Η Ελλάδα χθες και σήμερα

Το χίλια οκτακόσια είκοσι κι έν’ ακόμη,
είναι για τον Ελληνισμό, μεγάλο σταυροδρόμι.
Αυτό το χρόνο άρχισε να πνέει στην Ελλάδα,
το άρωμα της λευτεριάς κι άναψε η λαμπάδα ·
που φώτισε σιγά – σιγά, ολόκληρη τη χώρα
και στα παιδιά της μοίρασε, Ελευθερίας δώρα.
Πετάξαμε ένα ζυγό, που είχαμε στον ώμο
και διάπλατο ανοίξαμε, για την πατρίδα δρόμο.
Μα δυστυχώς δεν ήτανε ανθόσπαρτη η στράτα
κι όλοι οι μεγάλοι του ντουνιά, μας το ’δειξαν σταράτα.
Πολλοί μας υποσχέθηκαν, βοήθεια να δώσουν,
μα καταλήξαν όλοι τους, σχεδόν να μας προδώσουν.
Μονάχα οι φιλέλληνες δείξανε προθυμία,
γιατ’ ίδια είχανε με μας, φαίνεται τη χημεία.
Μαζί με μας πολέμησαν και ’πέσαν στον αγώνα,
χρέος το θεωρήσανε, που ’χαν στον Παρθενώνα.
Έτσ’ άναψε για τα καλά και θέριεψ’ ο αγώνας,
για να μας βρει ελεύθερους, ο εικοστός αιώνας.
Απ’ άκρη σ’ άκρη φλέγεται, ολόκληρ’ η Ελλάδα
και τσουρουφλίζει την Τουρκιά, τσι λευτεριάς η δάδα.
Κι από τις φλόγες ξεπηδά, ελεύθερη και πάλι,
μια χώρα π’ αποτίναξε, μία σκλαβιά μεγάλη.
Μία σκλαβιά που τέσσερις, εκράτησε αιώνες,
και ζήσαμ’ άλλη μια φορά, Πλαταιές και Μαραθώνες.
Από τσι μάχες στο Μοριά κι απ’ της Γραβιάς το χάνι,
μέχρι την Κρήτη, τα Σφακιά και τον Δασκαλογιάννη.
Μ’ οι ξένοι σαν υποτελείς, μας βλέπουνε και πάλι,
δεν θέλουν να υψώσουμε, καθόλου το κεφάλι.
Δεν παύουν να μας εκοιτούν, με γουρλωμένο μάτι
και να μας κόψουν προσπαθούν, τον ύπνο στο κρεβάτι.
Φιλότιμη η προσπάθεια, μα δεν θα τους περάσει
και θα αναντρανίσουμε, ο κόσμος να χαλάσει.