Α΄. Αντί Προλόγου
Η παραποίηση της ελληνικής Ιστορίας αποτελεί χρόνιο θέμα. Δεν θα προχωρήσουμε στο παρόν Σημείωμα σε περισσότερα. Θα αρκεστούμε μόνο σε ένα εύγλωττο σχετικό παράδειγμα, καθώς και σε δύο παραδείγματα από το άλλο μείζον θέμα, ήτοι την άγνοιά της από τη νεολαία μας…
Β΄. Η παραποίηση της Ιστορίας μας
Βρέθηκα προ 5ετίας στην Αθήνα. `Εχοντας ολοκληρώσει τις δουλειές μου, πήγα μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Περιδιαβαίνοντας το χώρο της Αρχαίας Αγοράς, ένα τραγούδι από μια στεντόρεια γυναικεία φωνή, τράβηξε την προσοχή μου. Πλησίασα. Στην πόρτα ενός Καταστήματος με είδη λαϊκής τέχνης, στεκόταν μια γερόντισσα που τραγουδούσε ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι. Σταμάτησα και περιεργάστηκα (με θαυμασμό) τη γερόντισσα: Ψηλή, λυγερόκορμη, ντυμένη με ένα κατάμαυρο ποδήρες φόρεμα. Ρυτίδες αυλάκωναν ένα όμορφο γερασμένο πρόσωπο που το φώτιζαν δυο μάτια ζωηρά, φωτεινά με έντονο βαθυγάλαζο χρώμα, βουρκωμένα, που διέχεαν ωστόσο μια αετίσια περηφάνεια και τόνιζαν την προσωπικότητά της. Τα ολόασπρα μαλλιά της έφταναν μέχρι τους ώμους, πλαισιώνοντας τη δωρική φυσιογνωμία της.
Μια υπάλληλος με πλησίασε…Της έκανα νεύμα να μην μιλήσει, καθηλωμένος στο βλέμμα και στο τραγούδι της γερόντισσας.
Κάποια στιγμή, τελείωσε. Πλησίασα σεμνά, την χαιρέτησα, την συνεχάρην.
Εκείνη, με μάτια-ποταμό από δάκρυα τώρα, μίλησε:
«Κύριε…είμαι η κυρά-Καλλιόπη…είμαι από το Σούλι και είμαι 91 χρόνων!… Η γιαγιά μου, μου διηγόταν όταν ήμουν μικρή, τα ακούσματα που εκείνη είχε από μεγαλυτέρους της, ότι δηλαδή, για ώρες πολλές άκουγαν από το βάθος της χαράδρας που είχαν πέσει οι Σουλιώτισσες, παιδικές κραυγές: “Μάνα!…” …“Μάνα!”…μέχρι που σταμάτησαν…μέχρι που πέθαναν κι εκείνα τα δύσμοιρα, όσα δηλαδή δεν είχαν πεθάνει αμέσως με την πτώση των μανάδων τους στο βάραθρο του Ζάλογγου…»…
Σταμάτησε. Σκούπισε τα δάκρυα από τα βαθυγάλαζα φωτεινά μάτια της, συνέχισε:
«…κι έρχεται τώρα εκείνη…η…πώς τη λένε, κύριε;…»
«Ρεπούση…» συμπλήρωσα εγώ.
«Μάλιστα…η Ρεπούση…κι έρχεται τώρα και μας λέει, ότι το Ζάλογγο είναι –λέει- μύθος…για σκέψου κύριε!…μύθος!…και τη βάλανε και στη Βουλή!…»
Σταμάτησε. `Ενας λυγμός την έπνιξε.
Η υπάλληλος, της έφερε ένα ποτήρι νερό. `Ηπιε με βουλιμία, πήρε το λόγο ξανά:
«Για ένα πράγμα λυπάμαι κύριε…που δεν είμαι άντρας…γιατί, λιγόστεψαν οι άντρες στην Ελλάδα μας…»
Είχα μείνει άφωνος. Η Ιστορία ολοζώντανη, μιλούσε με το στόμα της γερόντισσας.
Εκείνη, συνέχισε:
«…ξέρετε κύριε, έχουμε εκκλησιές εδώ γύρω. Και είμαι Χριστιανή. Αλλά, το βράδυ που σχολνάω, κάνω το σταυρό μου και κοιτάζω το βράχο της Ακρόπολης που είναι πίσω μας…εκεί κύριε είναι η καρδιά και η ψυχή της Ελλάδας μας!…»…
Τη χαιρέτησα, κι έφυγα αποσβολωμένος.
Βυθισμένος σε σκέψεις καθώς απομακρυνόμουν, ήρθαν στη θύμησή μου τα λόγια της Κας Γλύκατζη-Αρβελέρ, σε μια πρόσφατη –τότε- πρωινή εκπομπή στον ΑΝΤ1, αναφερόμενη στην Κα Ρεπούση:
«Άλλο να ξέρεις ιστορία και άλλο να κάνεις ιδεολογία…»
Τα λόγια της Κας Αρβελέρ με συγκίνησαν.
Τα λόγια της Κας Καλλιόπης, με συγκλόνισαν…
Β΄. Η άγνοια της Ιστορίας από τη νεολαία μας
Β1. Η Aλωση της Πόλης
29 Μαΐου 2018: Σε κάποια καφετέρια της πόλης των Χανίων, μια παρέα νεαρών στο παραδιπλανό τραπέζι από το δικό μου, συζητούσε έντονα. Το αντικείμενο της συζήτησης, κάποια γεγονότα της Ιστορίας μας. Έντονες οι ακρότητες που έφταναν στ’ αυτιά μου…Δεν άντεξα…Σηκώθηκα, πλησίασα τη λαλίστατη παρέα και απευθύνθηκα ευγενικά σε ένα νεαρό που μιλούσε με ύφος πομπώδες.
«Σήμερα έχουμε 29 Μαΐου… Είναι η “μαύρη επέτειος” της `Αλωσης της Πόλης… Γνωρίζετε το γεγονός;» τον ρώτησα.
Απάντησε εκείνος, αβίαστα:
«Εγώ δεν ξέρω κύριέ μου την Aλωση της Πόλης; Ναι, αλλά δεν φταίει… ο Κεμάλ, ο… Βενιζέλος τα έκανε!!!»…
Απομακρύνθηκα, καθώς ένοιωσα ένα εγκεφαλικό να με πλησιάζει…
Β2. Η έναρξη της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη, από τη Θυμιανή Παναγία
Στα 5,5 χρόνια που διετέλεσα Διευθυντής στο Κεντρικό Κατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας στα Χανιά, δεχόμαστε κάθε εξάμηνο 2 φοιτητές των ΤΕΙ για την εξάμηνη πρακτική άσκησή τους. Συνεχής η ροή ανά εξάμηνο. Σε καθένα από τους –άνω των 20 εν συνόλω – φοιτητές, έκανα κατά μόνας, την ίδια πάντα ερώτηση: «Από πού άρχισε η Επανάσταση του 1821 στην Κρήτη, και πότε;»
«Ε, αυτό είναι δύσκολο κύριε Διευθυντά…» η απάντηση. Ουδείς γνώριζε!
Γ΄. Επίλογος
Τα σχόλια και τα συμπεράσματα, δικά σου αγαπητέ αναγνώστη…
