Μητέρ’ ανθρώπων και θεών, σταυραετών κοιτίδα,
εδίδαξες την αντριά, το σθένος, την ελπίδα.
Ακρίτας είσαι σθεναρή, φυλλάεις Θερμοπύλες,
φρουρός πάντοτε άγρυπνος, στις ιερές σου πύλες.
Πυρσό πολιτισμού κρατάς, φλάμπουρο κυματίζει,
και τους αγώνες π’ έδωσες, με πάθος συμβολίζει.
Από την Αρχαιότητα, τα επιτεύγματά σου,
πάντοτε ήταν γόνιμα, για όλα τα παιδιά σου.
Πρώτη στις τέχνες ήσουνα, και στη Δημοκρατία,
Νόμους σοφούς εψήφισες π’ άφησαν ιστορία.
Μάνα είσαι της Θέμιδας, με πάθος τη στηρίζεις,
και αν κάνει ολίσθημα, πονάς κι’ όλο δακρύζεις.
Άθληση δημιούργησες, ακόντιο και πάλη,
Ελλάδα χώρα του φωτός, στον κόσμο δεν είν’ άλλη.
Να χει γεννήσει ήρωες, π’ έδωσαν την ζωή τους,
και με θηρία πάλεψαν, γιατ’ ήσουν η πνοή τους.
Γέννησες κ’ επιστήμονες, σπουδαίους φιλοσόφους
μαστόρους και αρχιτέκτονες, ξεχωριστούς ανθρώπους.
Που έχτισαν Ακρόπολη, Δελφούς και Ολυμπία,
τη Δήλο, τη Βεργίνα μας, κι’ άλλα πολλά μνημεία.
Αλλά και ξακουστούς γιατρούς, όπως τον Ιπποκράτη,
τον Γαληνό, Ασκληπιό , μα και τον Κροτωνιάτη.
Εγέννησες και ποιητές, άξιους και μεγάλους,
τους λόγιους και συγγραφείς, αλλά και πλείστους άλλους.
Που έγραψαν περγαμηνές, γι’ ανθρώπινες αξίες,
αγάπη, κατανόηση, δεύτερες ευκαιρίες.
Γι’ όλ’ αυτά γονυπετείς, με δάκρυα γυρεύω,
ποτέ μην έρθουν σύννεφα, τον ήλιο ν’ αγναντεύω.
Να στέλνει τις αχτίνες του, στην ιερή μου χώρα,
να είναι ηλιόλουστη, κάθε λεπτό και ώρα.
