεται η τρόικα στην Αθήνα. Κάθε φορά και ένα εμπόδιο, φήμες και αλλεπάλληλες συσκέψεις στο κυβερνητικό πεδίο και στο τέλος, ω του θαύματος, όλα μέλι – γάλα.
Βρισκόμαστε λίγο πριν από το 2014 και οι ρητορείες για νέα μέτρα δεν λένε να κοπάσουν. Τουναντίον, αυτά λαμβάνονται κάθε φορά και με ξεχωριστό τρόπο και μάλιστα όταν οι κοινωνικές αντιδράσεις κορυφώνονται. Ετσι και αυτή τη φορά μετά την επιβολή του φόρου στα ακίνητα, ακόμη και στα μη ηλεκτροδοτούμενα γιαπιά, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον Ελληνα φορολογούμενο, τα φορολογικά πακέτα λανσάρονται ως ο μόνος τρόπος αποφυγής δυσχερέστερων μέτρων, αφού πρώτα τα εκατομμύρια ευρώ γίνονται μπαλάκι στις αξιώσεις της τρόικα και την εκάστοτε οικονομική προσφορά της κυβέρνησης. Κάθε φορά λοιπόν, λες και γίνεται πάντα το ίδιο, κυβέρνηση και τρόικα  μονομαχούν στο πεδίο των δεσμεύσεων που για τους Ελληνες πολίτες πρέπει να φανεί πως δεν υφίστανται ή τουλάχιστον δεν είναι όπως περιγράφουν οι τροϊκανοί για το δικαιότερον της υπόθεσης. Μπαλάκι λοιπόν οι αριθμοί και οι διαπραγματεύσεις στο ζενίθ, όταν ήδη έχει αρθεί η μονιμότητα για πολλούς δημοσίους υπαλλήλους και η μέχρι πρότινος “σίγουρη δουλειά” γίνεται η ταφόπλακα των ονείρων για μια σταθερή ζωή. Και το αύριο να φαντάζει άγνωστο, τις υποσχέσεις από κυβερνητικής πλευράς για ένα ευτυχέστερο μέλλον να πέφτουν βροχή, τους πολίτες σε συνεχή απορία και τον δανεισμό στο φόρτε του που τελειωμό δεν έχει, βαδίζουμε προς το 2014, τον πέμπτο χρόνο της κρίσης. Κάθε φορά που ζυγώνει η τρόικα στην Ελλάδα μιλούν για την μεγάλη διαδρομή, για τις θυσίες του ελληνικού λαού, και τις προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση, όταν οι τράπεζες δεν δείχνουν την παραμικρή ανοχή σ’ όσους χρωστούν, όταν οι ρυθμίσεις είναι σε καθημερινή βάση και για οτιδήποτε, ρυθμίσεις όμως που δεν μηδενίζουν τα χρωστούμενα παρά τα μεταθέτουν στο εγγύς μέλλον. Και όπως το ελληνικό κράτος χρωστά από δεκαετίες, έτσι και οι Ελληνες πολίτες γίνονται έρμαιο των τραπεζικών επιτοκίων, γιατί έτσι αποφάσισαν πως πρέπει να συντηρηθεί ο καπιταλισμός με το κερδοσκοπικό τροπάρι. Τρόικα λοιπόν και πάλι. Οι διαφορές στα επιζητούμενα ποσά μεγάλες, οι διαφωνίες σε κάθε επίπεδο με την κυβέρνηση ως δια μαγείας με την έλευσή της γίνονται κοινή πόρευση, με τον λαό πάντα στην γωνία. Και μετά, οι συνήθεις άναρθρες κραυγές για επιτυχημένη πορεία, οι αλλεπάλληλες οχλαγωγίες για τον κάθε Σόιμπλε και Ράιχενμπαχ, που έβαλαν τάχα τα θεμέλια  της βύθισης του ελληνικού Τιτανικού. Τα παγόβουνα και εδώ ήταν ορατά με γυμνό μάτι, οι κακοτοπιές γνωστές στους τιμονιέρηδες της ελληνικής οικονομίας, τόσο οικείες που θα πρεπε να ’ναι κανείς απόλυτα  δύσπιστος με τον εαυτό του για να μην τις δει, ή απλά να κάνει τα στραβά μάτια στο πέρασμά τους που είναι και το πιο πιθανό σενάριο. Και το κόστος απ’ αυτή την εσκεμμένη αβλεψία το πληρώνει όλη η ελληνική κοινωνία. Το παιχνίδι όμως με την έλευση της τρόικας κάθε φορά το ίδιο. Υπάρχει άραγε κάποιος σε αυτή την χώρα που αμφιβάλλει ότι ο Τιτανικός βυθίστηκε από μόνος του;  Υπάρχει έστω και ένας που να μην παραδέχεται πως το καράβι είχε υπερφορτωθεί εκτός από τις κακοτοπιές που παραμόνευαν στο κατόπι; Ας μην μιλάμε για μνημόνια όταν η χαραχθείσα πολιτική ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 είχε κλειδωθεί με έναν και μόνο στόχο, να υποθηκευτεί το μέλλον όλων αυτών που πρόσκαιρα απολάμβαναν υπηρετώντας την λογική του «Τσοβόλα, δώστα όλα». Ομως, επειδή η μνήμη παίζει πονηρά παιχνίδια, καλό θα ήταν να τη συγκρατήσουμε. Στο παρόν λοιπόν και πάλι. Επί ποδός πολέμου Σαμαράς και Στουρνάρας, εφ’ όπλου λόγχη οι ευρωπαίοι εταίροι και συγκεκριμένα η Κομισιόν. Παρατεταμένη η νέα φοροεπιδρομή που φτάνει, όπως είπα, ακόμη και στα εγκαταλελειμμένα οικοδομικά κουφάρια, κοινώς γιαπιά. Το σχέδιο όμως είχε μπει από νωρίς σε εφαρμογή, αφού αλλεπάλληλα δημοσιεύματα γερμανικών εντύπων μιλούσαν από καιρό για εξοικονόμηση χρημάτων σε Ελλάδα και Ισπανία από τα ακίνητα. Και ω του θαύματος, εδώ είμαστε.
Ομως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για θαύμα, αλλά για αναμενόμενη εξέλιξη. Γιατί σου λέει ο Γερμανός φορολογούμενος: «Γιατί να πληρώνω εγώ για τον Ελληνα;»  Και το παιχνίδι χοντραίνει κάθε φορά που η τρόικα μας επισκέπτεται για να ελέγξει αν τηρούνται οι δεσμεύσεις και δεν πάνε τσάμπα τα δανεικά τους. Κοροϊδία όμως είναι και αυτό. Τα χρήματα θα παρθούν στο πολλαπλάσιο, το παιχνίδι παίζεται πια στην εναρμόνιση με το ευρωπαϊκό στάτους, απόντος όμως του ελληνικού κοινωνικού κράτους. Γιατί καλές οι θεωρίες για τα μέτρα και τα μνημόνια από τους δανειστές, καλά όμως και τα μέτρα  κοινωνικής πολιτικής που θα έπρεπε να τα συνοδεύουν. Μέτρα που εφαρμόζουν στο ελάχιστο στις χώρες τους, άσχετα αν και εκεί τα παίρνουν από τους φορολογούμενους με άλλους τρόπους.