«Μετά από αίτημα αθλητή Boccia της Εθν. Ιταλίας καταφέραμε να σχεδιάσουμε μια φτηνή κατασκευή για το άθλημα αυτό ώστε να βρεθεί σε κάθε Ειδικό Σχολείο , σε κάθε σύλλογο στη γειτονική χώρα. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα δυστυχώς δεν μπορούμε να το κάνουμε και αυτό με πονάει…», είναι τα λόγια της Ελευθερίας Καστρινάκη, της χανιώτικης καταγωγής αρχιτέκτονος μηχανικού ( ο πατέρας της από την Κάϊνα Αποκορώνου και η μητέρα της από το Ηράκλειο) που κατασκευάζει εξοπλισμό για αθλητές του Βoccia σε όλο τον κόσμο!
Άνθρωπος δημιουργικός η Ελευθερία, με αληθινή αγάπη για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες για τους οποίους έχει εργαστεί για χρόνια εθελοντικά έχει κάνει επάγγελμα από το 2017 την κατασκευή εξοπλισμού για το Boccia.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
Την ρωτάμε για την πρώτη της γνωριμία με το Boccia και τους αθλητές του… «όταν πήγαινα σχολείο ξεκίνησα να κάνω εθελοντική εργασία στο ίδρυμα “Αγ. Δημήτριος” στη Θεσσαλονίκη όπου και γνώρισα την Μέλπω Δήμου αθλήτρια του Boccia. Στα 18 μου ξεκίνησα να πηγαίνω σε κατασκηνώσεις ΑμΕΑ ως συνοδός κάτι που συνέχισα για 11 χρόνια. Πηγαίνοντας ως συνοδός σε αγώνες boccia αντιλήφθηκα με πόσο κακής ποιότητας εξοπλισμό αγωνίζονταν οι αθλητές! Πήρα λοιπόν την πρωτοβουλία και είπα ότι “θα σας φτιάξω εξοπλισμό” και ξεκίνησα εθελοντικά πάλι να κατασκευάζω εξοπλισμό για τους αθλητές στη Θεσσαλονίκη αρχικά. Στη συνέχεια μου ζήτησαν και άλλοι αθλητές από την Αθήνα και μετά από 8 χρόνια, το 2017 αποφάσισα να το κάνω επάγγελμα, σταμάτησα να κάνω ότι έκανα μέχρι τότε και ξεκίνησα δική μου εταιρεία που εξειδικεύεται σε αυτόν τον τομέα».
Αν δεν είχε κάνει τις σπουδές αρχιτεκτονικής η Ελευθερία όμως μας εξομολογείται δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας της εργασίας. «Με βοήθησε πολύ η γνώση που είχα ως αρχιτέκτονας, ήξερα πως θα σχεδιάζω, πως θα δουλεύω με το λέιζερ. Τα πρώτα χρόνια συνεργάστηκα και με μηχανουργούς και αυτό ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία, δηλαδή να εργάζομαι με εξωτερικούς συνεργάτες που όσο έμπειροι τεχνίτες και να ήταν δεν είχαν συνηθίσει να εργάζονται με αυτές τις συνθήκες. Το Boccia είναι σαν πείραμα φυσικής, ακόμα και ένα δέκατο του χιλιοστού κάνει τη διαφορά στο πως θα δουλεύει μια ράμπα! Με την πάροδο του χρόνου ξεκίνησα να κατασκευάζω και το μηχανολογικό μέρος. Πλέον δίνω την ευκαιρία στους αθλητές να ζητήσουν ότι αλλαγή θέλουν πάνω στον εξοπλισμό χωρίς επιπλέον χρέωση . Αυτό είναι win win γιατί και σε εμένα επιτρέπει να εξελίσσω το σχέδιο συνεχώς με βάση τι θεωρεί ο κάθε αθλητής ότι χρειάζεται και στον αθλητή του δίνει την ευκαιρία να κάνει την αλλαγή αφού παραλάβει την ράμπα του» αναφέρει η Ελευθερία.
ΑΛΛΑΓΗ ΤΗ ΖΩΗΣ…
Στα χρόνια που εργάζεται πάνω στην κατασκευή του εξοπλισμού μπορεί να θυμηθεί δεκάδες περιστατικά που την έκαναν να νιώσει περήφανη για αυτό που κάνει. Αντίθετα δεν μετάνιωσε ποτέ που αφιερώθηκε σε αυτόν τον τομέα. «Μου αρέσει να δημιουργώ και πραγματικά με συγκινεί ότι συμβάλλω στην αλλαγή της ζωής ενός ανθρώπου. Δεν μπορώ να ξεχάσω έναν άνθρωπο από την Αγγλία που είχε καθολική αναπηρία και μπορούσε να κουνήσει μόνο τη γνάθο του! Μου μετέφερε την πρόθεση του να αρχίσει το boccia χωρίς να ξέρει πως να το κάνει αφού μπορούσε να κουνήσει μόνο τη γνάθο του. Κατάφερα και έφτιαξα ένα εξοπλισμό που του επέτρεπε να ρίχνει τη μπάλα με τη γνάθο και αυτός τώρα είναι ένας εξαιρετικός αθλητής! Η χαρά που νιώθεις από τέτοια γεγονότα είναι ανεκτίμητη!» είναι τα λόγια της Ελευθερίας.
To Βοccia όπως και κάθε άθλημα αποτελεί μια πολύ σοβαρή απασχόληση που συμβάλει σημαντικά στην κοινωνικοποίηση των ατόμων με αναπηρίες. «Στην Ελλάδα δυστυχώς το αναπηρικό κίνημα βρίσκεται πολύ πίσω. Η ενασχόληση των ανθρώπων αυτών με τον αθλητισμό είναι το “Α” και το “Ω” για να ξεφύγουν από τον ιδρυματισμό, δεν είναι ένα απλό χόμπι είναι ο βασικός λόγος που βγαίνουν από το σπίτι τους! Θα το προσομοίαζα με τη δουλειά τους! Οι αθλητές του Boccia είναι άτομα που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν αλλά μπορεί να είναι εξαιρετικοί αθλητές, να ασχολούνται με κάτι που αγαπούν να αντλούν αυτοπεποιήθηση και να ενισχύουν την αυτοεκτίμηση τους. Ξέρω ανθρώπους που μέσα από τις δράσεις τους αυτές συνδέθηκαν με άλλους ανθρώπους και έκαναν οικογένεια. Όμως θέλουν στήριξη, δυστυχώς πάλι στη χώρα μας παλεύουμε για το αυτονόητο όταν σε άλλες χώρες αυτά τα ζητήματα είναι λυμμένα. Ο παραολυμπιακός αθλητισμός δεν χρηματοδοτείται, τα ειδικά σχολεία και οι αντίστοιχες δομές υποχρηματοδοτούνται στην Ελλάδα. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια και τώρα με τον covid είδαμε να μένουν κλειστές οι δομές των αναπήρων, να αντιμετωπίζονται τα παιδιά με αναπηρία ως “ασθενείς” και να περιορίζονται» σχολιάζει η αρχιτέκτονας.
Η ίδια έχει συνεργασία στα Χανιά με το σύλλογο “Αρίωνας” για τον οποίο μιλάει με τα καλύτερη λόγια. «Έχουμε την ίδια φιλοσοφία για τα άτομα με αναπηρία, είναι ένας εξαιρετικός σύλλογος με σπουδαίο έργο και χαίρομαι πραγματικά που δουλεύουμε μαζί» καταλήγει.
Info
Το Βoccia είναι ένα άθλημα που απευθύνεται σε αθλητές με αναπηρία. Κυρίως παίζεται από άτομα με εγκεφαλική παράλυση ή άλλου είδους κινητική αναπηρία που βρίσκονται πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Παίζεται ατομικά, σε ζευγάρια, ή σε ομάδες των τριών ατόμων, με βασικό στόχο των αθλητών να φέρουν την μπάλα τους (μπλε ή κόκκινο χρώμα) πιο κοντά στη λευκή μπάλα με τη βοήθεια μιας ράμπας. Το άθλημα είναι αναγνωρισμένο ως “παραολυμπιακό” και μπήκε για πρώτη φορά στους αγώνες το 1984. Η Ελλάδα έχει σημαντικές επιτυχίες στο συγκεκριμένο άθλημα και στους τελευταίους παραολυμπιακούς κατάφερε να πάρει δύο μετάλλια.
