Ελλάδα, Ευρώπη, κόσμος

ΕΙΝΑΙ γνωστό πως η χώρα μας μπήκε στο ευρώ με εντελώς άνισους οικονομικούς όρους σε σχέση με τις ισχυρές οικονομίες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.

Η “ΙΣΧΥΡΗ” Ελλάδα του κ. Σημίτη ήταν μια φενάκη, αφού δεν υπήρχε ουσιαστική καμιά σημαντική παραγωγή και όλα τα καταναλωτικά προϊόντα ήταν εισαγόμενα. Το κράτος ήταν –και παραμένει- “μπάχαλο”, δεν υπάρχει δίκαιο φορολογικό σύστημα, η ανομία είναι ο πρώτος νόμος για τον πολίτη, ενώ η σχέση κράτους – πολίτη είναι διαποτισμένη πάντα από την καχυποψία…

ΚΑΙ πως να μην υπάρχει καχυποψία, αφού φόρους πληρώνουν πάντα οι ίδιοι –τα αιώνια υποζύγια, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι- ενώ δεν υπάρχει ποτέ η αναμενόμενη ανταποδοτικότητά τους σε έργα (Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Πρόνοια, Ασφάλεια κ.λπ.).

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ήδη στην πενταετία της πρωθυπουργίας του Κ. Καραμανλή, του νεότερου, έδειχνε φανερά τα σημάδια της. Κι ας ισχυριζόταν ο τότε πρωθυπουργός (2008) ότι η ελληνική οικονομία είναι «θωρακισμένη»! Χάρτινος πύργος ήταν.

ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΩΣ, λοιπόν, μας οδήγησαν στα σκληρά μνημόνια όλοι ομού.

…ΚΙ ΟΜΩΣ! Είναι επίσης γνωστό πως σήμερα 7 στους 10 Έλληνες, παρά την καταστροφική οικονομική κρίση που βιώνουμε, παρά το ότι έχει “στεγνώσει” η αγορά από ρευστό, επιμένουμε στην παραμονή της χώρας στο ευρώ! Διαστροφή ή φόβος;

ΙΣΩΣ, ενδόμυχα να αντιλαμβανόμαστε πως σε μια περίοδο παγκόσμιας κρίσης, οι ομαδοποιήσεις κρατών και η προστασία τους πίσω από ένα ισχυρό νόμισμα, είναι μια στοιχειώδης κίνηση αυτοσυντήρησης και επιβίωσης.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ και η εντολή που δόθηκε στην “αριστερή” ελληνική κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, με τις εκλογές του Ιαν. 2015, ήταν «διαπραγμάτευση μεν αλλά εντός του ευρώ».

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ πως υπάρχουν περιθώρια ικανής διαπραγμάτευσης. Αρκεί να υπάρχει «καλή πίστη» κι απ’ τις δύο πλευρές. Οι εγκλωβισμένοι είμαστε εμείς, με τη μονολιθικότητά μας και τις ιδεοληψίες μας.

ΕΙΝΑΙ ωραίο να αγωνίζεται κανείς για αρχές και ιδέες, για αλλαγή του κόσμου και βελτίωση της ζωής. Δυστυχώς, σήμερα οι κλασικοί όροι αγώνων άλλαξαν ριζικά: το ισχυρότερο όπλο στις καπιταλιστικές κοινωνίες στις οποίες αναγκαστικά ζούμε, δεν είναι πια η επανάσταση ή μια ανατρεπτική ιδεολογία προς πραγμάτωση, αλλά το “embargo”, η οικονομική ασφυξία, τα προγράμματα, η απομόνωση, η ανέντιμη ανατροπή, ο εξοβελισμός.