Σαν μικρό παιδί, που δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του, έκανε η γνωστή τοις πάσι διακεκριμένη δημοσιογράφος της “Καθημερινής” και αντιπρόεδρος της Eνωσης Σμυρναίων Ελένη Μπίστικα – Κατραμοπούλου, όταν κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας που έγινε στην 115 Πτέρυγα Μάχης, μετά την κεντρική εκδήλωση για τον εορτασμό της Επετείου των 100 χρόνων από την Eνωση της Κρήτης με την Ελλάδα, στο Πνευματικό Κέντρο της Πόλης μας, της απενεμήθη από τον γενικό διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” Νίκο Παπαδάκη, ένα αναμνηστικό στυλό. Είχε προηγηθεί την προηγούμενη μέρα, 29 Νοεμβρίου, η αναγόρευσή της σε εταίρο του Ιδρύματος, σε εκδήλωση που έγινε στις εγκαταστάσεις του (εταίροι αναγορεύθηκαν και οι: Αιμιλία Κλάδου – Μπλέτσα και ο Δημήτρης Χαλιβελάκης) για τα συνεχή “αγαπητικά” δημοσιεύματα της στην “Καθημερινή”, υποστήριξης προς το Ίδρυμα, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, που λόγω έλλειψης χρηματοδότησης από το κράτος αντιμετώπισε (και αντιμετωπίζει) πολλά προβλήματα. Τεράστιο και ιδιαίτερα ποιοτικό το “βενιζελογενές πρωτογενές πλεόνασμα” που διαθέτει η Ελένη της ωραίας δημοσιογραφίας, πρωτίστως και κυρίως χάρις στον βενιζελικό πατέρα της τον αείμνηστο Γεώργιο Κατραμόπουλο που είναι, εκτός των άλλων και συγγραφέας τριών βιβλίων για τη Σμύρνη, “Πώς να σε ξεχάσω Σμύρνη αγαπημένη” (1995), “Ενας αιώνας, δύο πατρίδες” (1995) και “Η Σμύρνη των Σμυρνιών” (2002), οι τίτλοι τους, και ο οποίος της το κληροδότησε. Σ’ αυτόν άλλωστε, αφιέρωσε τόσο τον τίτλο όσο και το μετάλλιο που της επέδωσε, εκπροσωπώντας το Ίδρυμα ο και επίτιμος πρόεδρός του, πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Ευάγγελος Μεϊμαράκης (φωτ. Φάνη Μανουσάκη). Τούτο το “πλεόνασμα” τής υπαγορεύει να γράφει και να υπερασπίζεται το Ιδρυμα που «ύστερα από 13 χρόνια διαρκούς προσφοράς και ενώ έχει κερδίσει με τις δράσεις του και τις ορθάνοιχτες πόρτες της ιστορικής γνώσης την εμπιστοσύνη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας», κινδυνεύει να κλείσει. Και βέβαια τούτο το “πλεόνασμα” την έφερε, μαζί με τη φίλη της, πρώην πρόεδρο της Παγκρητίου, Φαλή Βογιατζάκη, στα Χανιά, για να στείλει από εδώ τη μαρτυρία της, ότι «η συνέχεια θα πρέπει να ’ναι καλή», αφού «υπάρχει φιλότιμο και κοινός νους, και, οπωσδήποτε χώρος για τον πολιτισμό». Άξια και υπεράξια του τίτλου της εταίρου του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών, κυρία Ελένη! Με συνηγόρους σαν και σας, μια απ’ τις ελάχιστες “χρυσές πένες” στον χώρο της δημοσιογραφίας, είμαστε σίγουροι ότι ποτέ δεν θα σβήσουν τα φώτα του Ιδρύματος.
Να χαρούμε τα χρόνια μας
«Εις τον αοίδιμο Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου κυρό Ειρηναίο Γαλανάκη» είναι αφιερωμένο το “Εορτολόγιο 2014” της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου που είχε την καλοσύνη να μου στείλει «ως ελάχιστο ευχαριστιακό αντίδωρο» όπως γράφει στην αφιέρωσή του, γνωρίζοντας τον “βαθύ σεβασμό” μου προς τον γέροντα, ο άξιος διάδοχός του στον επισκοπικό θρόνο, μητροπολίτης Αμφιλόχιος Ανδρονικάκης. Ένα ακόμα αφιέρωμα στον μεγάλο παππού της Κρήτης, που μας βλέπει εδώ και 250 μέρες απ’ τα ουράνια, είναι ο μικρός ως προς το σχήμα, μέγιστος όμως ως προς το περιεχόμενο αυτός τόμος των 160 σελίδων. Ένα αφιέρωμα αγάπης και ευγνωμοσύνης για τον άγιο στη συνείδηση του λαού μας Ειρηναίο Γαλανάκη, που αρχίζει με μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και ένα “αγαπητικά” γραμμένο “εισοδικόν” του νυν επισκόπου, και περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, μεταξύ αυτών και στοιχεία για το πλούσιο έργο που επιτελείται, πολλά φωτογραφικά στιγμιότυπα απ’ την ποιμαντορία του παππού και κείμενα που «κατά καιρούς έγραψε στα εγκόλπια Ημερολόγια της Μητροπόλεως τα οποία διακρίνονται για τη διαχρονικότητά τους». Ένα από αυτά και το γραμμένο στον πρόλογο του Ημερολογίου της Μητρόπολης του έτους 1993, με τίτλο “Να χαρούμε τα χρόνια μας” που το έβαλα και ως τίτλο στην παρούσα “εύφημη μνεία”, από το οποίο παραθέτω σαν δείγμα ένα απόσπασμα: «Η πρώτη ευχή που δίνουμε στο νεογέννητο παιδί είναι “καλορίζικο, χαρούμενο κι ευτυχισμένο” όταν βαπτίζεται κι όταν παντρεύεται ο άνθρωπος πάλι το ίδιο λέμε: “χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι”. Και κάθε πρωτοχρονιά το Καλημέρα μας είναι “Χαρούμενη Πρωτοχρονιά”. Γιατί όμως αυτός ο μεγάλος πόθος για τη χαρά; Γιατί αυτή η μεγάλη δίψα για τη χαρά που δεν την ξεδιψάζει καμιά βρύση του κόσμου; Γιατί ο άνθρωπος πλασμένος “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του θεού” έχει μέσα του, ανάμεσα σ’ άλλα, κι αυτή τη γονική κληρονομικότητα: Τη θεία Μακαριότητα. Τη Μακαριότητα που έχει σε ύψιστο και απόλυτο βαθμό ο Θεός»
Διαχρονικός ο λόγος του παππού, αμφιβάλει κανείς;
