Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός Χανίων

Βάδιζα με γρήγορο, αποφασιστικό βήμα, ενώ στο μυαλό μου ηχούσαν ξανά και ξανά εκείνες οι συγκλονιστικές αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού χαμένων προσώπων που άκουγα στο ραδιόφωνο όταν ήμουν παιδί και μ’ είχαν φέρει -έξι μήνες πριν- στις τάξεις της μεγάλης αυτής εθελοντικής οργάνωσης!
Απ’ τα μάτια μου περνούσε σαν ταινία η πρόσφατη εκπαίδευσή μου στο Τμήμα Νοσηλευτικής, η πρώτη ένεση, η πρώτη εγχείρηση που είχα παρακολουθήσει, το πρωινό που πέρασα καθαρίζοντας τις ντουλάπες των θαλάμων, η δύσκολη γέννα που είχα συμπαρασταθεί στη λεχώνα, εκείνη η γερόντισσα με τις τρομακτικές κατακλίσεις που σε κοίταζε όλο απορία καθώς βοηθούσες στον καθαρισμό των πληγών της, κι εκείνη η νεαρή μητέρα που είχε φέρει ολομόναχη στον κόσμο το παιδί της που την είχα φροντίσει μερικές φορές…
Είχαν προηγηθεί οι βασικές γνώσεις και πλήθος ανεπανάληπτες εμπειρίες στο Νοσοκομείο που έκανα την πρακτική εξάσκηση, ώρες πολλές ταπεινής υπηρεσίας και προσφοράς στον συνάνθρωπο, που με είχαν ενδυναμώσει και μ’ είχαν κάνει καλύτερο άνθρωπο…
Βάδιζα λοιπόν, προς το κτήριο του Ερυθρού Σταυρού ψυχή ζώσα ολόγυρα, ούτε ένα αυτοκίνητο εκεί γύρω, έτοιμη για όλα πέρασα την είσοδο του κτηρίου και ξεκίνησαν οι πυρετώδεις προετοιμασίες. Κάποια στιγμή με ζήτησαν στο γραφείο της Διευθύνουσας. Μια λοχαγός του Υγειονομικού μου έκανε ερωτήσεις κι ύστερα μ’ επιστράτευσε μαζί με μερικές άλλες εθελόντριες.
Σε κινητή μονάδα εκτός  πόλεως θα προσέφερα τις υπηρεσίες μου, εάν γινόταν πόλεμος…
Πολλά χρόνια πέρασαν απ’ εκείνες τις αποφράδες μέρες του 1974 της κατάληψης της Κύπρου και της επιστράτευσης που ακολούθησε, σε περιόδους που μου επέτρεπαν οι πολλές και διάφορες υποχρεώσεις προσέφερα το κατά δύναμιν στο Σώμα, γεμάτη συγκίνηση στάθηκα προ ημερών μπρος τα πρώτα εκθέματα με τις στολές των εθελοντών της Νοσηλευτικής στο Κ.Α.Μ. που γιορτάστηκαν τα 100 χρόνια παρουσίας και προσφοράς του Σώματος στην πόλη μας.
Συγκίνηση που μεγάλωνε καθώς περιεργαζόμουν τον εξοπλισμό των Πρώτων Βοηθειών με τις κούκλες όπου γίνονται τα σχετικά μαθήματα,  καθώς ξεφύλλισα άλμπουμ φωτογραφιών κι αρχεία εθελοντών, όταν σ΄ έναν γειτονικό πάγκο ανακάλυψα μεταξύ άλλων τα διδακτικά βιβλιαράκια του 1971 στα οποία είχα εντρυφήσει. Αλλά και καθώς γνώρισα μέλη και πήρα μια ιδέα απ’ τις δραστηριότητες και των άλλων ομάδων, των Εθελοντριών Κοινωνικής Μέριμνας που φροντίζουν  ποικιλοτρόπως πάσχοντες συμπολίτες μας, και των γνωστών μας -εξ ίσου δραστήριων- Σαμαρειτών, νέων κυρίως παιδιών που δεν λείπουν από πουθενά όπου θα προκύψει επείγουσα ανάγκη…
Πόσο μακριά δεν φτάσαμε αλήθεια απ’ εκείνη τη μέρα που ο Ερρίκος Ντυνάν στάθηκε αποσβολωμένος στο πεδίο της μάχης κι αποφάσισε ότι κάτι έπρεπε να κάνει, για ν’ ανακουφίσει άτομα σ’  όλον τον κόσμο κι όχι μόνο της δικής του χώρας!
Ανθρωπισμός, αμεροληψία, ουδετερότητα, ανεξαρτησία, εθελοντισμός, ενότητα, παγκοσμιότητα είναι οι επτά θεμελιώδεις αρχές του κινήματος που στηρίζεται στην ανιδιοτελή προσφορά του κάθε μέλους του.
Και βεβαίως συνέπεια κι υπευθυνότητα, κάτι που γνωρίζουμε καλά όλοι όσοι έχουμε ασχοληθεί.
Αλλά και τι δεν μπορεί να προσφέρει στη κοινωνία ο καθένας που θα πάρει τον όρκο του και θα ξεκινήσει τη πορεία του σε μια απ’ τις ομάδες του Ε.Σ.!
Φροντίδα ασθενών, επισκέψεις σε γηροκομεία και σε σπίτια ανθρώπων  που πάσχουν, ψυχολογική στήριξη, συλλογή και διανομή τροφίμων και ρούχων, υποδοχή και φροντίδα μεταναστών, διασώσεις, εμβολιασμοί, συμμετοχή σ’ ενημερωτικά συνέδρια και σ’ εράνους για την ενίσχυση του οργανισμού, διοργάνωση ποικίλων εκδηλώσεων, και άλλα πολλά!
Και πόση αγάπη δεν θα πάρει και δεν θα δώσει!
Πόσα δεν θ’ αποκομίσει χαρίζοντας μόνο λίγο απ’ τον χρόνο και τον κόπο του!!
Να συγχαρούμε τους διοργανωτές της θαυμάσιας αυτής έκθεσης που μας γύρισε νοσταλγικά στα χρόνια εκείνα τα γεμάτα ενθουσιασμό και δράση,  και να ευχηθούμε σε παλιούς και νέους εθελοντές δύναμη και κέφι να συνεχίσουν το καλό έργο!