“Ελληνικά Σχολεία – Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και Κλιματική Αλλαγή”

Ο φίλτατος Φώτης Ποντικάκης, από το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (Κ.Π.Ε.) Βάμου, τον οποίον εκτιμώ ιδιαιτέρως και έχουμε συνεργαστεί σε ποικίλες παιδαγωγικο-περιβαλλοντικές δράσεις, στο σημείωμά του στα Χ.Ν. για τα φωτο-βολταϊκά στα σχολεία (9-5-2019), αναφέρεται σε συμμετοχή σχολείων της Κρήτης στο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής (Κ.Α.), συμβατής με τις δράσεις του παγκόσμιου κινήματος νεολαίας για την Κ.Α., που δημιούργησε η εκπληκτική 16χρονη Σουηδέζα μαθήτρια Greta Thunberg.
Επειδή όμως ο γράφων, πολλά χρόνια πριν δημοσίευε ολοκληρωμένες αναλύσεις για την Κλιματική Αλλαγή στα Χ.Ν., αλλά και υπήρξε αυτός που για πρώτη φορά σχεδίασε, εφάρμοσε, συντόνισε και επόπτευε προγράμματα Περιβαλλοντικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (Π.Ε.) στην Ελλάδα, θάθελα να τον ρωτήσω: Πού και πότε διαπίστωσε την ευαισθητοποίηση, συνειδητοποίηση και συμμετοχή Ελλήνων μαθητών στο πρόβλημα αντιμετώπισης της Κλιματικής αλλαγής, όπως στο μαθητικό κίνημα που τώρα αναπτύσσεται στο Βέλγιο, στη Σουηδία, στη Γερμανία, στη Γαλλία και αλλού;
Μήπως, γι’αυτό, χρειάζεται να αναρωτηθούμε, μετά από 30 χρόνια εφαρμογής του θεσμού της Π.Ε. στην Ελλάδα, αν τα καταφέραμε να διαμορφώσουμε φιλοπεριβαλλοντικές στάσεις και συμπεριφορές στην ελληνική κοινωνία ή αποτύχαμε ολοκληρωτικά;
Αλλά πριν από τα ερωτήματα αυτά, χρειάζεται να θυμίσω ότι η σημερινή κυβέρνηση, υποβάθμισε ριζικά το θεσμό της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, μετατρέποντάς τον σε εκπαίδευση για την αειφορία, η οποία, σήμερα, στην Ευρώπη, είναι επικεντρωμένη στην οικονομικο-εμπορική της διάσταση και όχι στην αληθινή εναρμόνιση των σχέσεων κοινωνίας-οικονομίας-περιβάλλοντος, που συνιστά την ουσία της βιώσιμης ανάπτυξης.
Παράλληλα κατάργησε και τον -διεθνώς- καταξιωμένο θεσμό του Σχολικού Συμβούλου, αντικαθιστώντας τον, ως προς την Π.Ε., με τον συντονιστή προγραμμάτων αειφορίας, ως επί το πλείστον, με κομματικά κριτήρια.
Ωστόσο, από πού θα αντλήσουμε στοιχεία που “φωτίζουν” γνωστικά και μεθοδολογικά τα περιβαλλοντικά ζητήματα, αφού η παρούσα κυβέρνηση απαγόρευσε -διά ροπάλου- την εκπαιδευτική αξιολόγηση, σε συνδυασμό, μάλιστα, με τον πρόσφατο καταστροφικό νόμο του ΥΠΕΠΘ που καταργεί (και για ψηφοθηρικούς λόγους) τη βαθμίδα της τεχνολογικής εκπαίδευσης των Τ.Ε.Ι., συνδέοντάς την με τα πανεπιστήμια, χωρίς υποδομές, προγραμματισμό και επαγγελματική προοπτική. Έτσι “βαφτίζει” τους φοιτητές και καθηγητές των Τ.Ε.Ι. σε φοιτητές και καθηγητές Πανεπιστημίου, σε κάθε ελληνική πόλη, για να πετύχει έτσι, λαϊκίστικα, την εκλογική τους προσέγγιση, αδιαφορώντας για την αναγκαιότητα της τεχνολογικής εκπαίδευσης, αλλά και για τις εγγενείς λειτουργικές αδυναμίες των “αμαρτωλών” αυτών συμπράξεων, με την εξαίρεση του Πανεπιστημίου και Πολυτεχνείου Κρήτης.
Ξαναγυρίζοντας όμως στον κεντρικό προβληματισμό ετούτου του σημειώματος, που συγγενεύει εννοιολογικά με όλα τα παραπάνω εκπαιδευτικά ζητήματα, θεωρώ ότι η σημερινή επικαιρότητα αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, δεν εμπεριέχει ούτε την ευαισθητοποίηση, ούτε και τη δράση των μαθητικών πληθυσμών στη χώρα μας, μη επιτρέποντας έτσι στα ελληνικά σχολεία να ενταχθούν στο φιλοπεριβαλλοντικό κίνημα της Κ.Α., το οποίον τώρα μεγαλουργεί στις ευρωπαϊκές χώρες.
Αντιθέτως στον τόπο μας “πρωταγωνιστούν” ομάδες μαθητών που καταλαμβάνουν και καταστρέφουν σχολικά κτίρια, χωρίς καμιά λογική, αφήνοντας τους παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας, και όχι μόνον αυτούς, απλώς, να παρατηρούν ή και να επικροτούν, πολλές φορές, τα δρώμενα.
Όλα τα άλλα, που επιδιώκουν να τεκμηριώσουν την επαγγελματική και εκπαιδευτική υπόσταση κάποιων, θεωρώ ότι αποτελούν φτηνές και αστήρικτες δικαιολογίες.