Το ελληνικό πρόβλημα και η διεθνοποίησή του

Η νέα ελληνική κυβέρνηση τεστάρει την Ευρώπη και μετρά προσεκτικά τις αντιδράσεις των ευρωπαίων εταίρων, μετά την προσπάθεια διεθνοποίησης του ελληνικού προβλήματος. Οι αντιδράσεις μέχρι στιγμής είναι πολλές  και συνεχίζουν να έρχονται καθημερινά, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πολλές φορές προεκλογικά είχε κάνει σαφές στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι όταν έλθει στην εξουσία θα αλλάξει πολιτική και θα προτείνει νέα σχέδια εξόδου από την κρίση.
Και μέσα σε όλες τις θετικές και αρνητικές αντιδράσεις, μια βαρυσήμαντη δήλωση του Μπάρακ Ομπάμα – πάσα στην τωρινή κυβέρνηση, έδειξε τις προθέσεις των Αμερικανών ότι δεν πρόκειται να δεχθούν σε καμία περίπτωση άλλες φιλοφρονήσεις από την Ελλάδα προς τη Ρωσία και για τον λόγο αυτό προσπαθούν να καλοπιάσουν την κυβέρνηση με τις φιλολαϊκές δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου.
Οι δηλώσεις περί τερματισμού της λιτότητας δεν έγιναν επειδή ξαφνικά ο Ομπάμα συμμερίζεται τα βάσανα του ελληνικού λαού, αλλά επειδή αφενός οι διεθνείς αγορές δεν αντέχουν άλλες αναταράξεις, αλλά και αφετέρου επειδή οι δηλώσεις Τσίπρα για αναστολή των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας απασχόλησαν σοβαρά τον Αμερικανό πρόεδρο.
Και μπορεί ο Ελληνας πρωθυπουργός να αναζητήσει εντός της εβδομάδας συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι Αμερικανοί όμως πασχίζουν τινί τρόπω να παραμείνουν οι βασικοί ρυθμιστές της ευρωπαϊκής κρίσης που συμπαρασύρει και τη χώρα τους. Τίποτε λοιπόν δεν λέγεται τυχαία ούτε κάποια ακατάλληλη στιγμή. Ολα είναι επιμελώς προκαθορισμένα να ειπωθούν, όπως και οι συναντήσεις να γίνουν.
Είναι γεγονός ότι ακόμη και ακραίοι στην Ευρώπη όπως ο Ντανιέλ Κον – Μπεντίτ ζητούν από τον Αλέξη Τσίπρα να αποδεχθεί και κάτι και να μην λέει σε όλα όχι. Τυχαίο νομίζετε είναι αυτό; Το παιχνίδι που παίζεται αυτή τη στιγμή είναι για τη διατήρηση ή μη της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό θώκο και την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων μπροστά στην από καιρό ρωσική επέλαση. Υπάρχουν και επιμέρους βέβαια θέματα όπως οι οικονομικές σφαίρες επιρροής που πάντως στην Ευρώπη παρά το προαποφασισμένο πλάνο δεν είναι και τόσο εύκολες για Αμερικανούς και Ρώσους. Και ο λόγος είναι ότι οι λαοί της Ευρώπης στην πλειοψηφία τους έχουν καταλάβει το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες τους και την κερδοσκοπία που λαμβάνει χώρα εδώ και έξι χρόνια.
Τα παζάρια, λοιπόν, μετά τις συναντήσεις Τσίπρα με Ρέντσι, Ολάντ και Γιούνκερ θα αρχίσουν με τους Γερμανούς, που πάντως το συγκεκριμένο χρονικό σημείο δεν βρίσκονται και σε τόσο πλεονεκτική θέση. Και ό λόγος είναι ότι και στη Γερμανία υπάρχει εσωτερική πίεση προς την κυβέρνηση Μέρκελ να πάψει να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας, γιατί πολύ απλά και στην ίδια τη χώρα θα υπάρξουν κάποια στιγμή σοβαρές αντιδράσεις. Το όλα πράγμα λοιπόν πάει σε παραχωρήσεις και πίστωση χρόνου για Ελλάδα και άλλες αδύνατες οικονομικά χώρες όχι τόσο για να επανέλθει η τρόικα που μάλλον μετά τις δηλώσεις πολλών Ευρωπαίων προεξάρχοντος του προέδρου της Κομισιόν που σε δήλωσή του στη γερμανική Handelsblatt εξαγγέλλει την κατάργησή της, αλλά για να αποφασίσουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί για το πώς θα κινηθούν εφεξής έχοντας μπροστά τους ένα τόσο μεγάλο θέμα που αφορά την αμφισβήτηση της κυριαρχία τους.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τόσο η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά το κατά πόσο η ετυμηγορία του ελληνικού λαού στέκεται ως αφορμή για τις εξουσίες να κάνουν πίσω εις ότι αφορά τη συνέχιση της λιτότητας. Είναι γεγονός ότι κάποια στιγμή η φούσκα της κρίσης θα έσκαγε με ό,τι αυτό θα σήμαινε για τις εξουσίες των χωρών – μελών της Ευρωζώνης. Είναι επίσης γεγονός ότι αυτή η φούσκα που συνοδευόταν από ακατάσχετη κερδοσκοπία και ξεζούμισμα των λαών, θα ανάγκαζε την οποιαδήποτε κυβέρνηση       -δεξιά ή αριστερή- να προβεί σε σφοδρές διαμαρτυρίες. Αυτό φάνηκε πριν από λίγο καιρό στις συγκρούσεις κυβέρνησης – τρόικα. Πόσο μάλλον τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς μετά την απόφαση του ελληνικού λαού.
Με λίγα λόγια για να μην μακρηγορώ: Από τη μια η αντίδραση των Ελλήνων και η λευκή επιταγή στην κυβέρνηση να στραφεί κατά της ασφυκτικής οικονομικής πολιτικής. Από την άλλη η αιωρούμενη απειλή εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη με ότι αυτό συνεπάγεται για την υπόλοιπη Ευρώπη, συν το γεγονός ότι το παρατεταμένο  ευρωπαϊκό πρόβλημα επηρεάζει έντονα τη διεθνή ισορροπία και τους Αμερικανούς να φοβούνται ολοένα και περισσότερη οικονομική διείσδυση των Ρώσων, όλο  αυτό το παζλ των αλυσιδωτών κρίσεων αναμένεται να κρίνει κατά μεγάλο ποσοστό τη συνέχεια, αλλά και να καθορίσει τις εξελίξεις.  Δεν τίθεται θέμα υπεραπλούστευσης ούτε συνωμοσιολογίας. Τα πράγματα είναι καθαρά. Τώρα δε που η κρίση έχει ξεπεράσει τα όρια, τα γεγονότα θα είναι αλλεπάλληλα. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή αυτό γιατί πέρα από τα εξουσιαστικά πλάνα υπάρχουν και οι λαοί που αντιδρούν.
*filippos.zaharis@yahoo.gr