“…Όποιος βλέπει την πατρίδα του να καταστρέφεται και κάθεται αδρανής, είναι σαν να την καταστρέφει ο ίδιος…”
Νικόλαος Πλαστήρας
Α΄. Τότε… 74 χρόνια πριν…
Οι γονείς μας, ζωσμένοι τ’ άρματα έγραψαν το Έπος του ’40, και με την ίδια αγωνιστική ζέση στα επόμενα χρόνια του πολέμου, μας παρέδωσαν μια Ελλάδα λεύτερη, δαφνοστεφανωμένη… Κείνες τις δάφνες γιορτάσαμε πριν λίγες εβδομάδες στην (καθιερωμένη) επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940!
Β΄. Σήμερα…74 χρόνια μετά…
“Η Ελλάς εάλω εν ειρήνη, χωρίς να πέσει μια τουφεκιά…Φευ!…”
Αδέξιοι, άστοχοι, εγωκεντρικοί, και κατακριτέοι πολιτικοί χειρισμοί –ίσως υποβολιμαίοι- ιδίως μετά την μεταπολίτευση του 1974 (αλλά και πριν), αλυσόδεσαν τη χώρα ολάκερη με επαχθή Μνημόνια, ερήμην του ελληνικού λαού. Για τις ενέργειες αυτές, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών με υπογράφοντα τον (τότε) Πρόεδρο κ. Δ. Παξινό (βλέπε σχετικά στο διαδίκτυο) με Ψήφισμά του, καταγγέλλει το Μνημόνιο του Μαΐου 2010 και αναφέρει μεταξύ άλλων ότι: «…Με το άρθρο 14 παράγρ. 5 της Σύμβασης, η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα & άνευ όρων από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας….» (Ο νοών, νοείτω!).
Η κατάσταση στη χώρα διαγράφεται απελπιστική προϊόντος του χρόνου, και αριθμώντας τις σχετικές παραμέτρους, προκύπτουν τα ακόλουθα:
1. Νέοι της Ελλάδας:
Έχουν τρεις επιλογές:
1η: Την μετανάστευση, με την αφαίμαξη της χώρας από τη νεολαία της, με ότι αυτό σημαίνει για το μέλλον της….
2η: Την ανεργία και την επακόλουθη απελπισία, που οδηγεί όχι λίγους, στην απεχθή επιλογή της αυτοκτονίας! Φευ!
3η: Την υποαπασχόληση στον Ιδιωτικό (κυρίως) Τομέα, αντί “πινακίου φακής”… Και αν το βρουν κι εκείνο!
2. Συνταξιούχοι της Ελλάδας:
Δεν έχουν καμία επιλογή -λόγω ηλικίας- βλέποντας τη σύνταξή τους (προϊόν εργασίας πολλών δεκαετιών) να “κουρεύεται” αντισυνταγματικά, όλο και περισσότερο. Με το βρόχο της οικονομικής ένδειας να τους σφίγγει όλο και περισσότερο, βυθίζονται στην απελπισία, και όχι λίγοι επιλέγουν την απεχθή “λύση” της αυτοκτονίας! Φευ!
Τα “περήφανα γηρατειά” του λεξιπλάστη Αντρέα Παπανδρέου κατέστησαν “δυστυχή γηρατειά”, χωρίς κάποιο φως στο βάθος του τούνελ στο λυκόφως της ζωής τους!
3. Εργαζόμενοι της Ελλάδας (γενικώς):
Κι εκείνοι, με τις αποδοχές τους “ψαλιδισμένες” (στον Δημόσιο Τομέα) και έρμαιοι της βούλησης των εργοδοτών στον Ιδιωτικό, δεν είναι καθόλου σε καλύτερη μοίρα, και με τη δαμόκλεια σπάθη της “εφεδρείας” -απόλυσης- άνωθεν της κεφαλής ανά πάσα στιγμή, αλλά και με την πρόσφατη εξαγγελία της νέας μείωσης των αποδοχών τους το 2015, κατά τις επιταγές της “Αφέντρας Τρόϊκας!”…
4. Οικονομική κατάσταση της χώρας:
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat όπως δημοσιεύονται στην έγκριτη εφημερίδα “Χανιώτικα Νέα” στις 7 Νοεμβρίου 2014 από τον επίσης έγκριτο δημοσιογράφο κ. Γιάννη Λυβιάκη, μεταξύ άλλων, σημειώνεται ότι: «…πάνω από ένας στους τρεις κατοίκους της χώρας μας, ποσοστό 35,7%, το 2013 ζούσε κοντά στο όριο της φτώχeιας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Λίγο πριν, το 2008, το ποσοστό ήταν 28,1%. Τα ίδια στοιχεία δείχνουν ότι το 23% των Ελλήνων πολιτών ζει με πενιχρό εισόδημα. Δηλαδή, με εισόδημα που δεν του φτάνει για να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες… Βλέπετε, τα πήραν όλα οι φόροι και τα χαράτσια… Μάλιστα, τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού που ζουν κοντά στα όρια της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού καταγράφηκαν κατά σειρά σε Βουλγαρία (48%), Ρουμανία (40%) και Ελλάδα (35,7%)….». Κάθε σχόλιο, περιττεύει!
Είναι κλασσική πλέον η εικόνα συνανθρώπων μας, να αναζητούν ψήγματα βιοπορισμού στους κάδους απορριμμάτων, εικόνα που παραπέμπει στην εποχή της γερμανικής κατοχής!…
5. Γήρανση του πληθυσμού:
Με την οικονομική καταρράκωση της χώρας, οι γάμοι μεταξύ των νέων έχουν λιγοστέψει ανησυχητικά! Αφετέρου, και οι έγγαμοι δεν προχωρούν σε τεκνοποιήσεις, και μάλιστα με την καθιέρωση (από την Πολιτεία) του 3ου παιδιού ως “τεκμήριο”! Οποία λογική σε μια χώρα μαστιζόμενη από υπογεννητικότητα και με τον ορατό κίνδυνο να είναι μειονότητα οι Ελληνες στη χώρα τους σε λίγες δεκαετίες από σήμερα, με δεδομένη την αυξανόμενη τεκνοποίηση μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα. Το “δόγμα Οζάλ”, σε πλήρη εξέλιξη και εφαρμογή!
Σύμφωνα με άρθρο της κας Μαρίας Κουζινοπούλου στα “Χανιώτικα Νέα” (6-11-2012 σελ. 12): «…Δραματική εμφανίζεται η μείωση των πολύτεκνων οικογενειών την τελευταία τριετία, σύμφωνα με στοιχεία της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδας… Ακόμη, οι γεννήσεις παιδιών σε οικογένειες πολυτέκνων (με άνω των πέντε παιδιών), εμφανίζονται μειωμένες κατά 54,7% το 2011, σε σχέση με το 2001… Αφετέρου, κατά την τριετία 2009-2011 παρουσιάστηκε μείωση κατά 30% των οικογενειών που καθίστανται πολύτεκνες…». Ο γράφων, υποθέτει ότι τα ποσοστά αυτά θα είναι υψηλότερα σήμερα… Η Ελλάς, φθίνει και πληθυσμιακά, ανησυχητικά!
Μια επίπτωση της μείωσης των γεννήσεων στη χώρα μας, είναι -πλην των άλλων- η εμφανιζόμενη ανεπάρκεια στρατευσίμων για την επαρκή επάνδρωση των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Ετσι, στρατόπεδα κλείνουν ελλείψει στρατιωτών, ακόμη και στην ευαίσθητη περιοχή της Ξάνθης (όπως διαπίστωσε ο γράφων σε πρόσφατη επίσκεψή του στην περιοχή, και επιβεβαίωσε την άποψή του, φίλος Στρατηγός ε.α. που είχε υπηρετήσει παλαιότερα σε Στρατόπεδα της περιοχής)…
6. Πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας:
Κερδοφόροι Οργανισμοί, λιμάνια, αεροδρόμια, Τράπεζες της χώρας πωλούνται καθημερινά ή μισθώνονται με μακροχρόνιες μισθώσεις. Αλλά, “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”. Ουδέποτε οι εκμισθώνοντες θα αποχωρήσουν, έχοντας δαπανήσει κολοσσιαία ποσά για την (όποια) βελτίωσή τους. Και πίσω απ’ όλα και όλους, οι Γερμανοί κυρίως, που ό,τι δεν κατάφεραν με την οπλική τους υπεροχή πριν 74 χρόνια, το επιτυγχάνουν τώρα ανώδυνα και ανεπαίσχυντα γι’ αυτούς, αλλά οδυνηρά για εμάς! Τα κόκαλα των νεκρών και των μαχητών της εποποιίας του ’40 θα τρίζουν! Και η Ελλάς θα είναι απλά, ένα τοπωνύμιο, καθώς θα διαφεντεύεται από αλλόφυλους!
Καιρός γαρ, εγγύς! Φευ!
Γ΄. Επίλογος:
Πολλά, πάρα πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για το θέμα, το οποίο, ακροθιγώς προσεγγίσαμε. Το ερώτημα είναι: Θα μπορούν άραγε τα εγγόνια μας και τα παιδιά τους να συνεχίσουν να υπερηφανεύονται καθώς θα διδάσκονται -εάν διδάσκονται- το γνωστό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη,
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;
………
καθώς, όλα εκποιούνται (αμαχητί) στο όνομα μιας διφορούμενης “Ανάπτυξης”!
Φευ!
*γεωπόνος – συγγραφέας
