Η Ελλάδα των αντιφάσεων

Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον πολιτών, Μ.Μ.Ε., αλλά και κομμάτων, εστιάζεται -όχι άδικα- στα μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Μοιραία, βέβαια, γίνονται ορατές και οι επιπτώσεις της κρίσης στις αξίες και στη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Και κάπου μεταξύ… οφειλών, χαρατσιών, σκανδάλων και αντεγκλήσεων, εξελίσσεται αθόρυβα μια διεργασία, από την οποία θα προκύψει η νέα Ελλάδα.
Μία χώρα που καλείται να επιλέξει τι θα κρατήσει από το χθες και τους τρόπους με τους οποίους θα προχωρήσει στο αύριο. Και στη φάση που βρισκόμαστε τώρα, παρατηρούμε μία χώρα γεμάτη με αντιφάσεις.
Αίτημα για αλλαγή των πολιτικών ηθών με κόμματα που πασχίζουν να διαιωνίσουν τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης.
Πολίτες περήφανοι για τις δικαιώσεις δανειοληπτών από τα Ειρηνοδικεία που όμως βλαστημούν για τις αποφυλακίσεις εμπλεκομένων στα σκάνδαλα.
Ενα σωφρονιστικό – δικαστικό σύστημα που ανοίγει την πόρτα στον Ξηρό, αδυνατεί να εντοπίσει τον Χριστοφοράκο και προσπαθεί να… ρεφάρει με τον “γέροντα Παστίτσιο”.
Καταδίκες για βλασφημία, αλλά και φωνές για διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας.
Λευκές εβδομάδες με σχολεία σε μαύρα χάλια.
Αντιευρωπαϊσμός, Χρυσή Αυγή, αλλά και δημοσκοπήσεις για πίστη στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
Καμένες σημαίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και όραμα για μια κοινωνία των πολιτών.
Και έστω, λοιπόν, ότι -κάπου, κάπως, κάποτε- βγαίνουμε από την οικονομική κρίση. Από τον λαβύρινθο αυτών και άλλων πολλών αντιφάσεων πώς θα βγούμε; Και πάνω απ’ όλα πού θα καταλήξουμε;
Σε κάθε περίπτωση, στο χέρι μας είναι. Γιατί η διεργασία αυτή εκκινείται από τη συμπεριφορά μας, από απλές, καθημερινές χειρονομίες.