Σαν όραμα βλέπω τις στιγμές που ζήσαμε δυο χρόνια
ερωτευμένοι αγάπη μου, με της ψυχής τα μάτια
να φτερουγίζουν γύρω μου σαν όμορφα αηδόνια
μες στης ζωής που περπατώ, έρμος, τα μονοπάτια!
Στην αδειανή την κλίνη μου γέρνω αποκαμωμένος,
κλείνω τα μάτια και τις θωρώ μες στ’ όραμά μου πάλι
και δεν τ’ ανοίγω μη σβηστούν και μοιάζω πεθαμένος
κι ας ξέρω πως στης μοναξιάς πλαγιάζω την αγκάλη.
Κι η αυγούλα η δροσοστάλακτη θαρρώ πως με φιλάει
ανάλαφρα στο μέτωπο και πως μου ψιθυρίζει:
«Ω! μην την καρτεράς να ‘ρθει, σ’ άγνωστο βασίλειο πάει
που όποιος σε κείνο θα βρεθεί ποτέ του δεν γυρίζει».
Γιατί είναι οι αμπάρες του βαριές, τις έχει κλειδωμένες
και μες στα στήθια του κρατάει ο χάρος τα κλειδιά
και δεν ανοίγει στις ψυχές που όλες γονατισμένες
με δάκρυα τον παρακαλάν… έχει σκληρή καρδιά!
Γι αυτό δεν γύρισε ποτέ κανείς να μαρτυρήσει
σ’ αυτούς που αφήνουν πίσω τους και κλαίνε και πονάνε
κι αν βρίσκει η μάνα το παιδί κι η αγάπη αν συναντήσει
το λατρεμένο ταίρι της, εκεί μι αυγή όταν πάνε!
