Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, με τον τρόπο που λειτουργεί και την πολιτική που ακολουθεί κυρίως στον οικονομικό τομέα (υπερφορολόγηση), μάλλον απωθεί τον πολίτη παρά τον ωθεί στο να συνεργαστεί μαζί της.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ, σε μια χώρα που βρίσκεται σε κρίση ή όχι, είναι θέμα αλληλοεμπιστοσύνης. Κάτι που λείπει ως κλίμα γύρω μας: όχι μόνο η καχυποψία και η αναξιοπιστία βασιλεύουν, αλλά και ο φόβος για τα χειρότερα.
Η ΑΓΡΙΑ φορολόγηση των πάντων, οι συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τα χαράτσια στο ασφαλιστικό, η περαιτέρω εξαθλίωση της καθημερινότητάς μας (νοσοκομεία, σχολεία, εργασιακά κ.λπ.), τα capital controls που δεν αίρονται, το κλείσιμο μικροεπιχειρήσεων αλλά και μεγάλων, οι επίμονες “ταξικές ιδεοληψίες” στελεχών της κυβέρνησης, αλλά και το άκαιρο άνοιγμα του εκλογικού με τη συζήτηση για μια “απλή αναλογική” (αλλά όχι άδολη) που κανείς δεν ξέρει ποιες παγίδες είναι δυνατόν να κρύβει, όλα αυτά κάθε άλλο παρά συμβάλλουν στην εμπέδωση ενός κλίματος ηρεμίας.
ΚΑΝΟΥΝ το παν, ας πούμε, κυβέρνηση και τράπεζες, για να επανέλθουν στις θυρίδες τα δισεκατομμύρια ευρώ που “έκαναν φτερά”, κατά το περσινό επικίνδυνο σκαμπανέβασμα της χώρας με την ακροβατούσα “βαρουφάκεια” πολιτική και το άκαιρο δημοψήφισμα. Μάταια, όταν δεν έχει εμπεδωθεί κάποια εμπιστοσύνη. Χωρίς σταθερή και ενιαία κυβερνητική πολιτική, χωρίς ίχνος ανάπτυξης, με μια ανεργία πάντα στα ύψη, με τη νεολαία να μεταναστεύει, πώς να επιστρέψει η εμπιστοσύνη;
ΚΑΙ χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει ομαλοποίηση πουθενά. Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν στελέχη που υποδαυλίζουν αυτό το αίσθημα της μη εμπιστοσύνης, ίσως επειδή άλλα έχουν υπόψη τους, ή η αλαζονεία της εξουσίας δεν τους το επιτρέπει. Το γεγονός όμως ότι στη χώρα κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής, ενώ πάντα υπάρχει το αγωνιώδες ερώτημα τι τέξεται η επιούσα, μάλλον πρέπει να προβληματίσει σοβαρά όλους μας.
ΓΙΑΤΙ, σε όποια χώρα δεν υπάρχει μία στοιχειώδης αλληλοεμπιστοσύνη πολιτών-πολιτείας, εκεί η πρόοδος και η ευημερία παραμένουν άγνωστες λέξεις.
