α) Αναστασίου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας
β) Μιχάλη Δ. Μακράκη, θεολόγου, ομ. καθηγητή Φιλοσοφίας της Θρησκείας
α) Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός
β) Θάνατος και Ανάστασις εις τον Λ. Τολστόι
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: Μετά την Ανάσταση του Χριστού όλα κινούνται σε οικουμενική προοπτική και οσάκις έχουμε τη ροπή να ξαναγυρίζουμε στο μικρό μας ΕΓΩ, το ατομικό, το τοπικό, το εθνικό, αυτή η γιορτή μάς αποκαλύπτει ότι με την ανάσταση “νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός” και μας ξανατοποθετεί στην προοπτική της οικουμένης […].
Η εκκλησία, η ευχαριστιακή κοινότητα των πιστών, γνωρίζει και γιορτάζει την εμπειρία της αναστάσεως, της νίκης πάνω στον θάνατο. Και μ’ αυτή την αλήθεια ζωογονεί και μεταμορφώνει τη ζωή όλης της οικουμένης εν ελευθερία και αγάπη.
Καθηγητής Μιχάλης Μακράκης: Ο Τολστόι, παρά τον ελπιδοφόρο τίτλο του βιβλίου ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ, μένει αναπάντητο το μυστήριο του θανάτου, ο οποίος ζητά μια λογική εξήγηση. Στην πραγματικότητα παραμένει ένας γνήσιος ορθολογιστής, μη μπορώντας να πιστεύσει στην Ανάσταση και μέσω αυτής στη λύτρωση κατά την αντίληψή του «δεν υπάρχει λύτρωση, αφού μετά τη θυσία του Χριστού η ανθρωπότητα εξακολουθεί να υποφέρει»…
ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Ο κόσμος αναπλάθεται μέσα στο ολόλαμπρο φως της Αναστάσεως!
Ομως, η Ελλάδα του 21ου αιώνα -μάλιστα, από την αρχή του- στροβιλίζεται αποδιοργανωμένη και βασανισμένη μεταξύ ζωής και θανάτου. Χωρίς ούτε να πεθαίνει, αλλά ούτε και να ζει μέσα σε μια πραγματικά και ουσιαστικά αναστημένη και αναγεννημένη ζωή και προοπτική.
Για να υπάρχει αδικαίωτη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Οπως συμβαίνει κυρίως τα τελευταία οκτώ κρίσιμα χρόνια από το 2008 ως τώρα που πορευόμαστε στο 2016.
Ενα έτος που διαμορφώνεται με τα νέα μέτρα που μας επιβάλλονται από την οικονομική κρίση, που τώρα στο φετινό Πάσχα των Ελλήνων είναι ιδιαίτερα σκληρά.
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ Η ΕΛΛΑΔΑ;
Με πολλές αναστατώσεις στη χώρα οι οποιες όμως είναι πιθανό να δημιουργήσουν μεγάλη εθνική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική συνεχή για χρόνια κρισιμότητα την οποία μπορεί να είναι δυνατόν να την αντέξουμε ή να μην την αντέξουμε ανάλογα με το πόσο στην πραγματικότητα και όχι στην ψευδαισθητικότητα η Ελλάδα μας έχει καταστεί παρελθόν και δεν έχει μέλλον, όπως η αρχαία Ελλάδα.
Αυτό το εξαιρετικής σημασίας κρίσιμο σημείο ανέφερε βαθιά πνευματικός και επικοινωνιακός Γερμανός φιλόσοφος και καθηγητής Πανεπιστημίου ο Karl Jaspers στις πρώτες παραδόσεις που έκαμε στους Γερμανούς φοιτητές μετά τη γερμανική (για δεύτερη φορά) ήττα και το τέλος του Β’ παγκοσμίου τόσο καταστροφικού πολέμου.
MAΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ
Τα μαθήματα αυτά πραγματοποιήθηκαν στη Χαϊδελβέργη. Ηταν σχετικά με την πνευματική κατάσταση της Γερμανίας και το “πρόβλημα της γερμανικής ευθύνης”. Τα μαθήματα αυτά πρωτοεκδόθηκαν στη γερμανική γλώσσα το 1946 και στα ελληνικά εκδόθηκαν στην ελληνική γλώσσα σε μετάφραση Δ.Λ. Κυριτζή – Γουβέλη το 1959. Αλλά τα ίδια αυτά μαθήματα ξανακυκλοφόρησαν για λογαριασμό των εκδόσεων ΕΡΑΣΜΟΣ στη σειρά “ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ”, ιδρυτής Ανδρέας Μυλωνάς, αριθμός 26, σε μετάφραση του καθηγητή Φιλοσοφίας, δοκιμιογράφου συγγραφέα, ποιητή Στέφανου Ροζάκη με τη δική του μετάφραση να έχει βασιστεί στη γαλλική εκδοση – μετάφραση του 1948 που είχε πραγματοποιηθεί από τη μαθήτρια του Jaspers Jeanne Hersch, έκδοση Les Edition de minuit.
70 XΡΟΝΩΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΓΓΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΠΛΗΓΕΣ
Στο πυκνό του σημείωμα ο καθηγητής και μεταφραστής Στέφανος Ροζάκης λέει και τα εξής: Στη σημερινή συγκυρία όπου επικρατούν βάναυσες γενικεύσεις ανήθικων ηθικολόγων (όλοι μαζί τα φάγαμε!) ανακυκλώνοντας την υποκρισία ενός αντεστραμμένου λαϊκισμού που υποδύεται την “υπευθυνότητα”, η νηφάλια φωνή μιας δοκιμασμένης στο καμίνι του δικού της καιρού συνείδησης, η φωνή του Jaspers, ανακτά την αφετηριακή της σημασία.
Διότι το ιστορικό αυτό κείμενο του Γερμανού στοχαστή, αν και γραμμένο πριν 70 χρόνια, αγγίζει και κάποιες σημερινές πληγές… Οπου ξεκινώντας από το ερώτημα της πολιτικής ευθύνης των Γερμανών πολιτών για τα εγκλήματα του ναζισμού… επεκτείνεται σε μια δέσμη πολιτικών ηθικών και μεταφυσικών ερωτημάτων που (οφείλουν να) διαπερνούν τη συνείδηση όχι μόνο των υπηκόων μιας ιστορικά ένοχης χώρας, αλλά όλων ημών ανεξαιρέτως αν θέλουμε να αποφύγουμε την παγκόσμια επαπειλούμενη ανακύκλωση της ναζιστικής θηριωδίας επί τεχνοδημοκρατικού πλέον επιπέδου.
ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΒΑΡΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Εμείς, βέβαια θα ασχοληθούμε προσεχώς με όλα τα περιεχόμενα του βιβλίου “το πρόβλημα της γερμανικής ευθύνης” τόσο στη γενική της διάσταση όσο και στην ελληνική, που η γερμανική εισβολή ήταν περίπου πασχαλινή.
Ενα Πάσχα βαρύ και σκοτεινό για μας, με νικηφόρες όμως γερμανικές στρατιές της βίας και του τρόμου.
Για να ηττηθεί μετά από 4 χρόνια η Γερμανία με ερειπωμένη όλη τη χώρα. Αυτή της γερμανικής πρόκλησης που μεταβλήθηκε σε λαό καταφρόνιας. Ομως, κατά τον Jaspers, αυτός ο λαός παρέμεινε μέσα στην ιστορία με πεισματική δραστηριότητα “ανάστασης” για να μη γίνει παρελθόν και να μην έχει πλέον μέλλον…
ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ
Μαύρο Πάσχα, λοιπόν, με τη γερμανική εισβολή και 4 χρόνια με τη γερμανική κατοχή. Αλλά και μετά από αυτήν που για χρόνια πάλι, μέσα από τις συγκρούσεις συμφερόντων εχθρών και συμμάχων η Ελλάδα βυθίστηκε σε 10ετία Μαύρων Πασχαλινών ημερών, ώσπου φθάσαμε στις μαύρες “αναστάσεις” των δικτατόρων της 7ετούς χούντας που είχαν το βλάσφημο θράσος να εμφανίζονται ως “πρόμαχοι” της ορθοδοξίας… και του αναστάσιμου πνεύματός της, το οποίο τόσο ανίερα κακοποιήθηκε…
Ομως μετά τη μεταπολίτευση η μεγάλη ιερότητα της Ορθόδοξης ανάστασης δεν ενισχύθηκε εκκλησιαστικά, αλλά πέρασε στην εκκοσμικευμένη μορφή της υλιστικής και μόνο έκφρασής της με επικίνδυνους βεγγαλισμούς με το πρώτο άκουσμα του Χριστός Ανέστη.
Η ΚΡΙΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Για να φθάσουμε μέσα απ’ όλη αυτή την ψευδαισθητική και -απολύτως αντιπνευματική- περιπέτεια στην ώρα της κρίσης και της κατάρρευσης. Με όλα πλέον τα δεδομένα της υπερκαταναλωτικής αντιπνευματικότητας στην οποία περιαχθήκαμε από τους ξένους στρατηγικούς σχεδιαστές της και από τους ημέτερους προαγωγούς των να έχουν καταλύσει κάθε ελπίδα για πραγματική πνευματική και θρησκευτική εξανάσταση Ελλήνων – Ελληνίδων για να ξαναδιεκδικήσουμε την ελληνική μας ανάσταση από την οποία συνεχώς απομακρυνόμαστε τόσο ευρωπαϊκά, κυρίως λόγω γερμανικής επικυριαρχίας, συν αμερικανικής υπερκυριαρχίας και Τούρκους περι-κυριάρχους που όλοι μαζί επιβάλλουν μια νέα δουλεία Ελλάδος – Ελλήνων – Ελληνίδων με υποσχέσεις “σωτηρίας” οι οποίες δυστυχώς θα έχουν αλλοιωθεί.
Νέα λοιπόν εποχή για την Ελλάδα με αφόρητη Νέα κατοχή, χωρίς αναστάσιμο φως, το οποίο συμβατικά, θα αξιοποιείται ως θρησκευτικό ενδιαφέρον των ξένων και ημετέρων διακυβερνητικών μιας παγκόσμιας υπερεκμεταλλευτικής μηχανής που παράγει αντιπνευματικές τρομοκρατήσεις και επικρατήσεις…
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΦΟΡΗΤΕΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΙΣ ΜΑΣ
Ομως παρ’ όλα αυτά, πέρα από τις αμέτρητες καταπιέσεις του λαού μας και τις καταδολιεύσεις κατά της ελληνικής μας υπόστασης καθώς και πέρα από τα συμβατικά εορταστικά μηνύματα των εκκλησιαστικών αρχιερέων μας και παρά τις αρνήσεις της αναστάσιμης ουσίας του Ιησού των παλιών και σύγχρονων αρνητών του π.χ. Ερνέστος Ρενάν, Λέων Τολστόι, φιλόσοφοι, Φρόιντ, Αϊνστάιν, Ράσσελ Carl Sagan, Salman Rushide, R. Daktukins και αμέτρητοι άλλοι οι οποίοι πιστεύουν στην αναγκαιότητα του αθεϊσμού.
Ομως μια τέτοια αναγκαιότητα είναι ελεύθερη άλλο τόσο μπορεί να είναι ελεύθερη και η αναγκαιότητα του θεϊσμού, που έχει τις δικές του αξιακές λειτουργίες. Μέσα από μια εσωτερική ψυχοπνευματική ανάγκη και όχι μέσα από έναν λογικό καθορισμό λειτουργίας της ατομικής οντότητας. Με διαφωτισμούς, μεταδιαφωτισμούς και επιδιαφωτισμούς που αποκλείουν την όποια υπερ-λόγου συνάντηση με τον πνευματοφόρο λόγο της ανάστασης της αγάπης και επικοινωνίας του κάθε ανθρώπου με την υπερ-αίσθηση…
Αυτής που δίδει τις δυνατότητες στον καθημερινό άνθρωπο να απαντέχει και να ενισχύεται ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ στον καθημερινό καταιγισμό.
ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΦΩΣ
Αν όμως υπάρχει ένα καθημερινό αναστάσιμο φως υπερβαίνεται ο φόβος και ο τρόμος της καθημερινής αβεβαιότητας που μεταβάλλονται σε υπέρβαση αντιμέτωπισής της.
Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και Πάσης Αλβανίας Αναστάσιος στο αναστάσιμο βιβλίο του “νυν πάντα πεπλήρωται φωτός” εκδ. Μαΐστρος, Δ’ έκδοση το 2012, ερμηνεύει τον ευφρόσυνο χαιρετισμό “Χριστός Ανέστη” που είναι ο χαιρετισμός των 40 ημερών που οι χριστιανοί τον επαναλαμβάνουν ως την ανάληψη του Χριστού με την ανάσταση όπως λέει ο σεβ. Αναστάσιος να αποτελεί το κορύφωμα της Χριστιανικής Λατρείας που βρίσκεται στην καρδιά της Ορθόδοξης πνευματικότητας.
Μια φλόγα αναστάσιμη που κράτησε 400 χρόνια για το ξεπέρασμα της τουρκικής σκλαβιάς στις ψυχές των Ελλήνων με ελπίδα ότι θα ξεπεραστεί και η τωρινή μας σκλαβιά.
ΤΟΛΣΤΟΪ: Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι στο βιβλίο της πνευματικής κληρονομίας του (όπως έχει χαρακτηριστεί) με τίτλο “Ανάστασις” θεωρεί την ανάσταση των δύο ηρώων του και γενικά κάθε αναστηνόμενου ανθρώπου ως μια ανάσταση σε πολύ ευρύτερη κλίμακα η οποία δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα…
Ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφίας της Θρησκείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο Χανιώτης Μιχάλης Κ. Μακράκης στο σπουδαίο μελέτημά του (412 σελίδες) αναφέρει με υπότιτλο -σελ. 152- και τα εξής: Αυτή η πνευματική ανάσταση της ανθρωπότητας πιστεύει ο Τολστόι ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί με την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού και ιδίως της εντολής της αγάπης.
Πρόκειται περί της Αναστάσεως όλου του λαού, με το πέρασμα από τη μια μορφή στην άλλη, την πανανθρώπινη χριστιανική συνείδηση…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΦΩΣ!
Ομως, παρά αυτή του την πίστη ο Τολστόι -όπως αναφέρει ο Μακράκης στα συμπεράσματά του- δεν είχε τη δύναμη να πιστεύει στον Χριστό και λυτρωτή ανθρώπου, όπως δεν πίστευε και στην ανάσταση των νεκρών και μέλλουσα ζωή… σε αντίθεση με τον Φ. Ντοστογιέφσκι, ο οποίος αγάπησε τον Χριστό. Για να διατυπώσει το χαρμόσυνο αναστάσιμο μήνυμά του στο τέλος του τελευταίου βιβλίου του “Αδελφοί Καραμαζόφ” λέγοντας: Βεβαίως θα αναστηθώμεν όλοι, θα επανίδωμεν αλλήλους και θα διηγηθώμεν περιχαρείς ο εις εκ τον άλλον τα παρελθόντα….
Πάντως γι’ αυτό το μέγα πρόβλημα ζωής, θανάτου, Αναστάσεως, μεταθανατικής κατάστασης υπάρχουν πολλές εκκλησιαστικές και επιστημονικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Αλλά υπάρχει και περισσότερο πασχαλινό φως…
Χριστός Ανέστη σε όλες και όλους μας όσο κι αν τώρα “διώκεται”…
