Ελληνικό ποδόσφαιρο

Η μεταπολεμική περίοδος (1946-1959) έχει σαν καλύτερους ποδοσφαιριστές: Λινοξυλάκη (σέντερ μπακ) 28 φορές διεθνής, Μπέμπη 10άρι 17 φορές διεθνής (6 σερί πρωταθλήματα) 1954, 1955, 1956, 1957, 1958 και 1959 με τον Ολυμπιακό. Ο Ρωσίδης (δεξί μπακ) 29 φορές διεθνής ξεχωρίζει επίσης. Γιάννης Παπαντωνίου (επιτελικό χαφ) 15 φορές διεθνής, Κοτρίδης (στα χαφ) 18 φορές διεθνής, ο Μουράτης (αριστερό μπακ) 16 φορές διεθνής και οι Πεντζαρόπουλος (τερματοφύλακας) της εποχής και ο Ιωάννου (στα χαφ) 12 φορές διεθνής (ακριβή μεταγραφή τότε) στον Ολυμπιακό είναι οι 7 πολυτιμότεροι παίκτες (της δεκαετίας 1950) και λίγο πιο πριν.
Η δεκαετία του 1960 έχει 10 μεγάλους παίκτες: Οι Δομάζος 50 φορές διεθνής και Παπαϊωάννου 61 φορές διεθνής μαζί και με τον Γιώργο Σιδέρη 28 φορές διεθνής ξεχωρίζουν πιο πολύ στατιστικά. Ο Αριστείδης Καμάρας διεθνής 30 φορές (δεξί μπακ) κυρίως, Πολυχρονίου (στα χαφ) 27 φορές διεθνής, ο Κώστας Νεστορίδης (1930 γεννηθείς) 5 φορές πρώτος σκόρερ πρωταθλημάτων 1959, 1960, 1961, 1962, 1963 άφησε εποχή. Ο Τάκης Οικονομόπουλος 25 φορές διεθνής (τερματοφύλακας, ο Τάκης Παπουλίδης (σέντερ μπακ) κυρίως 21 φορές διεθνής (1934 γεννηθείς) όπως και τα χαφ Λουκανίδης 23 φορές διεθνής και Χαΐτας 24 φορές διεθνής ξεχωρίζουν και συμπληρώνουν τη 10άδα.
Δεκαετία 1970 και δεκαετία 1980
Ο Γιώργος Κούδας (1946 γεννηθείς) 42 φορές διεθνής, οργανωτής παιχνιδιού, ανήκει στη γενιά του 1940 ως τρίτος καλύτερος πίσω από τους Δομάζο και Παπαϊωάννου και ισάξιος με τους Τάκη Οικονομόπουλο (1943 γεννηθείς) και Αντώνη Αντωνιάδη 5 φορές αρχισκόρερ της Α’ Εθνικής 1970, 1972, 1973, 1974, 1975. Επομένως ο διαχρονικός Θωμάς Μαύρος 36 φορές διεθνής με 1977, 1978, 1979, 1982, 1984, 1985 και 1989 πολλά γκολ (ετησίως) ανήκει (260 γκολ) στην Α’ Εθνική στη γενιά του 1950 (1954 γεννηθείς) ως πολυτιμότερος παίκτης της γενιάς του (αλλά και της 20ετίας 1970 – 1990 λογικά). Αρα η δεκαετία 1970 έχει σίγουρα 9 αστέρια: Μαύρος 260 γκολ, Κούδας 42 φορές διεθνής να αφήνουν μόλις στην 3η θέση τον Αντωνιάδη 21 φορές διεθνής. Τα άλλα 6 αστέρια (μεγάλοι παίκτες) Σταύρος Σαράφης 32 φορές διεθνής (136 γκολ) στο πρωτάθλημα (αν και χαφ), Ελευθεράκης 34 φορές διεθνής (στα χαφ), Γιάννης Κυράστας 46 φορές διεθνής μαζί και με τους Ιωσηφίδη 51 φορές διεθνής (αθόρυβος παίκτης), Γιώργο Δεληκάρη 32 φορές διεθνής (πολύ ντελικάτος), κρυφός μεσοεπιθετικός και τον Φουρό 52 φορές (αυτός λίμπερο) δεν είχε ουσιαστικά αντίπαλο διεθνή (στην Εθνική Ανδρών) στην ίδια θέση. Αυτούς λοιπόν τους 9 ξεχωρίζω από τη δεκαετία 1970.
Η δεκαετία του 1980 έχει 8 ποδοσφαιριστές που αναδείχτηκαν (την εποχή αυτή). Ο Δημήτρης Σαραβάκος 78 φορές διεθνής (δεξί εξτρέμ) αφήνει δεύτερο τον Βασίλη Χατζηπαναγή (1981 – 1988) σε μεγάλη φόρμα και μόλις στην 3η θέση τον Αναστόπουλο (σέντερ φορ) 75 φορές διεθνής. Οι άλλοι 5 παίκτες που ξεχωρίζουν είναι Ντίνος Κουτς (αμυντικό χαφ) 142 γκολ στο πρωτάθλημα, Τάσος Μητρόπουλος 77 φορές διεθνής (επιθετικό χαφ). Ομως και οι Σαργάνης 58 φορές διεθνής, Κωφίδης 67 φορές διεθνής (στα χαφ) και Πέτρος Μίχος (1959 γεννηθείς) λίμπερο 51 φορές διεθνής να συμπληρώνουν την 8άδα.
Από την 20ετία 1990 – 2010 ξεχωρίζουν: Στέλιος Μανωλάς (1961 γεννηθείς) κορυφαίο (σέντερ μπακ), Ζαγοράκης 119 φορές διεθνής (αμυντικός), αλλά και δεξί χαφ (1971 γεννηθείς διαχρονικοί και οι δύο). Αποστολάκης δεξί μπακ 96 φορές διεθνής, Καραγκούνης (επιτελικό χαφ) 133 φορές διεθνής, Νικοπολίδης τερματοφύλακας 98 φορές διεθνής, Καλιτζάκης (τα είχε όλα) στόπερ 71 φορές διεθνής, Κατσουράνης (αμυντικό χαφ) 116 φορές διεθνής, αλλά και οι Νίκος Νιόμπλιας (πολλές διακρίσεις ιδανική ενδεκάδα) πρωταθλήματος το διάστημα 1986 (όλη τη χρονιά) έως 1999 – 2000.
Πολύ σταθερός σε απόδοση (επιτελικό χαφ) 44 φορές διεθνής, αλλά και οι Αγγελος Χαριστέας (σέντερ φορ) πολλές φορές διεθνής όπως και οι Αγγελος Μπασινάς 101 φορές διεθνής και Νταμπίζας (στόπερ χαρισματικό) 71 φορές διεθνής να συμπληρώνουν τη 10άδα. Εδώ πρέπει να πω ότι καλύτερος παίκτης (πιο ολοκληρωμένος) της προπολεμικής περιόδου είναι ο Μηγιάκης (ΠΑΟ) ν. 11 στην Εθνική Ανδρών.
Οπως έχω γράψει (άλλη φορά) 14 Ελληνες διεθνείς είναι μέσα στους καλύτερους του Βαλκανικού ποδοσφαίρου. Επομένως πρέπει ίσως πρώτα (το βαλκανικό ποδόσφαιρο και μετά μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο να δημοσιευτούν) με τη σειρά τους. Εχουμε λοιπόν 7 από τη δεκαετία του 1950 και λίγο πιο πριν (1 μόνο) Μηγιάκης προπολεμικά, 10 μεγάλους παίκτες (δεκαετία 1960) 9 αστέρια (δεκαετία 1970), 8 καλύτερους παίκτες (δεκαετία 1980) και άλλα 10 μεγάλα ονόματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου (1990-2010), 45 πληρέστερους ποδοσφαιριστές μαζί και με τους Γιώτη Τσαλουχίδη 76 φορές (διεθνής αμυντικό χαφ) τον “πολύ” Μάικ Γαλάκο 30 φορές (διεθνής 1976 – 1977) σεζόν έως 1983 – 1984 σεζόν μέσα στους 10 καλύτερους (πολλές φορές) και στα πιο σύγχρονα χρόνια Ντέμη Νικολαΐδη 54 φορές διεθνής (ντελικάτος επιθετικός), αλλά και Λυμπερόπουλος 76 φορές διεθνής (επιθετικός βασικά) και Γιαννακόπουλος 77 φορές διεθνής (εκπροσωπούν την Πελοπόννησο) αυτοί οι δύο να συμπληρώνουν ίσως τους 50 καλύτερους όλων των εποχών μέχρι πριν 2 – 3 χρόνια περίπου.