Στη χώρα µας υπάρχουν κοινωνικές οµάδες της δεξιάς, οι οποίες συµπλέουν µε τους πλουτοκράτες, αλλά προθυµοποιούνται να εξασφαλίζουν εκλογική στήριξη στην παράταξη της Ν.∆.. Αλλά έχουµε και άλλου είδους πολιτικές εκφράσεις της αντιδεξιάς που διέπονται από κρίση αξιοπιστίας προς το κόµµα. Τούτο επιτυγχάνεται από µόνιµες πελατειακές διασυνδέσεις και άλλα κοµµατικά µονοπάτια που ταυτίζονται ιδεολογικώς µε αντικοµµουνιστικές θεωρίες και εξασφαλίζουν το προνόµιο µία κυβέρνηση να βρίσκεται στην εξουσία χωρίς ουσιαστικό ιδεολογικό αντίπαλο. Και όλα θεωρούνται ως κανονικότητα, ενώ απαξιώνονται οι πολιτικοί µε την πολιτική τους. Η ανάκαµψη, σχέδιο ανεκτικότητας το Ελλάδα 2.0!
Τη δεδοµένη κοινωνική δυσαρέσκεια την αυξάνουν οι επιλεγµένες αποφάσεις της εξουσίας µέσα από ένα σύστηµα δίχως πόρους, από µια ανεπαρκή για την εποχή µας παιδεία, που υποβαθµίζεται από τα ιδιωτικά πανεπιστήµια, µε έναν πληθυσµό που γηράσκει µη ανανεούµενος µε µια δικαιοσύνη, η οποία βαδίζει µε αργό ρυθµό και έναν πολυδαίδαλο διοικητικό µηχανισµό, που όλα µαζί και άλλα, δεν µπορεί παρά να οδηγούν στην κατάρρευση της ραχοκοκαλιάς του συστήµατος.
Υποβόσκει η δυσαρέσκεια, αν θυµηθούµε τον Γιώργο Παπανδρέου που έφερε το πρώτο µνηµόνιο και µας έβαλε στο ∆.Ν.Τ., τον Ευάγγελο Βενιζέλο που στήριξε την κυβέρνηση Σαµαρά, την ελπίδα ανάκαµψης απ’ τη ριζοσπαστική Αριστερά του Τσίπρα, την ανατροπή του ∆ηµοψηφίσµατος, τη συνέχιση των µνηµονιακών υποχρεώσεων και τη συντριβή στις εκλογές του 2019 και 2023 για να φτάσουµε στη γελοιοποίηση του κόµµατος από την «κασσελακειάδα». Και κατά τη δεύτερη τετραετία της διακυβέρνησης από τη Ν.∆. σταθεροποιήθηκε ένα καθεστώς διαπλεκοµένων εξουσιών.
Το σύστηµα της εξουσίας για όσους το ακολουθούν είναι η τραγωδία της κακοδαιµονίας του κράτους δικαίου, για το οποίο ευθύνεται ο ανθρώπινος παράγοντας που εµφανίζεται παραπληροφορηµένος, εξαπατηµένος και θύµα συνωµοσιολογιών.
Η αλήθεια αναδεικνύεται από τ’ αδιάψευστα γεγονότα µε τη συνδροµή της δικαιοσύνης στην οποία είναι το τελευταίο καταφύγιο των πολιτών, για να γλυτώσουν απ’ τον «λουστραρισµένο» κυνισµό των θεσιθήρων πολιτικών.
Κατασκευάστηκε ένας εσµός «ηµετέρων χρησίµων» να οδηγηθεί η χώρα σε καλύτερες ηµέρες, για αποδοτική διαχείριση των πόρων του δηµοσίου, αλλά τούτο είναι µια εξίσωση που δύσκολα επιλύεται, κυρίως από τις σύγχρονες πολιτικές παρατάξεις, στις οποίες αµφισβητείται η ύπαρξη ιδανικών, σωστών και αρµοζουσών συµπεριφορών απέναντι στους πολίτες.
