Στην 193η επέτειο από την επανάσταση του 1821 η Ελλάδα διαπιστωμένα έχει χάσει την πραγματική ελευθερία και ανεξαρτησία της.
Η οικονομία μας, παρά την αύξηση των πρωτογενών πλεονασμάτων της, βρίσκεται τώρα γυμνή και ανελεύθερη απέναντι στη βουλιμία των ανάλγητων εκπροσώπων άγριας εκμετάλλευσης της κρίσης μας με δεμένα χέρια του λαού μας και τα πόδια του κράτους μας. Για να μην είναι εύκολη η κίνηση της Ελλάδας για μια πραγματική αποδέσμευση της ελληνικής πατρίδας από τα νέα δεσμά που μας έχουν επιβληθεί.
Για να ζει σήμερα ο ελληνικός λαός σε κατάσταση πλήρους ανελευθερίας και το έθνος σε δραματικό κίνδυνο αφελληνισμού του καθώς και σε περαιτέρω κινδύνους διεκδίκησης ζωτικής σημασίας περιοχών του, που επαναποκτήθησαν το 1913 και το 1948 (Δωδεκάνησα) με πολλούς αγώνες.
Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ
Τώρα 7 μόλις χρόνια πριν τη συμπλήρωση 200 χρόνων από το 1821 φοβούμεθα πως η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερους ακόμα κινδύνους τόσο για την εθνική της υπόσταση όπως αυτή παραδόθηκε από την επανάσταση του 1821 από τους απελευθερωτικούς χρόνους και σήμερα που όλα έχουν αλλάξει και όλα έχουν παραμορφωθεί. Σε σημείο που να φοβούμαστε ακόμα και να γιορτάσουμε τη μεγάλη επέτειο με τη μετάλλαξη της χώρας μας σε τόπο ηθικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής (μέσω παγκοσμιοποίησης) και οικονομικής χρεοκοπίας…
193η επέτειος: οι πνευματικοί μας ταγοί ΣΙΩΠΟΥΝ, οι εκκλησιαστικοί μας τελετουργούν, οι κοινωνικοί μας φορείς αγανακτούν χωρίς να αποτολμούν, οι επιστημονικοί μας φορείς ουδετεροποιούν την επιστημονικότητά τους. Για να επικυριαρχούν φορές οι πολιτικοί και τραπεζικοί μας φορείς για μια Ελλάδα νέα! Ξένη όμως για τους Ελληνες της σημερινής αγωνίας, εξουθένωσης και κακοδαιμονίας.
Ας θυμηθούμε τον λόγο του Σολωμού από τον ύμνο “Εις την ελευθερίαν”…
Η ΔΥΣΤΥΧΗΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΟ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ
(Διονύσιος Σολωμός από τον “Υμνο εις την Ελευθερίαν” ποίημα 5)
Δυστυχώς! Παρηγορία
μόνη σου έμενε, να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαίς…
Ποίημα 7
Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν φτωχού που θυροδέρνει,
κι είναι βάρος του η ζωή
Ποίημα 163
Για την ποθητήν Ελλάδα
τόσο πρόθυμα ρωτούν
σαν να εζήτααν την γλυκάδα
του φωτός να ξαναδούν
ΣΕ ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ ΤΟΥ 1821
1821: Η έκρηξη της ελληνικής επανάστασης. Για απελευθέρωση του ελληνικού γένους από τα 400 χρόνια της ελληνικής σκλαβιάς, από τον τελευταίο κυρίαρχο που ήταν η οθωμανική αυτοκρατορία των Σουλτάνων.
Μια απόλυτη και βάρβαρη δούλωση της Ελλάδας του μεγάλου πνευματικού πολιτισμού και της άμεσης δημοκρατίας, που αποτέλεσε, παγκόσμιο πρότυπο όσο κι αν αυτό παραμορφώθηκε με τις -ως σήμερα- ζημιογόνες παραφθορές του. Για να φθάσει συνολικά, ο δυτικός ευρωπαϊκός πολιτισμός να συνταυτιστεί με όλες αυτές τις παραφθορές και διαφθορές, σε μια κατάσταση βαθιάς κρίσης και απόρριψής του στην ίδια την ευρωπαϊκή δύση, και στην ατλαντική προέκτασή της, η οποία έχει καταστεί η υπερκυρίαρχη της νέας χριστιανικής θρησκείας και της ευρείας διάδοσής της – μετά τη θεανθρώπινη πορεία του Χριστού στην Ιουδαία, τα θαύματά του, τη Σταύρωση και την ανάσταση και την ανάληψή του για ν’ αρχίσει το έργο των Αποστόλων για τη δημιουργία και την ανάπτυξη των 7 εκκλησιών και την εγκαθίδρυση της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με επίκεντρο τη βυζαντινή περιοχή, δηλαδή την πόλη των πόλεων, την Κωνστνατινούπολη με πρώτο αυτοκράτορα τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Αυτή η θεοκρατική αυτοκρατορία κράτησε 1.200 χρόνια ως μέγα προπύργιο της Δύσης κατά των βαρβάρων, που κάθε τόσο απειλούσαν τη Δύση για την κατάκτησή των. Η οποία παρ’ ολίγο να επιτευχθεί με την άλωση της Βιέννης, από τους Οθωμανούς μετά την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, τη δύναμη στον σύγχρονο κόσμο. Αυτού όμως τον σύμπλοκο δυτικό υπερ-κυρίαρχο και καταδυναστευτικό πολιτισμό τον απορρίπτουν ως επικυρίαρχο στο σύνολό τους (σχεδόν τωρινά) οι ασιατικοί, αφρικανικοί απω-ανατολικοί και νοτιοαμερικανικοί λαοί με αποφασιστική αντίθεση και επαναστατικότητά τους. Οσο κι αν η δύση του “ολοκληρωτικού” παγκοσμιοποιημένου βάναυσου και απάνθρωπου πολιτισμού τους καταπολεμά, όπως συμβαίνει σήμερα, με εξουθένωσή τους, τόσο πολεμικά, οικονομικά, πολιτιστικά.
Για να ζει -όχι μόνο η Ευρώπη, αλλά ο κόσμος, συνολικά, σε μια απέραντη ανασφάλεια, αγωνία και πολύμορφη δουλεία. Οπως περίπου στην εποχή του μεσαίωνα με νέες μεθόδους υπερ-τρομοκρατίας. Μέσα σε εξουθενωτικές συνθήκες τις οποίες τόσο εμείς όσο και άλλοι λαοί τις βιώνουμε σήμερα.
Η ΥΠΕΡ-ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ
Για να έχει αρχίσει ένας νέος αγώνας ενίσχυσης εθνικών κρατών. Με τα πιο ισχυρά από αυτά να χρησιμοποιούν την εθνική τους ενδυνάμωση για να κερδίζουν τη δική τους ισχύ στην προαγόμενη παγκοσμιοποίηση -διαπραγματευτικά- αλλά και εκβιαστικά. Ενώ τα μικρά ακόμα και τα υπό ανάπτυξη χαρακτηριζόμενα γίνονται κράτη δορυφορικά στα μεγαλύτερα, τα οποία συντάσσονται άλλα με την ως τώρα μονοπολιτική υπερδύναμη της Αμερικής ή με την οικονομικά και στρατιωτικά ισχυρή Κίνα. Και τώρα, τελευταία, με τη νέα τη μετακομμουνιστική Ρωσία, η οποία ενδυναμωμένη λόγω ενεργειακής ισχύος, προσπαθεί εμμανώς να ξαναδιαδραματίσει ρόλο διπολικού επηρεασμού στις νέες γεωστρατηγικές – γεωοικονομικές και γεωπολιτικές παρεμβάσεις, de facto και εξελίξεις. Επανερχόμενη στο πλαίσιο ενός ισχυρού πάλι ανταγωνισμού Ανατολής και Δύσης.
Με πραγματικές διευρύνσεις χωρικών ενσωματώσεων (όπως έγινε με την Κριμαία). Ενώ παράλληλα η Ρωσία του Πούτιν σε αντικατάσταση της κουλτούρας του κομμουνισμού προτείνει μια νέα κουλτούρα των συγγενών ανατολικών πολιτισμών παράδοσης, θρησκευτικής ομάδας, ακόμα και συγγενούς ετεροδοξίας με νέα προσόμοια μοντέλα παραδοσιακού πολιτισμού. Με επιδίωξη να συγκροτηθεί ένα κοινό μέτωπο ανθρωπιστικών (διαχρονικών) αξιών για αποδέσμευση – απόρριψη της δυτικής κουλτούρας της υπερ-εκμετάλλευσης της υπερβίας και της υπερ-ομογενοποίησης των λαών, για μια παγκόσμια, συνεχή, δυτική υπερκυριαρχία…
ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αλλά αυτή η παγκόσμια υπερ-κυριαρχία έχει εδώ και χρόνια αποστερήσει την ουσιαστική ελευθερία ατόμων και λαών με αντάλλαγμα ένα ψευδοευδαιμονιστικό καταναλωτικό μοντέλο ζωής χωρίς κανένα άλλο σκοπό και ιδεώδες!
Ενα μοντέλο “ονείρου” το οποίο έχει προπολλού συντριβεί, αλλά εξακολουθεί να επιβάλλεται στην ουτοπία της σωτηρίας από τις “αγορές της υπερ-εκμετάλλευσης” με αποδοχή της αναγκαστικής επιβολής της.
Για να μην υπάρχει η δυνατότητα για διεκδικήσεις, αλλά και αντιστάσεις για πραγματική και ουσιαστική ελευθερία τόσο στη χώρα μας και στον λαό μας, όσο και σε άλλους λαούς, σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα.
Οδυνηρή πραγματικότητα που μας επιβάλλει την ατομική συλλογή και εθνική, αλλά και αλλοεθνική προσαρμογή μας σ’ αυτήν ως μονόδρομη επιλογή του σύγχρονου ανθρώπου στο σήμερα και στο αύριο του νέου τεχνοφασιστικού (αλλά δημοκρατικού) μεταμοντέρνου κόσμου μας.
Η ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΛΛΟΓΕΝΕΣΙΑ
1821 (ελληνική παλιγγενεσία)
2014 (ελληνική αλλογενεσία)
Με ελαχιστοποίηση της πρώτης και μεγιστοποίηση της δεύτερης μέσα σε ανόμοιους καιρούς της σημερινής αποδυνάμωσης του ψυχοπνευματικού είναι μας, ενώ στους καιρούς της επανάστασης του 1821 το όραμα της ελληνικής μας ελευθερίας βρισκότανε μυστικά και φανερά σε έμπνοα ύψη.
Για να πραγματοποιηθεί τότε η πανεθνική εξέγερση και η δημιουργία του νέου ελληνικού έθνους που απόκτησε την ελευθερία του με αιματηρούς αγώνες τότε (αλλά και σε όλους τους αγώνες της οθωμανικής σκλαβιάς). Βέβαια κι αυτή η ελευθερία ήταν συμβατική με τις συνεχείς παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων, οι οποίες κατά τα συμφέροντα των ανταγωνιστικών μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης και της ομόδοξης Ρωσίας εκμεταλλεύτηκαν αποικιοκρατικά τη μικρή Νέα Ελλάδα που έδινε τη μεγάλη και άνιση μάχη για την ανάπτυξή μας και τη σταθεροποίηση της ελευθερίας της.
Βασικά η Αλωση της Κωνσταντινούπολης ήταν το μέγα πλήγμα το 1453. Μια τραγωδία που δόνησε τις ψυχές των Ελλήνων και ένωσε τις δυνατότητες μεγαλύτερων προκλήσεων στη σουλτανική υπερδύναμη της ανατολής για να καταλύσει τα τελευταία ελληνικά κράτη του μεσαίωνα, δεσποτάτο του Μυστρά και την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Τότε ολοκληρώθηκε η τραγωδία του ελληνικού έθνους οθωμανικά. Για να συνεχιστεί η δουλεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και των μετέπειτα ισχυρών λατινικών διακατοχών, κυρίως της μακραίωνης ενετοκρατίας, η οποία ήταν δυναστευτική και αφόρητη.
Ομως οι Ελληνες εξαναστήθηκαν παρά τη βαριά ολοσχερή καταστροφή που υποστήκανε με δραματική στέρησή τους από την πολιτειακή οργάνωση, την πρωτογενή εξουσία και το δίκαιο της αυτοδιάθεσης που απαιτείται για κάθε έθνος και για κάθε λαό.
Στο βιβλίο των Μ. Αποστολόπουλου και Κ. Χατζηαντωνίου (εκδόσεις Πελεκάνος) με τίτλο “Ιστορία του ελληνικού έθνους 1821-1944” αναφέρουν στον πρόλογό τους και τα εξής: “Το θέμα που πραγματεύεται το εγχειρίδιο αυτό είναι η ιστορική πορεία του ελληνικού εθνους από την εθνική εξέγερση του 1821 και τη δημιουργία έθνους αυτόνομου και πολιτικά ελεύθερου ως και το 1941”.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ
Πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της νεώτερης ιστορίας μας. Περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα αγωνίζεται για την εθνική της ανεξαρτησία και τη δημιουργία δικού της ελεύθερου κράτους (το οποίο όμως στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστικά ελεύθερο).
Παρόλα αυτά οι Ελληνες παραμείνανε συνειδησιακά “συντεταγμένοι” με ιστορική αυτοσυνειδησία. Με βασικά στοιχεία που συμβάλλανε σ’ αυτό την ορθόδοξη πίστη και λατρεία, την ελληνική γλώσσα και τις συντεχνίες που ήταν οι οργανωμένοι υπόδουλοι. Για να αναφέρεται στο βιβλίο “Ιστορία του ελληνικού έθνους 1821-1941” ότι “όλα τούτα θωράκιζαν την ιστορική μνήμη του έθνους, ενίσχυαν την αντοχή, ενέπνεαν πράξεις διαρκούς αντίστασης και διαμορφώνανε μια εν δυνάμει επαναστατική συνείδηση”.
ΤΟΤΕ ΘΑΥΜΑ,
ΤΩΡΑ ΤΡΑΥΜΑ
Για να μπορέσει η βαθιά ελληνική ψυχή να προχωρήσει στην ηθική, υλική και πνευματική αναγέννηση του 18ου αιώνα που άνοιξε τον δρόμο στην απελευθέρωση. Αυτή όμως η εποποιία θεμελιώθηκε πάνω σε αμέτρητες θυσίες συνεχούς ανελευθερίας που είχε επιβληθεί όπως και κατάλυσης, με αρπαγές της ιδιοκτησίας. Για να ζουν οι δουλωμένοι Ελληνες σε καθεστώς φόβου και τρόμου με διώξεις, ξεκληρισμούς και αναγκαστικές μετακινήσεις με οδυνηρό επακόλουθο τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Ενώ οι επαχθείς φορολογίες κάθε είδους, οι διωγμοί, οι ληστείες, οι πειρατείες και οι εξισλαμισμοί δημιούργησαν μια δημογραφική αποψίλωση του έθνους και μια υλική και πολιτισμική παρακμή.
Ωστόσο. οι Ελληνες παρέμεναν τότε ψυχικά ανυπότακτοι. Με την ανυποταξία να “εμπλουτιστεί” από την αναγεννησιακή επανεμψύχωση (από εκκλησία, λογίους, αρματολούς) από εμπόρους και καραβοκύρηδες, αλλά και μεγάλους φιλέλληνες της διασποράς όπως ο Ρήγας Φεραίος, η Φιλική Εταιρεία και οι εθνικοί ευεργέτες καθώς και οι μεγάλοι φιλέλληνες…
Τότε η εννιάχρονη αγωνιστική – απελευθερωτική προετοιμασία έφθασε στην κορυφαία στιγμή της επαναστατικής έκφρασης. Μια επανάσταση θαύμα και θρύλος, αλλά και πρότυπο μίμησης για την ελευθερία και άλλων λαών!
Σήμερα η Ελλάδα έχει ετεροβυθιστεί και αυτοβυθιστεί στη νέα μέγιστη εθελοδουλία της, χωρίς καμιά εθνική συνέγερση (και όχι εθνικιστική εκμετάλλευση από βιαστές και εκμεταλλευτές των υψηλότερων ελληνικών εθνικών και πνευματικών ιδεωδών) όπως είχε πραγματοποιήσει το 1821. Οπου παρά τα καπετανάτα κ.λπ. όλες οι τάξεις του γένους στρατεύθηκαν στον αγώνα. Ομως τώρα, οφείλουμε να βρούμε την ελληνική μας επανέμπνευση για έναν αγώνα ελληνικής ελευθερίας και αναδημιουργίας μέσα από τη σύγχρονη ελληνική δουλεία.
