Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε ποιους αφορά το χρονογράφημά μας.
Δεν αφορά τους Μεσολογγίτες, μολονότι η επικαιρότητα «Κυριακή των Βαΐων», έξοδος των “ελεύθερων πολιορκημένων”, όπως καθιερώθηκε να λέγονται οι ήρωες εκείνοι.
Δεν αφορά τους ήρωες του Πολυτεχνείου, που πολιορκημένοι από τους Πραιτοριανούς της χούντας, καλούσαν απεγνωσμένα τους πολίτες αυτής της χώρας από τον παράνομο ραδιοσταθμό τους να ξεσηκωθούν κατά της λαομίσητης χούντας.
Δεν τους αφορά γιατί η πλειοψηφία από αυτούς τους ήρωες προτιμούν τη σιωπή και είναι αντίθετοι με τους εορτασμούς όπως γίνονται και με τη σκοπιμότητά τους.
Ιδού τι λέει βασικό στέλεχος της διοικούσας επιτροπής των εξεγερμένων φοιτητών: «Το Πολυτεχνείο και ο μύθος που το περιβάλλει με ενοχλεί απόλυτα. Με ενοχλεί και ο εαυτός μου που συχνά υποκύπτει και ομιλεί για το Πολυτεχνείο σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.
Με ενοχλεί γιατί η αναγόρευση του Πολυτεχνείου σε κορυφαία στιγμή της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας είναι η πιο γιγάντια επιχείριση συγκάλυψης, με πλήρη λαϊκή συνέργεια, της εξαετούς αδράνειας της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη χούντα». Πέτρος Ευθυμίου.
Δεν αφορά τέλος ούτε εμένα, ούτε τους περισσότερους από σας. Εμείς είμαστε η αγέλη και εφαρμόζεται ο αλάνθαστος και προαιώνιος τρόπος διοίκησης της αγέλης, διά του εκφοβισμού.
Όλα τα σκιάζει η φοβέρα… όχι δεν μας πλακώνει η σκλαβιά. Ψάχνουμε να βρούμε μέχρι πού φτάνει η ελευθερία μας.
Το άκρον άωτον περί ορισμού της ελευθερίας το γνωρίζουμε. Περιορίζεται εκεί που τελειώνει η μύτη μας, αυτό καταρρίφθηκε. Η μύτη φυλακίζεται εντός διπλής μάσκας «για το καλό μας, για το καλό μας…».
Υπάρχει μια γενιά αγόρια και κορίτσια 18- 20 χρονών που βρίσκονται δηλαδή στην τελευταία και πιο κρίσιμη περίοδο της εφηβείας τους. Μόλις πριν ένα χρόνο πέρασαν την πιο επίπονη και καθοριστική για το μέλλον τους δοκιμασία, τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Βγήκαν τα αποτελέσματα και ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες. Κάποιος αριθμός υποψηφίων δεν εμφανίστηκε στις εξετάσεις. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Ποτέ δεν έγινε κάποια έρευνα για να δουν τι έγιναν αυτά τα παιδιά.
Το πρακτορείο αρβύλα, μιλάει για στρες, διατρήσεις στομάχων, ψυχολογικά προβλήματα κλπ., κλπ.
Τι νομίζετε, μια μηχανή είναι ο άνθρωπος, το πρεσάρισμα μέχρι ένα σημείο μπορεί να φτάσει αυτό το σημείο, ούτε ο γιατρός, ούτε ο Θεός το ξέρει, όχι οι γονείς!…
– Βρε αγόρι μου, από το φροντιστήριο ως το σπίτι, 5 λεπτών δρόμος κι από τις 10.00 που σχολάσατε έφτασες τα μεσάνυχτα!
– Βρε το αφιλότιμο κορίτσι, λίγη μηλόπιτα του πήγα που δεν έχει βάλει μπουκιά στο στόμα του από το πρωί και μ’ έβαλε τις φωνές.
Μ’ αυτά και χιλιάδες άλλα φτάνομε στην ημέρα ανακοινώσεως των σχολών επιτυχίας. Στην αυλή του σχολείου όλοι οι ενδιαφερόμενοι.
Τώρα καρδιοχτυπούν… “Μπαίνω στην πρώτη επιλογή μου Θεσσαλονίκη – Αθήνα”. Δεν άκουσαν τα παρακάλια των γονιών· εύχομαι να μην μετανιώσουν.
Επιτέλους οι πίνακες αναρτώνται, σιωπηλά δάκρυα απ’ όλους μόλις που υγραίνουν, οι μεγάλοι δεν κλαίνε μην ξεφτιλιστούμε.
Κι όμως οι ιαχές και οι ενθουσιασμοί της εφηβείας δεν κρατιούνται. Έτσι εύκολα διακρίνεις στις ομαδούλες που κατεβαίνουν προς το κέντρο ποια περιλαμβάνει επιτυχόντες και ποιά αποτυχόντες.
Ακολουθούμε μια ομάδα που αποχωρεί και ακούμε διακριτικά τη συζήτησή τους που στρέφεται γύρω από το… πού πας; έχεις σπίτι; πότε ανεβαίνει; κλπ. Μέχρι να φτάσουν στην αγορά δεν έχουν σταματήσει να αλληλοψάχνονται. Εκεί φτάνουν όλοι οι χαρούμενοι-νες.
Η τράπουλα ξανακόβεται.
Το βράδυ που φτάνει στο σπίτι ο- η- ης- ισσα, αναγγέλλει την επιτυχία ως εξής:
Στις… τόσες του μηνός ανεβαίνουμε για ψάξιμο σπιτιού στην τάδε περιοχή. Αν τύχει και γνωρίζουν πού είναι η περιοχή και τους βολεύει τελείωσε η συζήτηση αν δεν… πάλι τελείωσε η συζήτηση.
Την ορισθείσα ημερομηνία στους δρόμους της τάδε συνοικίας συναντώνται τυχαία… (γι’ αυτό το τυχαία, μερίμνησαν τα παιδιά) οι δυο- τρεις οικογένειες της παρέας που σχηματίστηκε στην αγορά…
Το τι ειπώθηκε μεταξύ τους, είναι άλλου μυθιστορήματος και άλλου συγγραφέα… Η ουσία είναι ότι πέρασε η μέρα χωρίς να το καταλάβουν! Ες αύριον τα σπουδαία…
Τα παιδιά τους εγκαταλείπουν, πηγαίνουν για αναγνώριση περιβάλλοντος. Σε δυο- τρεις μέρες και σπίτια βρέθηκαν κι εξοπλίστηκαν από τις μητέρες με τα χρειαζούμενα και άντε στο καλό μαμά και καλάθι να στείλεις το μεθεπόμενο Σάββατο!
Πριν το μεθεπόμενο Σάββατο, να τον κάτω.
– Τι συμβαίνει; Γιατί; και πώς;
Μισές κουβέντες.
Εν τω μεταξύ, ο κορωνοϊός μπαίνει στη ζωή μας και ανατρέπει τα πάντα.
Μόνο εκείνα δεν παραδέχονται ότι τα αφορά τούτο το φρούτο και ότι χρειάζεται προσοχή!
Δυο – τρεις φορές θα εκμεταλλευτούν την χαλάρωση των μέτρων για να ανεβοκατέβουν, ώσπου αεροπλάνα και βαπόρια ΣΤΟΠ.
Τυχαία εγκλωβίστηκαν εδώ. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι πια πρόβλημα, ας είναι καλά το Laptop. Όλο το πρωινό το αφιερώνουν σ’ αυτό. Αυτό είναι το Πανεπιστήμιο τώρα; Λέτε να σκέπτονται έτσι; Τότε γιατί επιμένουν απάνω έστω και κολυμπώντας; που λέει ο λόγος. Λέτε να φταίνε τα απογεύματα και τα ατέλειωτα βράδια της μούχλας και κακομοιριάς που μας κρατάει έγκλειστους στη θαλπωρή του σπιτιού, ενώ απωθούν πια τους γόνους μας, παιδιά κι εγγόνια;
Λέτε να ωρίμασαν τόσο γρήγορα; για σκεφτείτε το.
Οι ερωτήσεις πού ήσουν; τι έκανες; γιατί άργησες; πώς μιλάς έτσι; απαγορεύονται.
Έχομε να κάνουμε με ενήλικες πολίτες. Ελεύθερους και πολιορκημένους.
Ελεύθεροι λένε και φουσκώνουν, πόσο ιδρώτα, πόσο αγώνα, πόσες θυσίες, πόσες υποσχέσεις για ταξίδια, για δώρα και τώρα βλέπουν την κατάσταση και σωπαίνουν. Κρατιούνται. Όλα να τα χάσουν δεν τους μέλλει, μα την ελευθερία τους, με τίποτα!
Το βλέπουν ξεκάθαρα, είναι πολιορκημένοι από παντού αλλά είναι λεύτεροι. Δεν φοβούνται τίποτε. Δεν βάζουν μάσκα κι ας τους γράψουν, θα το πληρώσουν όταν πάρουν σύνταξη, λένε και χαμογελούν με νόημα… Θα καπνίσουν, θα μεθύσουν, θα μάθουν χαρτοπαίγνια, θα ερωτευτούν.
Όλα θα τα προλάβουν, γιατί είναι θυμωμένοι, γιατί είναι ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Κι εμείς, όσοι τα νοιάστηκαν ως τώρα, γονείς, δάσκαλοι και καθηγητές, έκκληση κάνομε σε όποιον αισθάνεται ότι είναι υπεύθυνος από δω και πέρα για την ολοκλήρωση αυτού του παιδιού σε υπεύθυνο πολίτη.
x
Π. Σιδηρόπουλος
(ποίηση και μουσική).
