Η φωνή του κ. Σαμαρά για το αρχαίο πνεύμα αυτό τον καιρό είναι λίαν εύγλωττη. Αρκεί να μπορεί κανείς να αφουγκραστεί την ενδόμυχη σημασία της για να καταλάβει τι σκοπεύει και πού το πάει. Στην Αμφίπολη, στην Αμφίπολη, στην πόλη του Λέοντα και τώρα των Σφιγγών, υλικά μοναδικής προτεραιότητος για πολιτική καλλιέργεια και απροειδοποίητα χωρίς κάμερες! Η ανακάλυψη, που προκάλεσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον και που θα μας φέρει κέρδος απ’ τον πολιτισμό, όσο μας αξίζει. Τα επί 2.500 χρόνια κρυμμένα στο χώμα ευρήματα ως κοσμοϊστορικό γεγονός να τα ανακοινώσει ο ίδιος ο κ. Σαμαράς ως στυλοβάτης της εθνικής υψηλοφροσύνης. Ηταν γνωστά έναν χρόνο πριν, αλλά έπρεπε να τεκμηριωθεί επιστημονικά, να μην γίνουμε ρεζίλι με εικασίες, όπως με τον “Κολοσσό της Ρόδου”, να συμπέσει ο κατάλληλος χρόνος, να δρέψουμε και καρπούς. Οχι μόνο από την εξωτερική εμβέλεια, αλλά κυρίως στο εσωτερικό μιας χώρας ρημαγμένης, που έχει χάσει τις αμυντικές της αντοχές. Να αναπτερωθεί το ηθικό του λαού και να επανέλθει απ’ το περιθώριο στην επικαιρότητα.
Εδώ κρύβεται η πολιτική σημασία της επίσκεψης και της αναγγελίας. Πρόκειται περί ανακάλυψης στη Μακεδονία, το όνομα που υπήρξε το Μήλον της Εριδος στα γεγονότα με το Σκοπιανό με τον κ. Σαμαρά επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη. Με τις αρχαιότητες και τις ιστορικές αναδρομές βλέπει κανείς ότι πολλά συνηγορούν στην πολιτική εκμετάλλευση. Πρόκειται για μια κακόγουστη παθογένεια απότοκο της εθνικής μας καθημερινότητας. Είμαστε πλουσιότατοι σε ιδέες και αυτάρκεις σε πλούτο. Τα υλικά, όπως και τα ψυχικά μας, αγαθά έχουν συληθεί από αιώνες μαζί με την οικονομία μας, που σήμερα νοσεί αθεράπευτα. Μέσα απ’ τις ανασκαφές, πίσω από τις Σφίγγες, που ο μύθος γίνεται πραγματικότητα, αναδύεται και μια άλλη κατάσταση. Η προσπάθεια να συγκινηθεί ο λαός, να ξεχάσει τον ΕΝΦΙΑ και τ’ άλλα δεινά του και να περιηγηθεί με τη σκέψη του στο απέραντο μνημείο του ελληνικού πολιτισμού, όπου αναβιώνει μια νέα Βεργίνα του Ανδρόνικου. Παίζουν με τα νεύρα μας και την υπομονή μας. Εκείνο που μέτραγε και ακόμα μετράει είναι το “Μακεδονία”. Ο κόσμος το ’ξερε και λίγο θα τον ενδιέφερε αν ο 16άκτινος ήλιος γινόταν οκτάκτινο ή εξάκτινο ρομβοειδές σχήμα σημαίας. Το όνομα ξυπνάει μνήμες, διευκολύνει τους κλέφτες να διεκδικούν συμπάθειες και να μπερδεύουν με μια καπηλευμένη ιστορία, που δεν ανήκει στους γυμνοσάλιαγκες βρικόλακες των βορείων συνόρων μας. Ολες οι αποφάσεις από τον Τίτο με τους Ρώσους, τον Γκλιγκόρωφ και τον Γκρούεφσκι μέχρι σήμερα δεν έχουν αποκωδικοποιηθεί.
Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι ίδιες καταστάσεις. Δείτε πως ολοφύρεται ο Ανδρέας Καρκαβίτσας: «Προβάλετε πόδι, ρίχτε μάτια, σηκώστε σπαθί, χτυπάτε θεομπαίχτες. Αυτοί τα ιερά μας εμόλυναν, το θυσιαστήριο της πατρίδας εχάλασαν, τα άγια της ψυχής μας εσκόρπισαν, τους θησαυρούς της φυλής μας εκούρσεψαν… Η γη μας, η γη μας, το παν! Και όλα για τη γη μας. Πόνος και κόπος, θρήνος και κλάμα, συντρίμμια και σεισμός. Γαία πυρί μιχθήτω. Ναι Μακκαβαίοι!».
