Με το ζεύγος των συναδέλφων δασκάλων Μανώλη και Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη, γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, ιδιαίτερα με το Μανώλη, από τις μαθητικές κατασκηνώσεις στην Περβολίτσα της δεκαετίας του 1960.
Με την Ελισάβετ -Βέτα, όπως την λέει ο άνδρας της- δεν πολυβλεπόμαστε. Δεν συνηθίζει να κυκλοφορεί γιατί προτιμά την ησυχία και θαλπωρή του σπιτιού με τις φροντίδες του, κυρίως όμως, για να γράφει τους ατέλειωτους στίχους της σαν βρυσομάνα που συνεχώς ρέει στο ρυάκι της ποιητικής της έμπνευσης. Σίγουρα όμως σμίγουμε στις υπέροχες εκδρομές του Συλλόγου Πολιτικών Συνταξιούχων, για τις οποίες έχω γράψει επανειλημμένως. Εκεί θα τη δεις σεμνά ντυμένη, λιγομίλητη μα ευχάριστη στην παρέα. Ανάθρεψε με χριστιανικές αρχές δυο παλληκάρια, τον Άρη και τον Γιώργο, που αφού μορφώθηκαν άφησαν την οικογενειακή θαλπωρή και προτίμησαν την πιο ανθρώπινη ζωή της υπαίθρου. Έτσι έμειναν μόνοι στην ηρεμία και τη γαλήνη τους, και ο Μανώλης είναι “ο φύλακας άγγελος” της αγαπημένης του γυναίκας.
Αισθάνομαι πολύ άβολα για την τόση καθυστέρηση να γράψω έστω δυο λόγια για την ανεξάντλητη ποιήτρια Ελισάβετ. Πάει σχεδόν χρόνος που συζητούσα με τον Μανώλη τον τρόπο έκδοσης του βιβλίου της. Δεν ήξερα βέβαια ότι δεν ήταν μόνο ένα βιβλίο παρά… έξι και άλλα δύο αργότερα! Ξαφνικά δέχομαι ένα καλαίσθητο βιβλίο “Το χαμόγελο του ήλιου”, με μια αγαπητική αφιέρωση στη Δέσποινα και Στέλιο, Ιούνιος 2018. Τα θέματα απλά, κατανοητά με βαθιά νοήματα αγάπης, ειρήνης, συμπόνιας, που αναδεικνύουν την πίστη της στην ύπαρξη του Μεγάλου Δημιουργού.
Το πρώτο μέρος από το ποίημά της “Το δώρο”:
«Είναι κάποιες φορές π’ αναρωτιέμαι/ γιατί αποφάσισε ο Θεός να δώσει/ το ελεύθερο στη βούληση τ’ ανθρώπου./ (την ηθική τ’ ατόμου ελευθερία)/ κι ευθύς στο ρώτημά μου τούτο,/ μια δεύτερη γεννιέται πάλι σκέψη:/ Αφού ελεύθερο τον είχε πλάσει,/ δίχως το ξέχωρο ετούτο δώρο,/ Τάχα, η λευτεριά του θα μετρούσε;/ Πιότερο τότε σκλάβος θα λογιόταν/ ο άνθρωπος, παρά παιδί του Πλάστη/ αφού διαρκώς αναγκασμένος θα ‘ταν/ κατά τη θέληση του Πλαστουργού του,/ να ζει, να θέλει, να ζητά, να πράττει…»
Από το βιβλίο της “Γράμματα σ’ ένα φίλο” που πήρα αργότερα, αντιγράφω δυο αποσπάσματα από το 24ο:
«Φίλε μου/ Γοργό, χαρούμενο ρυθμό/ βαθιά μου ψάχνω για να βρω/ να τραγουδήσω,/κι όσα σου θλίβουν την ψυχή/με τούτη, φίλε, τη γραφή/ να τα ξορκίσω./ Γι’ αυτό κι αφήνω το γνωστό/ π’ άλλοτε σου ‘γραφα σκοπό/ το λυπημένο/ και μ’απαλότρεμη φωνή/ ως κελαηδεί ένα πουλί/ ερωτευμένο,/κινώ κοντά σου για να ‘ρθω/ κι ένα πανέρι σου κρατώ/ γεμάτο μ’ άνθη,/ στην ευωδιά τους να πνιγούν/ κι αχνός ονείρου να γενούν/ καημοί και πάθη!/ Μιαν αστραπή να ξεχαστείς,/ μες στα λουλούδια να χαθείς/ κι όλα να σβήσουν,/ όσα τον Άνθρωπο πονούν/ κι όσα το πνεύμα κυνηγούν/ να τ’ αφανίσουν…
…Τώρα το γράμμα, όλο φως/ σα φευγαλέος στοχασμός,/ σαν περιστέρι,/ ανοίγει, φίλε μου, φτερά/ όποια περίμενες χαρά/ για να σου φέρει./ Λίγο αν ψάξεις, θα τη δεις/ μ’ ένα χαμόγελο πλατύ/ να σε προσμένει,/ άθωρη πάνω στο χαρτί/ μέσα στου στίχου την ψυχή/ φυλακισμένη!»
Είμαι σίγουρος ότι η χαρισματική κι εμπνευσμένη ποιήτρια, δεν θα σταματήσει να μας τροφοδοτεί με τα δημιουργήματά της, γιατί “η Ελισάβετ ζει για να γράφει ποίηση και γράφει ποίηση για να ζει”, όπως έγραψε ο φίλος Βαγγέλης Κακατσάκης.
*Ο κ. Στέλιος Τζομπανάκης είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός.
