Τα τελευταία χρόνια διαβάζουμε συνέχεια για την έλλειψη προγραμματιστών και τη δυσκολία εταιρειών να βρουν σχετικό προσωπικό.
Πρέπει να μπει τέλος στον ψηφιακό αναλφαβητισμό και στην προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το κράτος την επιστήμη της πληροφορικής.
Ο βασικός λόγος είναι ότι στην Ελλάδα η πληροφορική για το Υπουργείο Παιδείας ήταν πάντα μια μόδα. Ποτέ επιστήμη και τομέας επενδύσεων. Ίσως γιατί όλοι οι υπουργοί μέχρι σήμερα ήταν μεγάλης σχετικά ηλικίας και η μόνη σχέση τους με τους υπολογιστές, αυτοί που αγόραζαν για τα παιδιά τους για να παίζουν.
Το πρόβλημα ξεκινάει από το σχολείο. Δεν είναι ότι λείπουν μόνο πτυχιούχοι πληροφορικής. Αυτοί χρειάζονται για να προχωρήσει η έρευνα, για να γίνουν έργα στο δημόσιο ή να σχεδιαστούν μεγάλα ιδιωτικά έργα. Η πληροφορική είναι πολύ περισσότερο από “προγραμματισμός”. Στο σχολείο θα έπρεπε να ξεκινάει η επαφή, καθώς οι μισοί και πλέον σήμερα προγραμματιστές προέρχονται από σχολές ΙΕΚ ή ιδιωτικά κολέγια και οι περισσότεροι από αυτούς το επέλεξαν γιατί ήταν το χόμπι τους οι υπολογιστές. Το έναυσμα το έλαβαν από φίλους ή από τους γονείς τους. Πόσοι περισσότεροι θα το λάμβαναν από το σχολείο αν είχαμε σοβαρό “πρόγραμμα”;
Τη δεκαετία του 80 χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία να βάλουμε την πληροφορική στα σχολεία με αποτέλεσμα ο ψηφιακός αναλφαβητισμός να είναι εμφανής στους άνω των 30 ετών. Παράδειγμα οι αντιδράσεις για τις ψηφιακές ταυτότητες που έχουν να κάνουν με συνωμοσίες που τεχνικά είναι αδύνατες, όπως η ενσωμάτωση γεωεντοπισμού και όχι με πραγματικά θέματα όπως το ποιος θα έχει πρόσβαση στα δεδομένα μας και ποια θα είναι αυτά, με τι δικλείδες ασφαλείας. Επιπλέον, σήμερα το μάθημα της πληροφορικής στα σχολεία είναι υποτιμημένο με τους περισσότερους καθηγητές να έχουν κάνει απλά ένα σεμινάριο.
Η πληροφορική ήταν το μέλλον τη δεκαετία του 80, αλλά τώρα είναι το παρόν και το μέλλον. Το κράτος λοιπόν οφείλει να επενδύσει περισσότερο στην πληροφορική.
Οι μισθοί στην πληροφορική είναι υψηλότεροι κατά μέσο όρο από άλλες ειδικότητες λόγω της μεγάλης ζήτησης και της μικρής προσφοράς. Όμως και η μεγάλη κινητικότητα είναι ένας ακόμα λόγος.
Οι εταιρείες γενικά δεν δίνουν αυτόματα αυξήσεις σε ήδη εργαζόμενους γιατί στη χώρα μας η κουλτούρα εργασίας ήταν η στασιμότητα και η εταιρική πίστη. Αυτό ισχύει λιγότερο για τις εταιρείες πληροφορικής.
Πάλι όμως υπάρχει απόσταση από τους μισθούς του εξωτερικού. Οπότε πολλούς τους κερδίζουν εταιρείες που προσφέρουν είτε απομακρυσμένη εργασία, είτε μετακίνηση στη χώρα προσφοράς. Επίσης οι βίζες που δίνονται σε προγραμματιστές είναι οι περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα. Δεν τις αρνούνται ποτέ, καθώς η έλλειψη είναι παγκόσμια. Αυτό σημαίνει ότι το brain-drain αυξάνεται.
Τέλος οι εταιρείες πληροφορικής στην Ελλάδα που παράγουν λογισμικό που πωλείται ή ενοικιάζεται και εκτός συνόρων θα μπορούσαν να είναι η νέα βαριά μας βιομηχανία με τη σωστή επένδυση.
*Ο Βασίλης Περαντζάκης είναι
Προγραμματιστής/Αναλυτής, υπεύθυνος RND
Αντιπρόεδρος Διοικούσας Επιτροπής Κόμματος Πειρατών Ελλάδας
